تجارب حاصله از جنگ هاي گذشته خصوصاً هشت سال دفاع مقدس، جنگ 43 روزه 1991 متحدين عليه عراق (جنگ اول خليج فارس)، جنگ 11 هفته اي سال 1999 ناتو عليه يوگسلاوي، جنگ اخير آمريكا و انگليس عليه عراق مؤيد اين نظر است كه كشور مهاجم جهت در هم شكستن اراده ملت و توان اقتصادي، نظامي و سياسي كشور مورد تهاجم، با اتخاذ استراتژي انهدام مراكز ثقل؛ توجه خود را صرف بمباران و انهدام مراكز حياتي و حساس مي نمايد. بنابراين حفاظت از زير ساخت هاي حياتي و دستاوردهاي كشور كه با صرف هزينه هاي بسيار ساخته شده اند، امري ضروري مي باشد، لذا براي كاهش آسيب پذيري زير ساخت ها و سازه هاي پر اهميت راهبردي و عملياتي در برابر سلاح هاي دشمن، معمولاً آنها را به عمق مناسبي از زمين منتقل مي نمايند. اما دشمن عمده ضعف را در هدف هاي مستحكم همچون سازه هاي امن زيرزميني نقاطي مانند ورودي ها، خروجي ها و نظاير آن مي داند، زيرا ورودي اين تاسيسات زيرزميني عميق تنها راه ارتباطي اين تاسيسات با سطح زمين مي باشند كه در صورت شناسايي و مورد هدف قرار گرفتن اين ورودي ها، نفرات و تجهيزات در اين فضاهاي زيرزميني محبوس مي شوند و اين تاسيسات كارآيي خود را از دست مي دهند، بنابراين طراحي اين بخش از سازه هاي عميق زيرزميني از اهميت بسياري برخوردار است و بايد در طراحي آنها اصول پدافند غيرعامل نظير استتار، اختفا، فريب، پوشش و پراكندگي را در نظر گرفت، بنابراين در اين تحقيق ابتدا با استفاده از منابع كتابخانه اي، اينترنتي و نظرات خبرگان اين امر، مباني نظري تحقيق تبيين و سپس تهديدات متوجه به فضاهاي امن زيرزميني شناسايي شد. در ادامه با تحليل محتوايي ورودي هاي فضاهاي زيرزميني موجود در جهان از جمله ورودي سايت زلجاوا، مركز كنترل و فرماندهي نوراد و سايت استاسي اجزاي ورودي و چگونگي طراحي آنها استخراج گرديد و در نهايت به اين نتيجه رسيده شد كه با استفاده از اجزايي نظير موج گير، سوپاپ انفجار و محفظه هوا بند مي توان تا حد زيادي از ورودي امواج انفجار به داخل فضاهاي زيرزميني جلوگيري نمود.