"بحران نمایی" از داخل؛ "فشار مذاکره" در خارج

 با انتخاب «حسن روحانی» بعنوان رئیس جمهوری اسلامی ایران توسّط مردم و ادامه روند قانونی- شرعی شدن این انتخاب، رفته رفته بازی و سناریوهای جبهه غرب علیه ایران نیز دستخوش تغییرات مفهومی و روبنایی می شود.

در حال حاضر پالس های فراوان و اتّفاقات عدیده ای در رابطه با موضوع تعامل با دنیا و مذاکره مستقیم ایران- آمریکا در حال بروز است، پالس هایی که در مجموعه کارگزاران نظام و البتّه بخش قابل توجّهی از ملّت به بحثی مهم، جدل ساز و قابل بررسی تبدیل شده است.

دیدار رمضانی رهبری حکیم انقلاب اسلامی با مجموعه کارگزاران نظام نیز نشانی بود از اینکه بحث مذاکره با آمریکا در پُشت پرده ساختار اجرائی کشور به مسئله ای با الویت تبدیل شده است. ایشان در هشدار به ذوق زدگی های داخلی نسبت به پالس های جدید آمریکا فرمودند: «مکرّر عرض کرده ایم؛ در عرصه هاى گوناگون جهانى، درگیرى ها غالباً جنگ اراده ها است؛ هر طرفى که اراده اش زودتر ضعیف شود، شکست خواهد خورد. صبر یعنى این عزم را، این اراده را نگه داشتن، حفظ کردن ... اگر چنانچه جهتگیرى را غلط انتخاب کردیم، در انتخاب جهت گیرى اشتباه کردیم؛ تلاش مضاعف ما نه فقط ما را به نتیجه نمی رساند، بلکه ما را از راه دور می کند ... بنده در روز چهاردهم خردادِ امسال، جهتگیرى هاى انقلاب را بر اساس قرائت امام شرح دادم ... خب، این گزارش مبسوط آقاى رئیس جمهور، آقاى دکتر «احمدى نژاد» را شنیدید. کارهاى فراوانى شده، کارهاى برجسته اى انجام گرفته ... مهم این است که جهت گیرى ها استمرار داشته باشد؛ که من در زمینه استمرار جهت گیرى ها و تذکراتى که در این مورد دارم، در فرصت هاى بعدى اِن شاءالله مطالبى را به مسئولین و به ملّت عرض خواهم کرد.

... مسئولان کشور باید تصمیم شان را در مواجهه با مشکلات حفظ کنند، عزم راسخ خودشان را محفوظ بدارند، دچار تزلزل نشوند. به سمت آرمان ها حرکت کردن، این عزم راسخ را نیاز دارد. اینجور نباشد که با مشاهده اخم دشمن، ترُش رویى دشمن، حرکت معارضه دشمن با شکل هاى مختلفش – تبلیغاتى اش، سیاسى اش، اقتصادى اش و امثال اینها - متزلزل شوند ... دومین نکته اى که در این زمینه وجود دارد، مسئله تعامل با دنیا است؛ که این روزها زیاد هم گفته می شود. ما معتقد به تعامل با دنیا هستیم. در تعامل با دنیا، باید طرف مقابل را شناخت؛ اگر نشناسیم، پشت پا خواهیم خورد. پرونده خصوم خودمان را فراموش نکنیم.

ممکن است انسان یک وقتى سابقه اى را به رو نیاورد؛ اشکالى ندارد. شما یک وقتى با یک شخصى مواجهید، می خواهید یک کارى را انجام دهید، یک سابقه اى هم از او دارید، مصلحت نمی دانید به رو بیاورید؛ این اشکالى ندارد، اما این سابقه یادتان نرود؛ اگر یادتان رفت، پشت پا خواهید خورد، ضربه خواهید خورد. آمریکایى ها می گویند ما می خواهیم با ایران مذاکره کنیم. خب، سال ها است که می گویند می خواهیم مذاکره کنیم؛ این یک فرصتى نیست که براى ما بوجود آوردند. من اوّل سال گفتم که خوشبین نیستم. در مسائل خاص، مذاکره را منع نمی کنم - مثل مسئله خاصّى که در قضیه عراق داشتیم، و بعضى از قضایاى دیگر- لیکن من خوشبین نیستم؛ چون تجربه من این را نشان می دهد. آمریکایى ها، هم غیرقابل اعتمادند، هم غیر منطقى اند، هم در برخوردشان صادق نیستند.

این چهار ماهى هم که از آن صحبت ما گذشت، همین را تأیید کرد؛ موضع گیرى هاى مسئولان و دولتمردان آمریکا نشان داد که همین مطلبى که ما گفتیم - که گفتیم خوشبین نیستیم- درست است؛ خود آنها عملاً این را تأیید کردند. انگلیس ها هم یک جور دیگر، دیگران هم یک جور دیگر. تعامل با دنیا هیچ ایرادى ندارد، ما از اوّل هم اهل تعامل با دنیا بودیم؛ منتها در تعامل، طرف مقابل را باید شناخت؛ شگردهاى او را باید دانست؛ هدف هاى اساسى و کلان را باید مدّ نظر داشت. ممکن است دشمنى سر راه شما را بگیرد، بگوید از اینجا نباید جلو بروید. سازش با او به این صورت نیست که شما قبول کنید، برگردید؛ هنر این است که شما کارى کنید که راهتان را ادامه دهید، او هم مانع کار شما نشود؛ والّا اگر چنانچه توافق و تفاهم به این معنا بود که او بگوید شما باید از این راه برگردید، شما هم بگوئید خیلى خوب، این که خسارت است. توجّه به این جهات باید از سوى مسئولین و دولتمردان وجود داشته باشد.» (دیدار با کارگزاران نظام اسلامی- 30/4/1392).

در هر صورت دولتی که قرار است روی کار بیاید در دوره تبلیغات انتخاباتی، شعارهایی را سر داده و آن را ادامه داده که احیاناً از منظر تیم همراهش؛ مقبولیتش تا حدود زیادی به مسئله کاهش یا تثبیت تحریم ها گره خورده است. در حالیکه «حسن روحانی» پیشتر از این و طیّ شعارهای انتخاباتی از طرح 100 روزه اوّلش برای بهبود شرایط اقتصادی خبر داده بود امّا رفته رفته این طرح عملیاتی تبدیل به یک طرح عملیات روانی می شود!

بر این اساس وی علیرغم اینکه طیّ تبلیغات انتخاباتی اش گفته بود: «برای مشکلات اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و سیاست خارجی، برنامه یک ماهه و 100 روزه نیز وجود دارد. ما می توانیم در زمان کوتاه تحوّل اقتصادی بوجود آوریم و با ایجاد یک دوره تنفّس مشکلات را حل کنیم.» (برنامه انتخاباتی «با دوربین»- شبکه 1 سیما- 7/3/1392)؛ امروز و بعد از سپری شدن فصل انتخابات، بحث های دیگری را مطرح می کند. «روحانی» در دیدار با نمایندگان مجلس در «بهارستان» در این رابطه می گوید: «دولت در شروع کارش در 100 روز اوّل، تلاش خواهد کرد واقعیّات کشور را به مردم، مقام معظّم رهبری و نمایندگان ملّت عرضه کند. دولت آینده خواهد گفت چه چیزی را تحویل گرفته و با چه چیزی مواجه است و راه حل را چگونه می بیند!» (23/4/1392). همه گیر شدن این احساس که کشور در وضعیت فرابحرانی قرار دارد، در حال حاضر در دست پیگیری توسّط نزدیکان رئیس جمهور جدید است. از این جمله می توان به گفتگوی تهدیدآمیز «اکبر ترکان» با هفته نامه «آسمان» اشاره کرد که می گوید: «وضعیت اقتصادی کشور خراب تر از تصوّر قبلی ماست. منتها من ترجیح می دهم، اگر آقای دکتر «روحانی» صلاح دیدند؛ خودشان در این باره اظهارنظر کنند.» («وضع خراب تر از آن است که تصوّر می کردیم»- شماره 50- 22/4/1392) همچنین «عیسی کلانتری» می گوید: «آقای روحانی نه حضرت موسی است و نه حضرت عیسی که معجزه کند و اقتصاد ایران را یک شبه زنده کند. چهار سال طول می‌کشد که تازه به وضعیت 84 برسیم.» (گفتگو با پایگاه خبری- تحلیلی «فرارو»- 22/4/1392). گام بعدی این عملیات روانی مبتنی بر سیاه نمایی از وضع موجود، ترسیم تنها راه حل برون رفت از بحران است؛ راهی که از نظر برخی فقط از کاهش تحریم ها و تعامل با دنیا می گذرد.

به موازات اینکه نگاهِ تیم مستشاری رئیس جمهور به سمت سیاه نمایی از وضعیت فعلی کشور نیل پیدا می کند، در خارج مرزها نیز نسخه های آمریکا برای مواجهه با دولت جدید در حال تغییر مفهومی و بروز شدن است. در همین رابطه شاهد ایجاد مسیر هوشمندی از "مذاکره- فشار" بدست نهادهای مختلف آمریکایی در برابر «دولت تدبیر و امید» هستیم. این مسیر یک سناریوی سینوسی است که بطور مداوم و یکی در میان، مذاکره (هویچ) و فشار (چُماق) را پُررنگ و کم رنگ می کند. البتّه انتخاب یک حرکت سینونسی و پاندولی در ابتدای کار «دولت یازدهم» قطعاً بی جهت نیست زیرا این حرکت بالا و پایین بیتشر می تواند، عزم و اراده طرف مقابل را سُست کند.

بر این اساس درست زمانی که کارشناسان نزدیک به محافل دست چپی وزارت خارجه به هیچ وجه انتظار عملیاتی شدن تحریم های جدیدی را نداشتند، ناگهان خبر اجرای موج جدید تحریم ها توسّط «رئیس جمهور آمریکا» همه آنها را وارد شوک کرد، این تحریم ها علیه بخش انرژی، کشتیرانی و کشتی سازی به اجرا در می آمدند (7/4/1392). در همین رابطه پایگاه خبری- تحلیلی «دیپلماسی ایران» (وابسته به «صادق خرّازی» و چپی های وزارت خارجه) نوشت: «این در حالیست که حدود یک ماه تا تحلیف «روحانی» باقی مانده و کارشناسان معتقد بودند دست کم در این مدّت و تا زمانیکه «روحانی» بتواند در سیاست خارجی نفوذ کند، نباید تحریم های جدیدی را علیه ایران اعمال کرد. مقامات عالی دولت «اوباما» می گویند تحریم های جدید، فشار را بر طیف گسترده تری از مقامات و شرکت های ایرانی افزایش می دهد. «وال استریت ژورنال» نیز در این رابطه نوشت: «تحریم های جدید نشان می دهد که آمریکا برای حفظ فشار و محدودیت ها بر اقتصاد ایران آمادگی دارد. آمریکا در حالی خواستار تحریم ها شده که بسیاری از رأی دهندگان به «روحانی» از او توقّع دارند گامی در جهت لغو تحریم ها بردارد.» (8/4/1392).

چند روز بعد از به کار گیری این اهرم فشار امّا اهرم مذاکره فعّال گردید، چرا که «ویلیام هیگ» (وزیر خارجه انگلیس) در اظهاراتی که مورد توجّه محافل رسانه ای قرار گرفت؛ گفت: «ما برای بهبود تدریجی روابط با ایران آماده هستیم امّا هیچ کس نباید به عزم راسخ ما برای جلوگیری از گسترش سلاح های هسته ای شک داشته باشد. ما از دولت جدید ایران می خواهیم که پاسخی جامع به پیشنهاد 5+1 برای ایجاد اعتماد دهد.» (20/4/1392). مشابه همین اظهار نظر بلافاصله توسّط یک مقام بلندمرتبه آمریکایی شنیده شد، پایگاه معتبر «المانیتور» - وابسته به اندیشکده «شورای آتلانتیک» وابسته به «ناتو»- در این رابطه نوشت: «یک مقام آمریکایی روز جمعه گفت: ما همه متوجّه لحن مثبت «روحانی» و اظهارات او پس از انتخابات شده ایم. ما از سخنان مثبت «روحانی» خرسندیم امّا آنچه بدنبال آن هستیم، اقداماتی است که نشان دهنده تمایل به تعامل جدّی با 5+1 است. سخن گفتن کافی نیست، ما به پاسخی واقعی نیازمندیم ... ما معتقدیم پیشنهاداتِ «آلمانی» پیشنهادات خوبی بودند و همچنان فرصت و زمان برای دستیابی به راه حلی دیپلماتیک بر سر مسئله هسته ای ایران وجود دارد. به گفته این مقام آمریکایی، به محض آنکه ایران به مسئولیت ها و وظایف خود عمل کند، تمام تحریم ها برداشته می شود.» (22/4/1392). همان روز نیز روزنامه «وال استریت ژورنال» - W.S.J، وابسته به محافظه کاران آمریکا- در تحلیلی از تمایل مقامات «کاخ سفید» به مذاکره دوجانبه با ایران خبر داد و نوشت: «در این شرایط، مقامات آمریکایی می گویند، «کاخ سفید» درصدد است به سرعت مواضع «روحانی» را مورد آزمایش قرار داده و دریابد که آیا از نظر وی؛ شانسی برای پیشبرد مسیر دیپلماتیک وجود دارد یا خیر؟ پیش از این، ارتباطات آمریکا با ایران، از طریق دفتر «کاترین اشتون» انجام گرفته است.

یکی از مقامات آمریکایی که قرار است در گفتگوهای این هفته «بروکسل شرکت» کند، اظهار داشته: «ما از گفتگوهای دوجانبه استقبال می کنیم و می خواهیم به هر شکل که بتوانیم؛ این فرایند را برقرار کنیم. ما شاهد واژگانی هستیم که نشان می دهد، ممکن است ایران در مسیری متفاوت قدم بگذارد؛ امّا هنوز در این مورد مطمئن نیستیم». مقامات در حال حاضر منتظر نخستین نشانه عملی از سوی ایران هستند؛ نشانه ای که می تواند در قالب تعیین مذاکره کننده هسته ای جدید ایران نمایان شود. مقامات آمریکایی می گویند از انتقادات آشکار در مناظره های انتخاباتی نسبت به روند کار «جلیلی» شگفت زده شده و معتقدند که این امر می تواند بیانگر آمادگی تهران برای تغییر مسیر در مذاکرات هسته ای باشد. البتّه به نظر می رسد این ابراز تمایل با شرط و شروطی همراه است که از آن جمله، می توان به ضرورت پاسخ ایران به بسته پیشنهادی 5+1 در «آلماتی» اشاره کرد. هرچند برخی مقامات اروپایی و آمریکایی پیشنهاد می کنند، «کاخ سفید» برای تشویق ایران، ابتدا تخفیف شدیدی را در تحریم ها اعمال کند امّا مقامات ارشد آمریکا می گویند؛ نخست ایران باید به پیشنهاد «آلماتی» پاسخی روشن ارائه دهد. آنها در عین حال لحن تهدیدآمیز خود را کنار نگذاشته و می گویند پیشرفت های ایران در برنامه هسته ای، بدون اینکه پاسخ مشخّصی به پیشنهادهای غرب ارائه دهد؛ ممکن است واشنگتن را "مجبور کند" که بازه زمانی خود برای تخمین رسیدن ایران به بمب هسته ای را کوتاه تر کند!» (پایگاه خبری- تحلیلی «تابناک»).

بلافاصله دو گزارش مذکور در کانون توجّه رسانه ها و جراید منتسب به اصلاحات قرار گرفت و آنها در روز 23 تیرماه با مدّنظر قرار دادن این گزارش ها - درباره تمایل آمریکا به مذاکره مستقیم با دولت جدید- دست به یک پروپاگاندا زدند.

روزنامه «اعتماد» تیتر 1 خویش را با خط درشت به این مسئله اختصاص داد و نوشت: «مذاکره مستقیم/ درخواست تازه آمریکا از ایران». این روزنامه پس از توجّه به گزارش «W.S.J» با انتشار بخشی از گزارش «فارین پالیسی» در این رابطه، می نویسد: «رئیس جمهور آتی ایران شخصیتی "عملگرا" با خوی "اعتدالگرایی" است که در نشست هفته گذشته خود با جمع کثیری از روحانیون به آنها گوشزد کرد که: «حضور دولت در زندگی اجتماعی و خصوصی مردم باید کاهش یابد!» و از یاد نبریم که «روحانی» در سال 2004 م. با تعلیق موقّت غنی سازی در ازای دریافت مزایای اقتصادی، موافقت کرد. ورود «روحانی» به عرصه قدرت می تواند برای ایران و همینطور برای غرب خوب باشد. «پاتریک کلاوسون»، «معاون تحقیقات مؤسّسه واشنگتن در امور خاور نزدیک» به این واقعیّت قابل توجّه اشاره می کند که با وجود آنکه مقامات عالیرتبه ایران مخالف این توافق هستند؛ «روحانی» ... به این توافق اعتبار می دهد. ایران، امروز می تواند به یک توافق برسد؛ اگر - یک اگر بزرگ!- آماده اتّخاذ رویکردی مشابه باشد. واقعاً اینطور است؟ این واقعیّت که حاکمیت ایران به «روحانی» اجازه حضور و پیروزی در انتخابات را داده، می تواند بدین معنا باشد که مقامات عالیرتبه «جمهوری اسلامی» دریافته اند که باید اقتصادِ مورد هجوم تورّم و بیکاری را بهبود بخشند و مشکلات تنها در صورتی حل می شود که ایران بتواند غرب را متقاعد به برداشتن تحریم ها کند! «سوزان مالونی» (کارشناس مسائل ایران در «بروکینگز») بحران امروز ایران را با سال 1988 م. مقایسه می کند که «علی اکبر هاشمی»ِ "عملگرا" بعنوان رئیس جمهور برگزیده شد تا به جنگ ایران و عراق خاتمه دهد.».

«اعتماد» همچنین یادداشت «نگاه یک» صفحه اوّل خویش را در اختیار «داوود هرمیداس باوند» گذاشت تا وی چنین بنویسد: «آمریکا بعنوان "قدرت هژمون" روابط ویژه با تمام همسایگان اطراف ما دارد، پایگاه هایی در کشورهای عربی و «خلیج فارس» دارد و نیز پایگاه هایی در «ترکیه»، «جمهوری آذربایجان»، «افغانستان» و ... دارد و با «روسیه» هم تعاملاتی دارد. بنابراین این کشور در عین حال، توان "بازدارندگی" هم دارد؛ فرصت هایی ممکن است برای ایران پیش بیاید و آمریکا مانع آن شود ... مادامی که ایران مسائل اش با آمریکا براساس منافع متقابل حلّ و فصل نشود، کماکان مواجه با این مشکلات در عرصه های مختلف هستیم، مانند مسئله تحریم ها ... باید بدانیم که نقش محوری در 5+1 را آمریکا دارد و برای حلّ مشکلات مان مذاکرات دو جانبه یک امر ضروری است. مذاکره دالّ بر تسلیم نیست ... در شرایط کنونی بخوبی واقفیم که محور اصلی مشکلات چه قدرتی است لذا مصالح و منافع ملّی اقتضاء می کند که با دید منفی با مذاکره برخورد نکنیم. این یک واقعیّت است! ... بنابراین برای ما تجارب سال هایی وجود دارد که بدلیل نداشتن روابط دیپلماتیک دچار پیامدهایی شدیم که نگران کننده است؛ مانند تحریم ها و پیامدهای تحریم ها از جمله آسیب های اجتماعی آن. آقای «روحانی» نیک می داند برای اینکه به این بن بست پایان بدهد، باید با انعطاف‌پذیری حرکت کنند تا به تفاهمی نائل شوند که موجب توافق های دو چندان بشود و این پیامی است که آقای «روحانی» داده اند ... رسالت ایشان حلّ معضل است، نه ادامه معضل.». روزنامه «آرمان روابط عمومی» نیز تیتر کوچک صفحه نخست خویش را با عنوان: «آمادگی اوباما برای تماس با روحانی» به همین موضوع اختصاص داد.

گذشته از این، روزنامه «شرق» بخشی از صفحه «سیاست» خویش را به این مسئله اختصاص داد و با انتشار کامل گزارش روزنامه «لُس آنجلس تایمز» به قلم: «پُل ریشتر» نوشت: «دولت «اوباما» در حال ردّ درخواست هایی است که می خواهد تا پیشنهاد قابل ملاحظه دیپلماتیکی را به امید برون رفت از بن بست موجود هسته ای (ایران) ارائه دهد. برخلاف علاقه مندی مقام های رسمی و دیپلمات های ایالات متّحده برای طرح ابتکار جدّی، یک مقام ارشد آمریکایی گفته که: «دولت آخرین پیشنهاد خود را بازنگری نمی کند و منتظر پاسخ های مثبت تر از سوی ایران باقی می ماند که احتمالاً از سوی «روحانی» مطرح خواهد شد.» ... «کاخ سفید» می گوید اگر راه حل دیپلماتیک به نتیجه نرسد، گزینه نظامی را برای جلوگیری از دستیابی ایران به توانمندی تسلیحات هسته ای مورد توجّه قرار خواهد داد. کارشناسان، دولت «اوباما» را بیش از آنکه به برگشتن به مذاکرات 6 جانبه - 5+1- ترغیب کنند؛ برای پیگیری "مذاکرات مستقیم" تشویق کرده اند. این گروه همچنین خواسته اند تا در مقایسه با پیشنهاد‌های کوتاه مدّتی که در سال های اخیر مطرح شده؛ توافق جامع تری به تهران پیشنهاد بدهند. دراین‌میان بعضی معتقدند لغو تحریم ها باید با امید فراهم آوردن مشوّق هایی برای همکاری ایران باشد؛ با این حال گروهی از مقام های ارشد بر این باورند که نیازی به غرق شدن در چنین ابتکارهایی نیست! چراکه ایران خود تمام راه های موجود را به خوبی می‌شناسد. یک مقام رسمی تأکید می کند که: «هم‌اکنون نیز تمام این انتخاب ها روی میز است و ایران از همه آنها مطّلع است.» ... دلایل تاکتیکی قابل قبولی وجود دارد که می‌گوید، «کاخ سفید» نباید حرکت اوّل را انجام دهد؛ "نبایدی" که نوعی برخورد سیاستمدارانه است. «گری سیمور» (مسئول پیشین مبارزه با اشاعه تسلیحات هسته ای) بر این باور است که «واشنگتن» باید برای توافق جامع با تهران، بسیار پرشتاب عمل کند. در این مرحله بسیار مناسب است که معنای انتخاب «روحانی» را در آزمونی عملی، بسنجیم. «سیمور» که در مرکز «بلفُر هاروارد» مشغول است، می‌گوید: این مرحله، آزمون اراده ایرانی هاست و به آمریکا اجازه می دهد تا به دیگر قدرت های جهان نشان دهد که ایران هم در مسیر توافق حرکت می کند یا خیر؟! این اقدام شاید دری برای «اوباما» در مسیر حرکت به سوی تحریم های اقتصادی جدّی تر بگشاید.».

جالب اینکه هنوز جوهر قلم های ذوق زده از این پالس ها، خشک نشده بود که اقدام موازی دیگری توسّط تأثیرگذارترین موجودیت سیاسی در غرب یعنی رژیم «صهیونیستی» نیز رسانه ای شد. اخباری که از منظر ژورنالیست های دوم خردادی چندان اهمّیت نداشت ولی برای کارشناسان در «تهران» و «نیویورک» کاملاً معنادار می توانست باشد. بنابر این درست همان روزی که روزنامه نگاران و کارشناسانِ خوش بین به سازش، در حال پایکوبی بخاطر گزارش های «المانیتور» و «W.S.J» بودند؛ روزنامه صهیونیستی «هاآرتص» بحث هایی کاملاً متفاوت مطرح کرد و به نقل از منابع دیپلماتیک آمریکا نوشت: «دولت «باراک اوباما» به اسرائیل تضمین داده که علیرغم انتخاب «روحانی» به ریاست جمهوری، این کشور تحریم های خود علیه ایران را کاهش نخواهد داد. هیئت دیپلماتیک آمریکا در گفتگو با مشاوران «بنیامین نتانیاهو» به آنها وعده دادند که تنها در صورت "تغییر نگرش" ِ حکومت ایران؛ آمریکا ممکن است، تحریم های کنونی را شُل کند! یک مقام آمریکایی که نخواست نامش فاش شود، به «هاآرتص» گفت: ما به اسرائیلی ها گفتیم که آمریکا نه بر مبنای حرف ها و شعارهای «روحانی» بلکه بر مبنای اقدامات ایران قضاوت خواهد کرد و باید تغییری اساسی در رفتار و نگرش حکومت ایران به وجود آید. ما گفتیم که نمی خواهیم فشارها را کاهش دهیم بلکه می خواهیم فشارها را افزایش دهیم، از جمله تحریم جدید «ریال» که از اوّل ژوئیه اجرایی می شود. در واقع یکی از دلایل انتخاب «روحانی»، تحریم ها بوده است. ما در انتظاریم تا ببینیم وی تا چه میزان برای تحقّق شعارهای انتخابات خود، زیر فشار خواهد بود. تحریم هایمان را تا زمانیکه غنی سازی 20 درصد ادامه یابد؛ شُل نخواهیم کرد. یک مقام آمریکایی نیز افزوده است که «واشنگتن» بدنبال یافتن کانالی برای مذاکره مستقیم با ایران است. همچنین «کانال 2 اسرائیل» در گزارشی مدّعی شد که «نتانیاهو» به تلاش های خود برای افزایش فشار به «اوباما» بمنظور ترسیم "خط قرمز" برای حمله به ایران افزوده است.» (پایگاه خبری- تحلیلی «عصر ایران»).

بنابر این بازوی سیاسی کاری اسرائیل علیه پرونده هسته ای ایران در مقرّ «سازمان ملل» فعّال شد تا با ساخت یک گزارش ساختگی از تأسیس «مجتمع مخفی کارانه کوثر» توسّط «روحانی» پرده بردارد! بر این مبنا شاخه سیاسی «سازمان منافقین» (شورای ملّی مقاومت) سعی کرد، مقامات غربی را نسبت به احداث یک مجتمع مخفی هسته ای در ایران و طیّ دوره سرپرستی «روحانی» بر «شورای عالی امنیّت ملّی» حسّاس کند. در همین رابطه پایگاه مطالعات استراتژیک «ایران هسته ای» به قلم یک کارشناس داخلی نوشت: «خبرسازی جدید منافقین درباره وجود یک تأسیسات هسته ای مخفی در ایران و به میان کشیدن پای «روحانی» بعنوان یکی از بانیان این تأسیسات کذایی را باید اعلام جنگ صهیونیست ها به دولت منتخب در ایران دانست ... آنچه مهمّ است اینکه این گروهک می خواسته به هر نحو ممکن «روحانی» را درگیر یک مسئله دارای حسّاسیت برای غرب بکند.» (به نقل از خبرگزاری «تسنیم»- «مهدی محمّدی»- 22/4/1392). «سازمان منافقین» در این اطّلاعیه که آن را در 20/4/1392 از «پاریس» منتشر کرده بود به تأسیس «مجمتع کوثر» (معادن شرق) در منطقه «دماوند» با استعداد احداث 30 تونل و 30 انبار زیرزمینی بدست شرکت «ایمان گستران محیط» اشاره کرده بود. گزارشی که علیرغم گاف های واضح فنّی اش برای کارشناسان غربی در «سازمان ملل» مهمّ به نظر می رسید، چرا که بلافاصله پس از انتشار این اطّلاعیه کذایی؛ «سخنگوی آژانس بین المللی انرژی اتمی» نسبت به آن واکنش نشان داد. «ژیل تودور» طیّ ایمیلی برای خبرگزاری «فرانسه» نوشت: «آژانس اخبار ارائه شده از سوی «سازمان مجاهدین خلق» (منافقین) را همچون دیگر اخبار و اطّلاعات دریافتی، مورد بررسی و ارزیابی قرار خواهد داد.». همچنین «فلیپ لالیو» (سخنگوی وزارت خارجه فرانسه) نیز گفت: «ما این اطّلاعات را نیز مانند اطّلاعات دیگر بررسی خواهیم کرد.» (به نقل از پایگاه مطالعات استراتژیک «ایران هسته ای»- 21/4/1392).

پس از این اهرم فشار، بار دیگر پالس های روانی مذاکره از طرف آمریکا به کار افتاد تا باز هم این خود دولت «ایالات متّحده» نباشد که حرف آخر را می زند. مسئله اساسی این است که در تمامی گزارش ها و پالس های مذاکره محور اخیر، این شخصیت های غیر تصمیم گیر هستند که از دولت آمریکا و رئیس جمهوری آن می خواهند که نرمش بیشتری در قبال روزنه امید جدید غرب در ایران، داشته باشد. اینبار نیز این تنها 131 نفر از «نمایندگان کنگره» بودند که در نامه ای از «اوباما» خواستند تا برای مذاکره مستقیم با رئیس جمهور اعتدال گرای ایران تلاش کند.

روزنامه «شرق» در تحلیل مفصّلی از گزارش «واشنگتن پُست» (29/4/1392) در تیتر یک صفحه نخست خویش با اشاره به این موضوع که «واشنگتن پُست» از سنّت شکنی خارق العاده اعضای کنگره خبر داده؛ نوشت: «نمایندگان کنگره طرح سالانه تشدید تحریم ها علیه ایران را به «کاخ سفید» ارائه ندادند و اعلام کردند که این طرح ممکن است تا اکتبر و حتّی تا پایان سال جاری میلادی نیز آماده نشود. این در حالیست که یک‌روز پیش از این، اعضای کنگره پای نامه ای به «اوباما» را امضاء کرده ‌بودند که در آن خواسته بودند با ایران وارد مذاکره شود. در این نامه از «رئیس جمهور آمریکا» خواسته که اقداماتی انجام ندهد که موضع آقای «روحانی» در قبال "تُندروها" را در ایران تضعیف کند ... «اوباما» و «روحانی» هر دو مدّت‌هاست که به تمایل برای ورود به دیپلماسی مستقیم و کارکردن در جهت توافقی گسترده تر بمنظور پایان دادن به چند دهه خصومت، اشاره کرده اند ... مانع بزرگ شامل سیاست های داخلی هر دو طرف است ... این نامه از آن جهت حائز اهمّیت است که توسّط نهادی ارائه شد که به لحاظ سنّتی با بکارگیری دیپلماسی در قبال ایران مخالف است امّا اکنون تعداد زیادی از اعضای آن خواستار چنین چیزی شده اند.» (30/4/1392).

همچنین «شرق» می نویسد: «در همین حال، «نیکلاس برنز» (معاون سیاسی پیشین وزیر خارجه آمریکا) در مقاله ای با عنوان «سرگردانی آمریکا- اسراییل درباره ایران» که روی وب سایت «تایمز ریکورد» قرار گرفت؛ از احتمال مذاکرات مستقیم ایران- آمریکا در نیمه دوم سال 2013 م. خبر داد. او بخش هایی از سخنان «نتانیاهو» را تأیید کرد، امّا افزود که وی در اینباره اغراق می کند. «برنز» نوشت که بخش عُمده ای از آنچه «نتانیاهو» می خواهد توسّط «اوباما» و «بوش» به اجرا درآمده است ... نمایش واقعی در نیمه دوم این سال احتمالاً در میز مذاکرات در «وین»، «استانبول» یا «ژنو» رُخ خواهد داد که در آنجا دیپلمات های آمریکایی و ایرانی اوّلین گفتگوی اساسی را پس از 34 سال قطع روابط، انجام خواهند داد ... همچنان امکان رسیدن به توافق با ایران از طریق مذاکره، بر یک جنگ عجولانه با پیامدهایی غیرقابل پیش بینی برای آمریکا، اسرائیل، مردم ایران و خاورمیانه آشفته؛ ارجحیّت دارد.». دیگر روزنامه های اصلاح طلب نیز به نوبه خویش سعی کردند با بزرگنمایی این پالس چنین وانمود کنند که دولت «روحانی» در یک قدمی توافق جامع و همه جانبه با آمریکا قرار دارد؛ توافقی که به کاهش تحریم ها و تعامل با دنیای مُدرن می انجامد و محصولش یک رؤیای اقتصادی- رفاهی برای ایرانیان است!

دست آخر اینکه هم راستا با باز کردن مسیر "مذاکره- فشار" برای «دولت تدبیر و امید» توسّط غرب؛ خط سیاسی سازش نیز سعی دارد در درون نظام؛ دست به یک باج خواهی بزرگ بزند. بازخوانی سیاه نمایانه از تمامی عملکرد دولت های نهم و دهم، ترسیم یک فضای فرابحرانی از وضعیت اقتصادی- معیشتی مردم و تلاش برای عدم گزارش رسانی دولت فعلی از دستاوردهایش به مردم؛ سیری است که به یک گزاره توهّمی ختم می شود: "تنها راه برون رفت از بحران؛ مذاکره با آمریکاست!". در 100 روز آینده و تا زمانیکه تیم جدید مذاکره کننده هسته ای پُشت میز 5+1 بنشیند؛ وقت زیادی است تا نهان خانه اسرار اصلاح طلبان و تُندروهای اطراف دولت جدید بیش از پیش نمایان شود.