«اینترنت اشیا» تهدیدی نامرئی برای انتخابات

به گزارش پایداری ملی به نقل از خبرگزاری فارس: نقص یک اپلیکیشن که به جلسه حزبی پر سر و صدای سال 2020 آیوا انجامید، یادآوری از این واقعیت بود که روندهای دمکراتیک در مقابل مشکلات فناوری تا چه اندازه آسیب پذیر هستند؛ حتی بی آنکه هیچ عمل  سوئی در نتیجه مداخلات بیرونی رخ داده باشد. 

هک های بسیار پیچیده تر با منشا خارجی، همچنان برای اخلال در روند دمکراسی جریان دارند، واقعیتی که پیش از «سه شنبه بزرگ»، یک هشدار نادر مشترک از سوی چند سازمان فدرال بر هشیاری در قبال آن تاکید کرده بود. پیشتر به دلیل تلاش روسیه برای مداخله در انتخابات سال 2016  فاش شده است که چنین اتفاقی چگونه می تواند رخ دهد: اشاعه اطلاعات نادرست از سوی رسانه های اجتماعی، هک کردن ایمیل ها و اختلال در سیستم های تشخیص هویت رای دهنده.

تهدیدات انتخابات 2020 می تواند حتی مکارانه تر از این باشد. همانطور که در کتاب جدیدم «اینترنت همه چیز: آزادی و امنیت در جهانی بدون کلید خاموش کردن» توضیح داده ام، «دخالت در انتخابات می تواند از طریق مجموعه گسترده ای از دوربین ها، ترموستات ها، سیستم های هشدار و دیگر وسایل فیزیکی همیشه روشن و همیشه متصل به اینترنت که مجموعا «اینترنت اشیا» نامیده می شوند صورت بگیرد.»

مزایای اجتماعی و اقتصادی این وسایل زیاد هستند. اما عمدتا به این دلیل که این وسایل هنوز وضعیت امنیت مناسبی ندارند، گذشته از مزایایی که دارند می توانند نگرانی هایی را نسبت به ایمنی مصرف کنندگان، امنیت ملی و حریم خصوصی نیز به وجود آورند. بعلاوه آنها آسیب پذیری های جدیدی را نیز متوجه دمکراسی می کنند. 

با وجود چنین وسایلی ضرورتی برای هک کردن خود سیستم های رای گیری وجود ندارد، بلکه صرفا با اشیای متصل به اینترنت و مستعد سرقت اطلاعات، می توان برای حمله به سایت های اطلاعات سیاسی، بازداشتن مردم از رای دادن یا بهره برداری از داده های شخصی و خصوصی که این وسایل به دست می آورند، برای دستکاری در رای دهندگان استفاده کرد.

پیش از این مواردی از سرقت داده های جمع آوری شده توسط اشیای متصل به اینترنت، برای متوقف کردن ترافیک اینترنت رخ داده است.

بات نت «میرایی» در سال 2016  دوربین های ویدئویی و دیگر وسایل خانگی نا ایمن را برای اجرای حمله «سلب خدمات توزیع شده» مورد سرقت قرار داد تا دسترسی به بسیاری از سایت های پرطرفدار از جمله ردیت و توئیتر را مسدود کند. 

در موردی اخیرتر اف بی آی یک هکر را دستگیر کرده که گفته می شود با سرازیر کردن سیلی از درخواست های جعلی بازدید، در وبسایت یک نامزد کنگره در کالیفرنیا اختلال به وجود آورده تا بتواند آن سایت را برای بازدیدهای معمول نیز غیرقابل دسترسی کند.

حملات سیاسی مشابهی که داده های میلیون ها وسیله معمولا ناایمن را مورد سرقت قرار داده باشد، می تواند وبسایت ها و شبکه های اجتماعی کارزارهای انتخاباتی را مختل کند. آنها همچنین می توانند راه دسترسی عمومی به برخی وبسایت های دولتی را سد کنند که اطلاعات مربوط به نحوه و مکان رای گیری و نیز گزارش های خبری در مورد نتایج انتخابات را به اطلاع عموم می رسانند.

گذشته از سد کردن امکان دسترسی مردم برای دریافت اطلاعات سیاسی، یک عامل یا گروه خارجی می تواند به دنبال سلب امکان رای دادن مردم از طریق ایجاد جنجال های هدفمند باشد، چه از طریق مختل کردن سیستم های برق و تولید گزارش های غلط ترافیکی یا آب و هوایی یا جرقه زدن وضعیت های اضطراری محلی که توجهات را در روز انتخابات به سمت خود معطوف کنند.

شهرهای هوشمند و اینترنت اشیای صنعتی پیش از این هم هدف قرار گرفته اند، اتفاقی که در تاریخچه چندین ساله اختلالات در سیستم های برق اوکراین با دخالت روسیه مستند شده است. 

هک کردن دزدگیرهای خانگی یا سیستم های آب می تواند وضعیت های اضطراری محلی از نظر سیاسی کم شدتی را به وجود آورد که توجه مردم را به سمت چیزهایی جز رای دادن منحرف کند.

بروز این قبیل اختلال های محلی در نواحی رای گیری  برای آنکه تمرکز و توجه مردم و رسانه ها به چیز دیگری معطوف شود، از یک هک فاحش در ماشین های رای گیری یا سیستم های  رای شمار محتمل تر می نماید.

با توجه به اینکه این وسایل انبوهی از داده های خصوصی مربوط به افراد را  گردآوری می کنند - مثل اینکه چه زمانی فرد وارد یک ساختمان می شود، پشت فرمان خودرو می نشیند، از یک ظرفشویی استفاده می کند یا یک ماشین قهوه ساز را روشن می کند – مهره های سیاسی را بیشتر مستعد حملات کاملا هدفمند سرقت اطلاعات می کند، در این تاکتیک ها افراد اغوا می شوند تا اطلاعات شخصی خود را در اختیار هکر قرار دهند یا روی لینک های زیانبار کلیک کنند؛ اشتباه هایی که امکان دسترسی به ایمیل های کمیته ملی دمکرات ها را در سال 2016 برای هکرها فراهم آورد.

تلاش های مشابه همچنان در کارزارهای سیاسی ادامه دارد که به دنبال رخنه در حساب های کاربری ایمیل هایی هستند که از سوی نامزدهای ریاست جمهوری یا  نمایندگان آنها مورد استفاده قرار می گیرند. هرچه این حساب های کاربری باورپذیرتر باشند، موثرتر خواهند بود، در نتیجه هر چه اطلاعات شخصی به دست آمده از طریق اشیای متصل به اینترنت بیشتر باشد، این حملات موثرتر خواهد بود.

 امروزه جز افراد، چیزهای دیگری نیز به اینترنت متصل هستند. این اشیای متصل به اینترنت هم اکنون حوزه جدیدی برای مداخله در انتخابات محسوب می شوند و مردم اگر از این شیوه ها استفاده می کنند، نباید غافلگیر شوند.

برای رسیدگی به این مسئله در دراز مدت، مصرف کنندگان باید  تمهیدات حریم خصوصی و امنیتی بهتری را برای وسایل متصل با اینترنت خود در نظر بگیرند، نظیر زنگ های چراغ دار در ورودی خانه. شرکت ها – و موسسات سیاسی- که در شبکه های خود به این وسایل متصل هستند، باید موازین امنیتی مناسبی را برای آنها در نظر بگیرند. 

تولیدکنندگان نیز باید حفاظت های بهتری را در وسایل خود طراحی کنند. بعلاوه ممکن است به قوانین بهتری در ارتباط با حریم خصوصی مصرف کنندگان نیاز باشد که نحوه  جمع آوری و به اشتراک گذاری اطلاعات فردی را محدود سازند.

هرچند عاجل ترین اقدام ضروری برای مقامات ایالتی و محلی و سازمان های اطلاعاتی این است که هشیار باشند، بلکه شهروندان نیز باید احتیاط های امنیتی لازم را در مورد وسایل خود به کار بگیرند و نسبت به تلاش های شخصی سازی شده برای نفوذ یا ایجاد اختلال در مشارکت سیاسی آنها کاملا هشیار باشند.

هم اکنون حفظ دمکراسی مستلزم آن است که پیامدهای اینترنت که عمیقا با جهان فیزیکی در هم آمیخته است –یعنی همان  اینترنت در همه چیز – جدی گرفته شود. همه ما مسئول هستیم.

نویسنده: لورا دوناردیس (Laura DeNardis) استاد مطالعات ارتباطات در مدرسه ارتباطات دانشگاه آمریکایی

منبع: https://b2n.ir/629461«اینترنت اشیا» تهدیدی نامرئی برای انتخابات