پارسی با بیان اینکه آیپک «در یک سال گذشته سه عقب‌نشینی عمومی بزرگ داشته که شکست در موضوع تحریم‌ها مهمترینشان بود»، نوشته است: «شکست اول آیپک در مورد نامزدی «چاک هیگل» برای تصدی وزارت دفاع بود. با وجود آنکه تلاش گسترده‌ای علیه وی به راه افتاد و آن‌ها حتی هیگل را به ضدیت با یهودی‌ها متهم کردند، سنا نهایتا به انتصاب او رأی مثبت داد.»
وی می‌افزاید: «دومین مورد هم به تلاش رئیس‌جمهور «باراک اوباما» برای اقدام نظامی علیه سوریه بازمی‌گردد. آیپک آن زمان اعلام کرد که صدها لابی‌گر را برای کسب اطمینان از تصویب استفاده از قوای نظامی به کنگره می‌فرستد. اما هم آیپک و هم اوباما با مقاومت جدی روبرو شدند. مردم آمریکا هم خیلی زود به صحنه آمدند و شدیدا با به راه انداختن یک جنگ تازه در خاورمیانه مخالفت کردند. بنا بر برخی گزارش‌ها، آیپک حتی نتوانست حمایت یک عضو کنگره را جلب کند.»
پارسی سپس به روند عقب‌نشینی آیپک از طرح افزایش تحریم‌های ایران اشاره می‌کند و می‌نویسد با وجود آنکه این لابی حامی اسرائیل توانست در برهه‌ای حمایت تعداد زیادی از سناتورها را نیز جلب کند، نهایتا به دلیل فشار ناشی از بیانیه‌های کاخ سفید که نسبت به وقوع جنگ در صورت شکست دیپلماسی هشدار می‌داد و نگرانی افکار عمومی آمریکا از بروز جنگی تازه، مجبور به عقب‌نشینی شد.
وی در پایان نوشته است که این شکست‌های پی در پی مفهومی فراتر از این موضوعات محدود داشت و آن این بود که «توهم شکست‌ناپذیری آیپک اکنون در هم شکسته است. بخش اعظم قدرت این گروه در همین تصور (غلط) شکست‌ناپذیری بود.»
فارس