به گزارش پایداری ملی، کاوه حاج علی اکبری مدیرعامل سازمان نوسازی شهر تهران با اشاره به تاریخچه و اهداف تأسیس سازمان نوسازی شهر تهران، خاطرنشان کرد: پس از انتشار گزارش مطالعات جایکا در مورد آسیب پذیری تهران در مقابل زلزله، شهرداری تهران مأموریت نوسازی را به سازمان نوسازی شهر تهران می سپارد و از آن زمان در دوره های متفاوت این مأموریت با سیاست ها و رویکردهای مختلف پیش رفته است.
علی اکبری با بیان این که مأموریت کنونی سازمان نوسازی شهر تهران که همان بحث بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و ناکارآمد است از سال 1381 شروع شده و تا به امروز ادامه دارد، یادآور شد: از سال 1384 نوسازی بافت های فرسوده، به عنوان یکی از اولویت های مدیریت شهری مد نظر قرار گرفته شد و شاخص های شناسایی بافت های فرسوده در سال 1385 به تصویب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران رسید.
به گفته این مقام مسئول، بلوک های شهری که بیش از 50 درصد از معابر آنها دچار ناپایداری سازه ای است، مساحت کمتر از 200 متر مربع دارد و دسترسی آنها از معابر کمتر از 6 متر میسر است، بافت فرسوده تلقی می شوند.
مدیرعامل سازمان نوسازی شهر تهران با اشاره به این که بر اساس شاخص های مصوب، 5 درصدمساحت شهر تهران (3268 هکتار)، بافت فرسوده است که 15% جمعیت را در برگرفته است، تصریح کرد: 96 درصد از بافت های فرسوده در مناطق 7 الی 20 قرار دارند و 85 درصد آن در پائین خط انقلاب، آزادی و دماوند هستند.
علی اکبری خاطرنشان کرد: مناطق 12، 10، 14، 17 و 15 به لحاظ وسعت، بیشترین میزان بافت فرسوده در شهر تهران را دارند.
وی با بیان این که حداقل یک بلوک فرسوده در 196 محله تهران وجود دارد، متذکر شد: بر این اساس 50% محلات شهر تهران، با مشکل فرسودگی مواجه هستند.
مدیرعامل سازمان نوسازی شهر تهران با اشاره به راه اندازی دفاتر تسهیل گری به عنوان ابزار ارتباط سازمان با اجتماعات محلی با هدف ترویج فرهنگ نوسازی در سال 1386، تصریح کرد: از سال 1388 که بحث صدور پروانه رایگان در بافت های فرسوده مطرح شد و دولت شروع به پرداخت تسهیلات بانکی ساخت و ساز در بافت های فرسوده کرد، با مجموع مشوق هایی که برای نوسازی به ساکنان بافت های فرسوده اعطا شد، نوسازی مسکن در بافت های فرسوده شهر تهران ظرف 10 سال گذشته به حدود 40% رسید.
علی اکبری با بیان این که در سال 97، تنها 2 درصد از بافت های فرسوده نوسازی شده است، تأکید کرد: مهمترین دلیل مترتب بر این موضوع، تفاوت در سیاست های تشویقی است که از سوی دولت اعمال می شود؛ در دوره هایی که تسهیلات بانکی به موقع و با سودهای پائین پرداخت می شده، نوسازی مسکن رشد بیشتری داشته و در دوره هایی که اعطای تسهیلات متوقف شده و یا با نرخ های بازار پرداخت شده است، استقبال از نوسازی مسکن کاهش یافته است.
وی نوسازی را امری بین بخشی دانست و متذکر شد: در حوزه نوسازی مسکن، اقدامات و پیشرفت های قابل ملاحظه ای صورت گرفته، اما از آنجایی که نوسازی، امری بین بخشی و چند بعدی است، مجموعه متنوعی از اقدامات از جمله ارتقاء کیفیت فضاهای عمومی، تأمین خدمات پشتیبان سکونت، تأمین زیرساخت های مورد نیاز، توانمند سازی اجتماعات محلی و غیره را نیز در بر می گیرد که دستاوردها در این حوزه ها به اندازه نوسازی مسکن قابل ملاحظه نبوده است.
علی اکبری ادامه داد: از این رو، از سال گذشته راهبردی تحت عنوان توسعه محله ای در دستور کار سازمان نوسازی شهر تهران قرار گرفت تا با استناد به آن بتوان مجموعه مشکلات مختلف در فرآیند نوسازی را بصورت متوازن و متناسب پیش برد.