پیام سال ۹۱ برای ایران و غرب چه بود؟

آیا در موضوع هسته ای، نظام سلطه و غرب توانسته اند خواسته های زیاده خواهانه و افزون طلبانه خود را به ملت بزرگ ایران تحمیل کنند؟ آیا تحریم های به اصطلاح فلج کننده، حرکت رو به پیشرفت ایران اسلامی را فلج کرده است؟ آیا با پرونده سازی حقوق بشری بر ضد ایران، توانسته اند سیمای ایران اسلامی را در محیط بین المللی مخدوش نمایند؟

۱- ماهیت ایدئولوژیک نظام جمهوری اسلامی مبتنی بر ساختار «نه شرقی، نه غربی» اکنون به الگویی تبدیل شده که دشمنان نشان دار آن به صراحت و عجزآلود اذعان می کنند مهم ترین مشکل «الگو و الهام بخش بودن ایران» است.

از همین روی؛ روزنامه آمریکایی واشنگتن تایمز به تصمیم گیران و سیاستمداران کاخ سفید هشدار می دهد راهی که آیت الله خمینی با انقلاب ۱۹۷۹ آغاز کرد به الگویی در منطقه تبدیل شده که خروجی آن کمرنگ شدن نفوذ آمریکا است.

جروزالم پست، سوی دیگر این معادله را تشریح می کند و دان مریدور معاون نتانیاهو در این روزنامه صهیونیستی می نویسد؛ مشکل آنجاست که گسترش نفوذ ایران در مقابل هژمونی آمریکا قرار گرفته است.

و روزنامه «هاآرتص» به جان مطلب اعتراف کرده و مشکل را در محاق رفتن اسلام آمریکایی می داند و می نویسد موج اسلام خواهی اخیر در منطقه اسلامی است که خطری واقعی برای موجودیت اسرائیل به شمار می رود و به تعبیر یواف گالانت فرمانده سابق ارتش اسرائیل، موج بیداری اسلامی، آینده تل آویو را به شماره انداخته است.

همه این اتفاقات از منظر دشمنان ملت ایران و تحلیلگران رسانه های غربی و صهیونیستی ناظر به «ایران اسلامی» است. بنابراین راه حل آنها این است که باید یک مواجهه راهبردی با ایران صورت بگیرد و به قول فرید زکریا- روزنامه نگار آمریکایی نزدیک به محافل قدرت- در این مواجهه باید از «استراتژی ترکیبی» ( افزایش فشارها و تلاش برای خارج کردن ایران از مقاومت) بهره برد.

از همین منظر است که هرچند طی ۳۴ سال گذشته، همه سال ها، سال های حساسی بوده و هیچ گاه دشمن، دشمنی را ترک نکرده و بلکه لحظه به لحظه بر خصومتش افزوده و برای این دشمنی در بسترهای مختلف تدارک دیده است ولی سال ۱۳۹۱یک سال ویژه است و دشمنی دشمنان نظام جمهوری اسلامی در این سال به یک نقطه عطف رسید و با تمام تلاش ها و تحرکات و کارشکنی ها به صحنه آمدند تا به اصطلاح کار را تمام کنند اما چرا طرفی نبسته و ناکام ماندند؟

2- اندیشکده بروکینگز از مراکز استراتژیک در آمریکاست که بودجه خود را از نهادهای وابسته به سیا- CIA- دریافت می کند و خروجی آن طراحی و ایده های راهبردی برای دموکرات ها است که اکنون بیش از چهار سال است به کاخ سفید راه یافته اند. این اندیشکده که نقش آن در تصمیم سازی های استراتژیک برای حزب دموکرات مانند نقش اندیشکده آمریکن اینترپرایز برای جمهوری خواهان است در روزهای ابتدایی سال ۹۱ یک ارزیابی راهبردی درباره ایران را به بیرون درز داد.

بروکینگز در آنالیز مواجهه ایران و آمریکا بر نقطه اصلی دست گذاشت و نوشت؛ «واشنگتن آنجا که باید کم آورده است و آن ایجاد تغییرات اساسی در رفتار ایران است.» و البته بلافاصله خاطرنشان کرد؛ «ایران در طول تاریخ نشان داده است که ظرفیت مقابله با مشکلات را برای رسیدن به اهداف مورد نظر خود دارد.»

 بنابراین بدون کمترین تردیدی دشمن در سال ۹۱ چشم انداز ویژه ای را درباره ایران تعریف کرده و «تغییر رفتار» ایران را نشانه رفته بود.

گفتنی است؛ پیش از این و در سال ۸۸ و با استفاده از بزنگاه انتخابات ریاست جمهوری دوره دهم، دشمن به زعم خودش «تغییر رژیم» را برآورد کرده بود.

چون فتنه ۸۸ به شکست انجامید و حماسه ۹ دی پیوند بی بدیل مردم و نظام اسلامی را در ساختار «امت- امامت» به جهانیان نشان داد معلوم شد که راهبرد دشمن تغییر خواهد کرد.

هرچند یک سال پس از فتنه ۸۸، جرج سوروس- طراح و نظریه پرداز انقلاب های مخملی- در سی ان ان مدعی شد که حاضر است شرط ببندد ایران اسلامی تا یکسال دیگر (پایان ۹۰) سقوط خواهد کرد ولی انتهای سال ۹۰، مردم در انتخابات مجلس نهم حماسه ای دیگر آفریدند و بلوف و توهم امثال جرج سوروس عیان و نمایان شد.

پس سال ۹۱، سالی است که دشمن فهمیده باید راهبردش را تغییر بدهد و «تغییر رفتار» ایران را برآورد کرده بود و هم می خواست انتقام فتنه ۸۸ را بگیرد تا با پیروزی این سناریو بتواند بر انتخابات سال ۹۲ تأثیرگذاری داشته باشد اما آیا چنین شد یا اینکه «نقشه راه» دشمن نقش برآب شده است؟

3- پازل دشمن در سال ۹۱ برای «تغییر رفتار» -Behavior change- ایران چه بود؟ چه سناریوها و توطئه هایی را دشمن برای امسال در نظرگرفته بود؟ اکنون که در آستانه سال ۹۲ می باشیم و سال ۹۱ را سپری کرده ایم بهتر می توان تحرکات و نقشه راه دشمن در سالی که رو به پایان است را واکاوی کرد.

بدون شک بخشی از پازل دشمن در یکسال گذشته گره زدن سه موضوع «برنامه هسته ای»، «تحریم »ها و «حقوق بشر» بود.

ابتدای سال ۹۱ مذاکرات هسته ای ایران و ۱+۵ از سرگرفته شد و در ادامه از تیرماه-ژوئیه ۲۰۱۲- تحریم های وحشیانه دشمن با مختصات به اصطلاح فلج کنندگی و گزندگی به پیش کشیده شد و در انتهای امسال همزمان با دور جدید مذاکرات هسته ای در آلماتی قزاقستان، پرونده سازی حقوق بشری برای ایران با تحرکات احمد شهید گزارشگر حقوق بشر پی گرفته شد.

در این میان منطق متناقض و مضحک اردوگاه استکبار و دشمنان ملت ایران قابل تامل است.

از یکسو بنابر یک ادعای کاملا واهی و اثبات نشده ایران را متهم به حرکت در مسیر ساخت سلاح هسته ای می کنند و این در حالی است که برای این ادعای بزرگ تاکنون هیچ دلیلی و یا حتی نشانه و قرینه ای ارایه نکرده اند.

از سوی دیگر، با این فرض باطل، ایران را مورد تحریم های پی در پی قرار می دهند و جالب تر آنکه ایران را به نقض حقوق بشر متهم می کنند چون تحریم ها را نادیده گرفته است!

و این سیکل معیوب در حالی است که اولا؛ ادعای آنها درباره برنامه هسته ای ایران نه تنها هیچ گاه ثابت نشده بلکه تهمت بزرگی است که برای کشورمان هزینه داشته است و به تعبیر فارین پالیسی اتهام هسته ای به ایران مردود است و ایران به این دلیل که از آمریکا سرپیچی می کند مورد غضب قرار گرفته است.

ثانیا؛ تحریم های یکجانبه آمریکا و اتحادیه اروپا که اوج آن از اول ژوئیه -۱۱تیر۹۱- علیه ایران بخصوص در حوزه نفتی و بانک مرکزی تصویب و اعمال شده برخلاف منشور ملل متحد و مقررات حقوق بین الملل بوده و از این جهت نقض حقوق آشکار ملت ایران است و از عجایب روزگار به اصطلاح مدرن است که به بهانه این تحریم ها- که خود نقض حقوق بشر است- ایران به نقض حقوق بشر متهم می شود!

4- خب، همه این کارشکنی ها و توطئه ها و خصومت های نظام سلطه علیه ایران به کجا انجامیده است؟

آیا در موضوع هسته ای، نظام سلطه و غرب توانسته اند خواسته های زیاده خواهانه و افزون طلبانه خود را به ملت بزرگ ایران تحمیل کنند؟ آیا تحریم های به اصطلاح فلج کننده، حرکت رو به پیشرفت ایران اسلامی را فلج کرده است؟

آیا با پرونده سازی حقوق بشری بر ضد ایران، توانسته اند سیمای ایران اسلامی را در محیط بین المللی مخدوش نمایند؟

و بالاخره آیا با اهرم هسته ای، تحریم و حقوق بشر توانسته اند سال ۹۱ را با فشارها و مشکلات به شب انتخابات (خرداد ۹۲) بکشانند و خط تأثیرگذاری بر انتخابات ریاست جمهوری را دنبال کنند؟

پاسخ «آری» به تمامی سوالات بالا در یک صورت محتمل است و آن اینکه توانسته باشند با حربه تحریم، هسته ای و حقوق بشر و سناریوی افزایش فشارها، «مردم» را از «نظام» جدا نمایند و اکنون سوال کلیدی این است که در این توطئه موفق بوده اند؟

دراین باره باید گفت دشمن در محاسبات خود در سال ۹۱ علیه ایران دچار اشتباهات استراتژیک شده است. غرب در مواجهه هسته ای با ایران نه تنها به اهداف و خواسته های مغرضانه خود نرسید بلکه مذاکرات آلماتی به آنها اثبات کرد که باید رویکردشان را در برابر جمهوری اسلامی تغییر بدهند و از همین روی است که از قضا رسانه های غربی نظیر نیویورک تایمز تا اینترنشنال ست پیشنهاد دادند که غرب رویکردش را تغییر دهد و در مقابل ایران زور نگوید. در مقوله «تحریم »ها نیز وضعیت به همین شکل است و کافی است- از باب نمونه- ارزیابی چند روز پیش بنیاد مطالعات استراتژیک کارنگی مورد تامل قرار بگیرد که به صراحت می نویسد؛ «امید داشتن به تأثیرگذاری تحریم ها بر ضد ایران ساده لوحی و احمقانه است.»

در پرونده سازی حقوق بشری علیه ایران نیز کاملا ناکام بوده اند چرا که همراهی احمد شهید گزارشگر حقوق بشر با قاتلان بیش از ۲۰ هزار ایرانی و رونویسی گزارشهای ضدایرانی او از رسانه های ضدانقلاب برملا شده است.

و از همه مهم تر اینکه سناریوی دشمن در جدایی مردم از نظام با یک شکست بزرگ روبرو بوده است که پس از آنهمه تحرکات و تلاش های توطئه آمیز، مردم در ۲۲بهمن امسال با حضوری گسترده تر و پرشورتر از همیشه خط بطلانی بر توهم و آرزوی دشمن کشیدند.

تحلیل موسسه «واشنگتن برای سیاست خاور نزدیک» نیز خواندنی است که می نویسد؛ اتکا به فشار اقتصادی و تحریم ها برای وادار کردن مردم ایران به رویارویی با نظام شکست خورده است.

جیمز جفری نویسنده در تحلیل موسسه واشنگتن برای سیاست خاور نزدیک اضافه می کند؛ فشار آمریکا هرگز قادر به تغییر رفتار و اهداف ایران نخواهد بود.

بنابراین سال ۹۱، با همه سختی ها و فشارها، سال شکست سناریوهای دشمن بود و مقاومت ملت ایران همچون کاتالیزوری خواهد بود که از پیچ حساس انتخابات سال ۹۲ نیز به سلامت و با قوت ان شاءالله عبور خواهد کرد.

وحسن ختام این یادداشت اینکه؛

آمد بهار و بخت که عشرت فزا شود

از هر طرف هزار گل فتح وا شود

عید قدم مبارک نوروز مژده داد

کامسال تازه از پی هم فتح ها شود

جهان نیوز