مردم و سرطان پارازيت‌ها

وقتي گزارش گورخواب‌ها منتشر شد، بسياري برآشفتند، عده‌اي احساساتي شدند و برخي از آنان احساس شرم كردند. ولي يك پرسش بي‌پاسخ ماند و اينكه چرا اين پديده در جامعه ايران وجود دارد؟ جامعه‌اي كه فقير نيست، مردم هم كمابيش حس نوعدوستي دارند. دولت و حكومت هم كه بي‌خيال اين مسائل نيست، همه آنان شعارهاي عدالت‌خواهانه و فقرزدايي مي‌دهند، پس چرا چنين پديده‌هايي كماكان وجود دارد؟چرا مردم بيش از حد مورد انتظار قانون‌گذار از شبكه‌هاي ماهواره‌اي استفاده مي‌كنند؟
آيا اين استفاده زيان دارد؟ اگر بله، موازنه سود و زيان آن چگونه است؟
فارغ از اين موازنه، آيا امكان عملی منع كردن مردم در استفاده از اين رسانه‌ها وجود دارد؟ اگر بله، چه هزينه‌اي دارد؟ و اگر نه، چه ضرورتي به قانون‌نويسي و ممنوع كردن كاري است كه انجام آن براي حكومت غيرممكن است؟
آيا شيوه پارازيت انداختن براي ناكارآمد كردن استفاده مردم از ماهواره موثر است؟ اگر خير، عوارض آن به لحاظ سلامتي و نيز به لحاظ رواني و سياسي براي مردم چيست؟
شايد گفته شود كه اگر رسانه‌های رسمي جامعه آن‌قدر آزاد بودند كه به اين موارد مي‌پرداختند، آنگاه مسأله‌اي به نام ماهواره نداشتيم كه كسي بخواهد جلوی نگاه کردن آن را بگیرد. رسانه رسمي كه بتواند اين موضوعات را به بحث و مطالعه بگذارد، رسانه‌اي آزاد است كه ترسي از ماهواره و اينترنت ندارد. اين ايراد درست است، بنابراين مسئوليت توجه و گرايش به ماهواره يا هر رسانه غيررسمي ديگر متوجه ناكارآمدي رسانه رسمي است. ولي از این هم بدتر، تبعات منفي براي سلامتي مردم به دليل ارسال پارازيت است. موضوعي كه براي مدت‌هاي طولاني به‌طور رسمي مورد بحث قرار نمي‌گرفت تا در نهايت معاون تحقيقات و فناوري وزارت بهداشت در این مورد به‌طور رسمي اظهارنظر كرد. اين اظهارنظر پس از گذشت حدود ١٥‌سال انجام مي‌شود و شايد بخشي از عوارض آن تا کنون نصيب جامعه شده است.
اگر به اين پرسش‌ها پاسخ داده شود، بدون ترديد به اين نتيجه خواهيم رسيد كه رويكرد كلي ما به امور، مشكلات و مسائل جامعه و نيز راه‌هاي حل آنها به‌كلي نادرست است و نه‌تنها مسأله را حل نمي‌كند كه گره آن را كورتر هم مي‌كند.