لابی صهیونیستی-آمریکایی «دفاع از دموکراسی‌ها» در یادداشتی اعتراضی اعلام کرد ترامپ با تصمیم خود برای خارج کردن نظامیان از سوریه، پیروزی را تقدیم ایران کرده و تصویری ضعیف از آمریکا به نمایش گذاشته است.
به گزارش پایداری ملی، بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها (FDD) که روابط بسیار نزدیکی با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی دارد و از نفوذ بالایی نیز در کاخ سفید برخوردار است، در یادداشتی اعتراضی اعلام کرد دونالد ترامپ با تصمیم خود برای خارج کردن نظامیان آمریکایی از سوریه، پیروزی را تقدیم ایران کرده و تصویری ضعیف و در حال عقب‌نشینی از آمریکا نشان داده است.
این اندیشکده در دو سالی که از دولت ترامپ می‌گذرد، بنابر اخبار متعدد، سیاست‌نویس اصلی کاخ سفید در موضوعات سیاست خارجی بوده است. با این حال به نظر می‌رسد تصمیم ترامپ برای خارج کردن نیرو‌های نظامی آمریکا از سوریه به مذاق آن خوش نیامده است، همانطورکه نتانیاهو و کابینه‌اش هم حتی به صورت علنی از این تصمیم انتقاد کرده‌اند.
مارک دوبوویتز، مدیر این اندیشکده و از حامیان تشدید تحریم‌ها علیه ایران، روز دوشنبه در یادداشتی مشترک با مارک رائول گرشت، تحلیلگر نئوکان کهنه‌کار آمریکایی و مدافع حمله به عراق، به انتقاد شدید از تصمیم ترامپ پرداخته و نوشته است که رئیس‌جمهور آمریکا با خارج کردن نیرو‌های نظامی از سوریه، سیاست ضدایرانی خود را با آسیب جدی مواجه کرده و در رقابت میان واشنگتن و تهران در منطقه، پیروزی را به ایران تقدیم می‌کند.
این دو در ابتدای این یادداشت که در نشریه آتلانتیک منتشر شده، با تمجید از سیاست ترامپ علیه ایران در دو سال گذشته، از جمله خروج آمریکا از توافق هسته‌ای، نوشته‌اند که تاکنون به نظر می‌رسید که دولت کنونی آمریکا آماده است تا با فعالیت‌های منطقه‌ای ایران در سوریه، یمن و حتی عراق مقابله کند. با این وجود، به گفته آن‌ها، تصمیم ترامپ برای خارج کردن نیرو‌های آمریکایی از سوریه و کاهش تعداد نظامیان این کشور در افغانستان و احتمالا به زودی در عراق، تلاش‌های واشنگتن برای مهار ایران را «بی‌نتیجه» کرده است.
آن‌ها مدعی شده‌اند ایران، روسیه، رئیس‌جمهور سوریه، حزب‌الله لبنان، گروه‌هایی از شیعیان عراق و رئیس‌جمهور ترکیه از خروج آمریکا از سوریه منتفع می‌شوند. در ادامه این یادداشت، با یادآوری سخنرانی مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا در ابتدای سال 2018 در بنیاد هریتیج که وزیر خارجه آمریکا در جریان آن برای ایران ۱۲ شرط تعیین کرد (اینجا)، عنوان شده است که واشنگتن وعده داده بود برای مقابله با ایران سیاست فشار حداکثری را در پیش گیرد، اما حالا روشن شده که سخنرانی وزیر خارجه برای ترامپ که احتمالا هرگز آن سخنرانی را نخوانده، انتظار بیش از حدی بود.
نویسندگان یادداشت مذکور سپس با بیان اینکه احتمالا افرادی مانند پمپئو، جان بولتون، مشاور امنیت ملی کاخ سفید و نیکی هیلی، نماینده آمریکا در سازمان ملل خواهان ادامه حضور نظامی کشورشان در سوریه بوده‌اند، با کنایه نوشته‌اند که با وجود چنین نظراتی، ترامپ ناگهان در یک مکالمه تلفنی به این نتیجه می‌رسد که داعش شکست خورده و دیگر نیازی به حضور نظامیان آمریکایی در سوریه وجود ندارد.
در بخش دیگری از این یادداشت ادعا شده است: تحریم به عنوان یک ابزار سیاست خارجی، نتایج بسیار زیادی دارد...، اما [به تنهایی] یک استراتژی نیست. تحریم‌ها اگر موجب شوند که آمریکایی‌ها از فکر کردن به دیگر عوامل مورد نیاز برای مقابله با ایران دست بکشند، به یک توهم، به انتخابی جذاب و کم‌هزینه برای کسانی بدل می‌شوند که حاضر نیستند بپذیرند که شهامت شرکت در بازی دشوار خاورمیانه را ندارند. بدون استفاده از ابزار‌های مکمل قدرت ملی، تحریم‌ها صرفا همان هدفی را دنبال خواهند کرد که دیپلماسی هسته‌ای و برجام برای [باراک] اوباما [رئیس‌جمهور سابق آمریکا] انجام دادند: سرپوش گذاشتن بر عقب‌نشینی مداوم ما.
دوبوویتز و گرشت سپس به موضع‌گیری رهبر ایران هنگام انتخاب ترامپ به ریاست‌جمهوری آمریکا اشاره کرده و نوشته‌اند که رهبر ایران آن زمان پیش‌بینی کرد که ممکن است ترامپ به وعده خروج از خاورمیانه عمل کند، گرچه با حضور افرادی مانند بولتون، پمپئو و متیس، وزیر دفاع آمریکا، چنین تصوری بعید به نظر می‌رسید، اما به نظر می‌رسد که این گمانه‌زنی صحیح بوده و ترامپ عمیقا مایل است خود را از درگیری در خاورمیانه خلاص کند.
این دو سپس ترامپ را به نداشتن چشم‌اندازی کلان متهم کرده و نوشته‌اند که او مقام‌های ارشد دولتش را که تلاش می‌کردند نوعی از یکپارچگی و عقلانیت را بر امواج احساسی و منفک از اطلاعات او حاکم کنند، سلب اختیار کرد. سخت می‌توان برهه‌ای را به یاد آورد که یک رئیس‌جمهور آمریکا، این چنین آشکارا ارشدترین مشاورانش را بی‌اعتبار کرده باشد.
در پایان این یادداشت آمده است: خروج آمریکا از سوریه، سیاست ترامپ در قبال ایران را به شدت تضعیف کرده و پیامی حاکی از خستگی، بی‌ثباتی، وادادگی و ترس صادر می‌کند. او متحدان آمریکا در منطقه را تضعیف کرده و احتمالا کُرد‌هایی را که همراه با ما در سوریه جنگیدند را وادار می‌کند که از ایران و روسیه بخواهند از آن‌ها محافظت کنند. به نظر می‌رسد اکنون طناب‌کشی ایران و آمریکا به پایان رسیده باشد.
این اندیشکده در دو سالی که از دولت ترامپ می‌گذرد، بنابر اخبار متعدد، سیاست‌نویس اصلی کاخ سفید در موضوعات سیاست خارجی بوده است. با این حال به نظر می‌رسد تصمیم ترامپ برای خارج کردن نیرو‌های نظامی آمریکا از سوریه به مذاق آن خوش نیامده است، همانطورکه نتانیاهو و کابینه‌اش هم حتی به صورت علنی از این تصمیم انتقاد کرده‌اند.
مارک دوبوویتز، مدیر این اندیشکده و از حامیان تشدید تحریم‌ها علیه ایران، روز دوشنبه در یادداشتی مشترک با مارک رائول گرشت، تحلیلگر نئوکان کهنه‌کار آمریکایی و مدافع حمله به عراق، به انتقاد شدید از تصمیم ترامپ پرداخته و نوشته است که رئیس‌جمهور آمریکا با خارج کردن نیرو‌های نظامی از سوریه، سیاست ضدایرانی خود را با آسیب جدی مواجه کرده و در رقابت میان واشنگتن و تهران در منطقه، پیروزی را به ایران تقدیم می‌کند.
این دو در ابتدای این یادداشت که در نشریه آتلانتیک منتشر شده، با تمجید از سیاست ترامپ علیه ایران در دو سال گذشته، از جمله خروج آمریکا از توافق هسته‌ای، نوشته‌اند که تاکنون به نظر می‌رسید که دولت کنونی آمریکا آماده است تا با فعالیت‌های منطقه‌ای ایران در سوریه، یمن و حتی عراق مقابله کند. با این وجود، به گفته آن‌ها، تصمیم ترامپ برای خارج کردن نیرو‌های آمریکایی از سوریه و کاهش تعداد نظامیان این کشور در افغانستان و احتمالا به زودی در عراق، تلاش‌های واشنگتن برای مهار ایران را «بی‌نتیجه» کرده است.
آن‌ها مدعی شده‌اند ایران، روسیه، رئیس‌جمهور سوریه، حزب‌الله لبنان، گروه‌هایی از شیعیان عراق و رئیس‌جمهور ترکیه از خروج آمریکا از سوریه منتفع می‌شوند. در ادامه این یادداشت، با یادآوری سخنرانی مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا در ابتدای سال 2018 در بنیاد هریتیج که وزیر خارجه آمریکا در جریان آن برای ایران ۱۲ شرط تعیین کرد (اینجا)، عنوان شده است که واشنگتن وعده داده بود برای مقابله با ایران سیاست فشار حداکثری را در پیش گیرد، اما حالا روشن شده که سخنرانی وزیر خارجه برای ترامپ که احتمالا هرگز آن سخنرانی را نخوانده، انتظار بیش از حدی بود.
نویسندگان یادداشت مذکور سپس با بیان اینکه احتمالا افرادی مانند پمپئو، جان بولتون، مشاور امنیت ملی کاخ سفید و نیکی هیلی، نماینده آمریکا در سازمان ملل خواهان ادامه حضور نظامی کشورشان در سوریه بوده‌اند، با کنایه نوشته‌اند که با وجود چنین نظراتی، ترامپ ناگهان در یک مکالمه تلفنی به این نتیجه می‌رسد که داعش شکست خورده و دیگر نیازی به حضور نظامیان آمریکایی در سوریه وجود ندارد.
در بخش دیگری از این یادداشت ادعا شده است: تحریم به عنوان یک ابزار سیاست خارجی، نتایج بسیار زیادی دارد...، اما [به تنهایی] یک استراتژی نیست. تحریم‌ها اگر موجب شوند که آمریکایی‌ها از فکر کردن به دیگر عوامل مورد نیاز برای مقابله با ایران دست بکشند، به یک توهم، به انتخابی جذاب و کم‌هزینه برای کسانی بدل می‌شوند که حاضر نیستند بپذیرند که شهامت شرکت در بازی دشوار خاورمیانه را ندارند. بدون استفاده از ابزار‌های مکمل قدرت ملی، تحریم‌ها صرفا همان هدفی را دنبال خواهند کرد که دیپلماسی هسته‌ای و برجام برای [باراک] اوباما [رئیس‌جمهور سابق آمریکا] انجام دادند: سرپوش گذاشتن بر عقب‌نشینی مداوم ما.
دوبوویتز و گرشت سپس به موضع‌گیری رهبر ایران هنگام انتخاب ترامپ به ریاست‌جمهوری آمریکا اشاره کرده و نوشته‌اند که رهبر ایران آن زمان پیش‌بینی کرد که ممکن است ترامپ به وعده خروج از خاورمیانه عمل کند، گرچه با حضور افرادی مانند بولتون، پمپئو و متیس، وزیر دفاع آمریکا، چنین تصوری بعید به نظر می‌رسید، اما به نظر می‌رسد که این گمانه‌زنی صحیح بوده و ترامپ عمیقا مایل است خود را از درگیری در خاورمیانه خلاص کند.
این دو سپس ترامپ را به نداشتن چشم‌اندازی کلان متهم کرده و نوشته‌اند که او مقام‌های ارشد دولتش را که تلاش می‌کردند نوعی از یکپارچگی و عقلانیت را بر امواج احساسی و منفک از اطلاعات او حاکم کنند، سلب اختیار کرد. سخت می‌توان برهه‌ای را به یاد آورد که یک رئیس‌جمهور آمریکا، این چنین آشکارا ارشدترین مشاورانش را بی‌اعتبار کرده باشد.
در پایان این یادداشت آمده است: خروج آمریکا از سوریه، سیاست ترامپ در قبال ایران را به شدت تضعیف کرده و پیامی حاکی از خستگی، بی‌ثباتی، وادادگی و ترس صادر می‌کند. او متحدان آمریکا در منطقه را تضعیف کرده و احتمالا کُرد‌هایی را که همراه با ما در سوریه جنگیدند را وادار می‌کند که از ایران و روسیه بخواهند از آن‌ها محافظت کنند. به نظر می‌رسد اکنون طناب‌کشی ایران و آمریکا به پایان رسیده باشد.