نقش «واحد 8200» ارتش صهیونیستی در جنگ سایبری با ایران

به گزارش پایداری ملی ، رسانه دولتی انگلیس، بی بی سی، با اشاره به فعالیت‌های یک واحد اطلاعاتی-امنیتی اسرائیلی در حوزه سایبری گزارش داد:

 

"شائول سینگر" روزنامه‌نگار آمریکایی-اسرائیلی در سال ۲۰۰۹ کتابی منتشر کرد به نام "کشور شرکت‌های نوبنیان".

این کتاب بسیار پرفروش، توجه‌ها را به «واحد ۸۲۰۰» جلب کرد. واحدی که تا حدود یک دهه پیش کمتر کسی از وجودش خبر داشت و وجودش به رسمیت شناخته نمی‌شد؛ اما بزرگترین واحد ارتش اسرائیل است.

 

هرچند گفته می‌شود این واحد در سال ۱۹۵۲ تأسیس شده، اما "فوربز" (Forbes) ریشه آن را در دهه ۱۹۳۰ می‌داند، زمانی که بریتانیا بر منطقه تسلط داشت.

این واحد که وظیفه اصلی‌اش رمزگشایی و ردیابی اطلاعات است، چندین بار نامش را عوض کرده و به شیوه‌ای غیرمتعارف عمل می‌کند؛ بااستعدادترین دانش آموزان در زمینه ریاضی، کامپیوتر، تکنولوژی و زبان‌های خارجی را انتخاب می کند و "ذهن" آن‌ها را به شکلی "پادگانی" آموزش می‌دهد.

بعد آن‌ها شروع به کار می‌کنند در سن پایین، حدود بیست سالگی. این منتخبان نخبه حتی از خدمت سربازی اجباری معافند.

 

سرباز سایبری ارتش اسرائیل در واحد 8200

 

 

این واحد سلسله مراتب نظامی ندارد؛ یک جوان بیست و چند ساله می‌تواند مسئول کامل پروژه باشد، برای بسیاری مسائل خود تصمیم بگیرد و حتی اگر فکر کند مافوقش اشتباه کرده، می‌تواند مستقیما به سراغ فرمانده کل برود.

پس از چند سال کار، این افراد از واحد ۸۲۰۰ جدا شده و بیشتر آن‌ها شرکت‌هایی تأسیس می‌کنند که در زمینه فناوری -به خصوص فناوری‌های امنیتی- کار می‌کنند.

پس از چند سال، شرکت‌ها را به چند صد میلیون و حتی تا یک میلیارد دلار به شرکت‌های بزرگتر می‌فروشند و شرکت دیگری تأسیس می‌کنند. آن‌ها زود از واحد ۸۲۰۰ جدا می‌شوند اما تا چهل و چند سالگی، هر سال سه هفته‌ به صورت نیروی ذخیره به این واحد برمی‌گردند تا با جوانانی که جای آن‌ها را گرفته و با آخرین تکنولوژی و فناوری آشنا هستند، در تماس باشند و خود را به‌روز کنند.

 

سرعت تحولات و پیشرفت تکنولوژی بسیار زیاد است. در این کار باید حداقل یک قدم از بقیه رقبا جلو باشید. بعد از پنج سال فناوری و تجهیزات مورد استفاده کهنه شده و باید نو شوند. اینجاست که می‌توان تکنولوژی قبلی را که بسیاری دربه‌در به دنبالش هستند، فروخت؛ حتی به دشمنان یا رقبا!

 

در نتیجه، اسرائیل پس از آمریکا و چین بیشتر از همه در دنیا صاحب شرکت‌هایی است که سهامشان در بورس "نسداک" (NASDAQ) عرضه می‌شوند و اگر سرانه جمعیت را در نظر بگیریم، اسرائیل بیش از همه در دنیا سرمایه‌گذاری کارآفرین (VentureCapital)، شرکت نوبنیان، دانشمند و متخصص حرفه‌ای تکونولوژی دارد.

 

فوربز تخمین می‌زند واحد ۸۲۰۰ حدود ۵۵۰۰ نفر نیرو دارد و کارکنان سابق آن بیش از هزار شرکت تأسیس کرده‌اند. در واقع این واحد مرکز تحقیق و توسعه برای شکل‌گیری کشور شرکت‌های نوبنیان است. ۹۰ درصد محتوای اطلاعاتی در اسرائیل را واحد ۸۲۰۰ تولید می‌کند.

 

هیچ عملیات مهم موساد یا هر نهاد امنیتی اطلاعاتی دیگر نیست که واحد ۸۲۰۰ در آن نقش نداشته باشد. مرکز فرماندهی این واحد در هرتزلیا قرار دارد؛ شهرکی در شمال تل‌اویو که مرکز شرکت‌های نوبنیان و فناوری است و به‌نوعی می‌توان آن را "سیلیکون ولی" اسرائیل نامید.

 

پایگاه شنود واحد 8200 در صحرای نقب

 

بزرگترین موفقیت واحد ۸۲۰۰ به‌گفته بسیاری از کارشناسان، ویروس استاکس‌نت برای از کار انداختن سانتریفیوژهای ایران بود.

"یوسی ملمان" کارشناس سرشناس امور امنیتی و اطلاعاتی که زمانی در واحد شناسایی ارتش اسرائیل خدمت کرده و صاحب دو کتاب معتبر درباره نحوه کار نهادهای اطلاعاتی-امنیتی اسرائیل است، به فوربز گفت:

«استاکس‌نت پروژه مشترک اسرائیل و آمریکا بود. واحد ۸۲۰۰ و معادل آمریکایی آن (آژانس امنیت ملی آمریکا/ NSA) و همچنین سیا و موساد نقش داشتند. ایده متعلق به اسرائیل بود، اما آمریکا به شدت از آن استقبال کرد چون فکر می‌کرد با این کار فشار اسرائیل برای حمله نظامی به ایران کمتر می‌شود. علاوه بر این، بدون شلیک سلاح‌های متعارف، آمریکا می‌توانست خطر اینکه خود درگیر حمله نظامی به ایران بشود را کاهش دهد. دولت بوش پروژه را تأیید کرد و دولت اوباما آن را گسترش داد و سرعت بخشید... بخشی از برنامه‌نویسی کامپیوتری در خود واحد ۸۲۰۰ انجام شد. یک دپارتمان دیگر هم ایجاد شده بود که کاملا منفک از کارهای اصلی واحد ۸۲۰۰ بود. آن‌ها با آژانس امنیت ملی آمریکا کار می‌کردند. بیشتر بودجه از آمریکا می‌آمد. وقتی ویروس تولید شد، سؤال اصلی این بود که چگونه باید آن را وارد کامپیوترهای ایران کرد؟ این کامپیوترها به جعبه‌ برق‌هایی متصل بودند که "زیمنس" آلمان به ایران فروخته بود. این جعبه‌ها سانتریفیوژهای غنی‌سازی اورانیوم را در نطنز کنترل می‌کردند. مأموریت به موساد محول شد و هماهنگی آن با سیا بود. باید پروانه‌های یک شرکت تایوانی که با ایران کار می‌کرد سرقت می‌شد، چون برای نفوذ به کامپیوترهای ایران به پروانه‌های اصل نیاز بود. بنابراین فعال کردن خود ویروس به عهده موساد بود با هماهنگی سیا... اهمیت آن این بود که برای اولین بار دو کشور متحد، در عملیات تهاجمی جنگ سایبری همکاری کردند. این ابزاری تازه است که مقررات بین المللی جنگ -مثل کنوانسیون ژنو- برای آن وجود ندارد؛ اینکه چه چیزی مجاز است؟!»

 

یوسی ملمان معتقد است: «واحد ۸۲۰۰ از نظر کیفیت و میزان پیشرفته بودن، با آژانس امنیت ملی آمریکا در یک سطح است؛ اما از نظر توانایی، امکانات، منابع، تجهیزات، پرسنل و بودجه، آژانس امنیت ملی آمریکا در کلاس دیگری است. آن‌ها می‌توانند به هر مکالمه‌ای در تمام دنیا گوش دهند، اما چون اسرائیل بر خلاف آمریکا نگاهش به تمام دنیا نیست و اولویتش دشمنان منطقه‌ای هستند، واحد ۸۲۰۰ در خاورمیانه در برخی عرصه‌ها بهتر از آژانس امنیت ملی آمریکاست.»

 

یوسی ملمان همچنین عقیده دارد: «بعد از اسرائیل، ایران پیشرفته‌ترین قدرت منطقه در جنگ سایبری است و منابع زیادی را هم به آن تخصیص داده است. ایرانی‌ها شب و روز سعی می‌کنند به کامپیوترهای اسرائیل اعم از غیرنظامی و نظامی حمله کنند. با کمک فناوری، تخصص و راهنمایی ایران، حزب الله لبنان هم سعی کرده شنود کند و از پیام‌های کدگذاری شده استفاده کند.»

 

 

** لازم به یادآوری است که در سال 2014 میلادی طی یک افشاگری بزرگ که جزو افتضاح‌های تاریخی اسرائیل به‌شمار می‌رود، 33 سرباز و 10 افسر واحد 8200 در نامه‌ای سرگشاده اعتراض خود را نسبت به جمع‌آوری برخی اطلاعات شخصی اتباع فلسطین از قبیل مسائل جنسی و مشکلات جسمی ابراز کردند.

یکی از اهداف جمع آوری این اطلاعات، اجبار قربانیان جاسوسی به خبرچینی از هموطنان یهودی خود برای ارتش صهیونیستی بود.