۱٫ قرار دادن ناسیونالیسم و لیبرالیسم در مقابل اسلام و انقلاب و حمایت از لیبرال ها و ملی گراها بلافاصله پس از پیروزی انقلاب؛
۲٫ تجاوز نظامی به خاک ایران در اردیبهشت ۱۳۵۹ (واقعۀ طبس).
۳٫ طراحی و سازماندهی کودتای نوژه در تیرماه ۱۳۵۹٫
۴٫ تحریک عراق به جنگ با ایران در شهریور ۱۳۵۹٫
۵٫ حمایت سیاسی، حقوقی و تبلیغاتی از بنی صدر در خرداد ۱۳۶۰٫
۶٫ به کار گیری «خط مشی مهار» یا Containment Policy علیه ایران.
۷٫ حمایت از تحرکات تجزیه طلبانه در کردستان، ترکمن صحرا، آذربایجان، خوزستان و سیستان و بلوچستان.
۸٫ سکوت در برابر موج عظیم اعمال تروریستی منافقین و گروه های مارکسیستی علیه جمهوری اسلامی ایران از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ به بعد.
۹٫ ارائه کمک های وسیع مالی، تسلیحاتی، اطلاعاتی و مستشاری به عراق در جریان جنگ تحمیلی و مجهز ساختن عراق به سلاح های شیمیایی و میکربی.
۱۰٫ حمایت مستقیم از نفتکش های عراق و سایر کشورهای عرب منطقه از طریق ایجاد اسکورت نظامی برای آنها از سال ۱۳۶۴ الی ۱۳۶۷٫
۱۱٫ ورود به جنگ با ایران به نفع عراق با حمله به سکوهای نفتی ایران در سال ۱۳۶۶٫
۱۲٫ حمله به چند فروند از ناوگان نیروی دریایی ایران در خلیج فارس در سال ۱۳۶۶ و منهدم ساختن نیمی از توان دریایی ایران در اوج جنگ تحمیلی در سال ۱۳۶۶٫
۱۴٫ ممانعت از دستیابی ایران به پیروزی های بزرگ در جنگ تحمیلی از طریق حمایت مستقیم از عراق و تصویب قطعنامۀ ۵۹۸ در سال ۱۳۶۶٫
۱۳٫ دخالت مستقیم در جنگ و حمایت از عراق برای باز پس گیری جزیره فاو در فروردین ۱۳۶۷٫
۱۴٫ سرنگون کردن هواپیمای مسافربری ایران بر فراز خلیج فارس توسط ناو وینسنز در تیرماه ۱۳۶۷ که منجر به شهادت ۳۰۰ نفر گردید.
۱۵٫ گنجاندن موضوع، علیه ایران در اجلاس سران هفت کشور صنعتی موسوم به G7. اعمال فشار همه جانبه بر ایران برای پذیرفتن قطعنامۀ ۵۹۸٫
۱۶٫ مخالفت آشکار با پیروزی ایران در جنگ تحمیلی.
۱۷٫ تشدید تحریم های اقتصادی علیه ایران در دورۀ زمامداری جورج بوش.
۱۸٫ ممانعت از اجرای قرارداد احداث نیروگاه اتمی بوشهر میان ایران و آلمان.
۱۹٫ ممانعت از دستیابی ایران به غرامت های ناشی از جنگ تحمیلی.
۲۰٫ اعمال «سیاست مهار دوگانه » علیه ایران در سال ۱۳۷۲ (Dual Contianment policy)؛- پس از دوران جنگ سرد، آمریکایی‌ها خود را به عنوان تنها ابرقدرت جهان مطرح کردند و دیگر به سیاست ایجاد توازن در خاورمیانه نیازی ندیدند. سران آمریکا معتقد بودند که با نبود شوروی در میدان می‌توانند در یک زمان هم با ایران مقابله کنند و هم با عراق. این موضوع از سوی نومحافظه‌کاران آمریکا به سیاست "مهار دوگانه” معروف شد که در دوران ریاست‌جمهوری "بیل کلینتون” برای انزوای همزمان ایران و عراق مطرح شد. سیاست مهار دوگانه آمریکا علیه ایران و عراق با موفقیت همراه بود، زیرا این دو کشور (ایران و عراق) علیه یکدیگر سیاستی منفی در پیش گرفته بودند که باعث کاهش توان آنها می‌شد. آمریکا با کمترین توان توانست این سیاست را تا زمان حمله به افغانستان ۲۰۰۱ و اشغال عراق ۲۰۰۳ ادامه دهد تا اینکه در کابل و بغداد دو نظام دوست و همراه با ایران بر سر کار آمدند.
۲۱٫ تحریک امارات متحده عربی برای مطرح ساختن ادعاهای ارضی علیه جزایر سه گانۀ ایرانی در خلیج فارس در سال ۱۳۷۲٫
۲۲٫ طراحی «قانون داماتو» علیه ایران در مجلسین نمایندگان و سنا (کنگره) در سال ۱۳۷۲٫
۲۳٫ مخالفت شدید با قرارداد تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر توسط روسیه در سال ۱۳۷۳٫
۲۴٫ تصویب «طرح بنجامین گیلمن» و لغو قرارداد کونگو با ایران در اسفند ۱۳۷۳٫
۲۵٫ مخالفت با عبور خطوط لولۀ نفت و گاز و راه های ترانزیت آسیای میانه از ایران و حمایت از خط باکو- جیحان و فشار بر ترکیه برای لغو قرارداد ۲۰ میلیارد دلار خرید گاز از ایران.
۲۶٫ صدور فرمان های اجرایی به وسیلۀ کلینتون علیه ایران با هدف افزایش دامنۀ تحریم ها در اردیبهشت ۱۳۷۴٫
۲۷٫ جنجال آفرینی های وسیع برای معرّفی ایران به عنوان طراح و سازندۀ انفجار ظهران در عربستان در آبان ۱۳۷۴٫
۲۸٫ اعمال تحریم علیه شرکت های خارجی سرمایه گذاری در منابع انرژی در تیر ۱۳۷۵٫
۲۹٫ فشار مستمر بر اتحادیۀ اروپا و ژاپن برای قطع روابط اقتصادی با ایران از سال ۱۳۷۵٫
۳۰٫ معرفی ایران به عنوان بزرگترین مانع روند صلح خاورمیانه پس از کنفرانس های مادرید و اسلو بویژه در سال ۱۳۷۵٫
۳۱٫ بهره برداری از رأی دادگاه میکونوس برای تخریب روابط اتحادیه ی اروپا با ایران در فروردین.
۳۲٫ معرفی ایران به عنوان مجری انفجار بوئنوس آیرس در آرژانتین.
۳۳٫ معرفی ایران به عنوان طراح انفجار مرکز تجارت جهانی در نیویورک و انفجار هواپیما بر فراز لاکربی.
۳۴٫ قطع همکاری ایران در افغانستان با حمایت از «طالبان» و حاکم ساختن آنها بر مقدرات مردم افغانستان و ایجاد یک کانون مهم برای تولید و صدور مواد مخدر.
۳۵٫ ایجاد تحرک وسیع برای تخریب روابط پاکستان با ایران.
۳۶٫ تصویب بودجه در کنگرۀ آمریکا برای سرنگون کردن جمهوری اسلامی ایران در اردیبهشت ۱۳۷۷٫
۳۷٫ تصویب تأسیس یک رادیو به زبان فارسی علیه ایران به نام «رادیو آزادی» در کنگرۀ آمریکا در اردیبهشت ۱۳۷۷٫
۳۸٫ قراردادن نام ایران در فهرست کشورهای یاغی و حامی تروریسم.
۳۹٫ گنجاندن وضعیت نقض حقوق بشر در ایران در دستور کار مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۳۶۸٫
۴۰٫ بانی قطعنامه علیه وضعیت حقوق بشر در ایران در مجمع عمومی و کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل از سال ۱۳۶۸ تا کنون.
۴۱٫ اعمال تحریم ارسال تکنولوژی های دو منظوره علیه ایران در اجلاس سران هفت کشور صنعتی.
۴۲٫ تصویب قانون مجازات صادرکنندگان فن آوری های موشکی و هسته ای به ایران در کنگرۀ آمریکا در خرداد ۱۳۷۷٫
۴۳٫ خارج ساختن ایران و شرکتهای ایرانی از کنسرسیوم های کشف، استخراج و تولید نفت و گاز دریای مازندران.
۴۴٫ مقابلۀ جدی با هرگونه همکاری ایران در بوسنی و هرزگوین علی رغم کمک های بی شائبۀ جمهوری اسلامی ایران به مردم مسلمان بالکان.
۴۵٫ ممانعت از اعطای وام توسط بانک جهانی و کشورهای ثروتمند به ایران.
۴۶٫ تخریب روابط ایران و ترکیه و ایران و آذربایجان.
۴۷٫ ممانعت از بسط روابط و گسترش نفوذ ایران در آسیای میانه و قفقاز.
۴۸٫ مخالفت شدید با آزمایش های موشکی ایران بویژه پس از پرتاب موشک شهاب ۳ در تیر ۱۳۷۷٫
۴۹٫ مخالفت با هرگونه اقدام حفاظتی جمهوری اسلامی ایران نظیر دستگیری اغتشاش گران، جاسوسان، عوامل ضد انقلاب، توقیف نشریات مخرب، محاکمۀ جاسوسان یهودی و اقدام کنندگان علیه امنیت ملی کشور
۵۰٫ ترویج مستمر سکولاریسم و لائیسم در کشور برای تخریب فرهنگ اسلامی.
۵۱٫ ایجاد هماهنگیهای ویژه و پدید آوردن بخش مخصوص میان سیا، موساد، شین بت، اینتلیجنت سرویس و سرویس اطلاعاتی کشورهای عضو اتحادیۀ اروپا به منظور مقابلۀ جدی با خرید کالاهای ویژه و اقلام استراتژیک توسط جمهوری اسلامی ایران و همچنین تکنولوژی های دو منظوره.
۵۲٫ برنامه ریزی حساب شده برای تأثیر بر افکار عمومی مردم ایران در جهت تطهیر موقعیت گذشته و حال آمریکا.
۵۳٫ ایجاد هماهنگی و وحدت رویه میان کلیۀ طیف های ضد انقلاب در خارج از کشور.
۵۴٫ ایجاد هماهنگی و وحدت رویه میان جریان های مخالف قانون اساسی در داخل کشور.
۵۵٫ ایجاد ارتباط و به وجود آوردن نوعی وحدت استراتژیک میان ضد انقلاب داخل و خارج با مخالفین قانون اساسی.
۵۶٫ طراحی فروپاشی جمهوری اسلامی ایران به سبک فروپاشی شوروی.
۵۷٫ سرمایه گذاری برای ایجاد مطبوعات مجری طرح فروپاشی.
۵۸٫ نفوذ در مراکز دانشگاهی و میان اساتید از طریق شبکۀ جهانی روشنفکران.
۵۹٫ ایجاد هماهنگی میان روشنفکران سکولار با منورالفکرهای به اصطلاح مذهبی.
۶۰٫ برنامه ریزی برای تخریب شخصیت چهره های دلسوز کشور و نیروهای استقلال طلب و مخالف سلطۀ آمریکا.
۶۱٫ برنامه ریزی برای سوق دادن جامعه به سوی آنارشیم و هرج و مرج طلبی.
۶۲٫ تلاش برای دامن زدن به اختلاف های داخلی و تبدیل اختلافات دیدگاهی به تخاصمات فرسایشی.
۶۳٫ برنامه ریزی برای جداکردن دین از سیاست و جایگزین کردن دنیاطلبی افراطی و غوغاسالاری و جو شعاری بر فضای عمومی کشور.
۶۴٫ برنامه ریزی وحمایت همه جانبه ازآشوب ها واقدامات غیرقانونی وساختارشکنانه درحوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم و سوق دادن این اقدامات درجهت براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران واصل ولایت فقیه.
جنگ نرم و عملیات روانی