آیا ایران سلاح سایبری می‌سازد؟

کشور ما جزء اولین اهداف تسلیحات سایبری است و همانطور که بارها و بارها شنیده‌ایم حملات متعدد ویروسهای رایانه ای مخرب همچون «اکستاکس نت» و « فلیم» نمونه‌های بارزی از جنگ سایبری علیه کشورمان به حساب می آید.

البته نکته جالب توجه در حمله "اکستاکس نت" به تاسیسات هسته ای نطنز این بود که این حمله سایبری خود به عاملی موثر در همگرایی بیشتر میان نهادهای ذیصلاح کشور تبدیل شد. به طوریکه مسئولین در این نهادها به سمت یک دفاع جمعی سایبری حرکت کردند.

این موضوع را سردار سرتیپ پاسدار دکتر غلامرضا جلالی رئیس سازمان پدافند غیر عامل کشور سال گذشته عنوان داشت: "این همگرایی موجب شد که طی سالیان اخیر هیچ اقدامی نتواند به زیر ساخت های حیاتی کشورمان آسیب جدی وارد کند."

اما یک سوال که ذهن برخی را به خود مشغول کرده این است که آیا جمهوری اسلامی ایران همانند کشورهایی که دارای تسلیحات سایبری هستند از این توانمندی بهره می برد؟ به عبارت دیگر کشورمان در دکترین دفاعی خود آیا تولید و به کار گیری تسلیحات سایبری را قرار داده یا خیر؟

پاسخ به این سوال نیاز به نگاهی عمیق تر به راهبردهای کلان نظام و اساس تفکریست که نظام جمهوی اسلامی ایران همواره بر آن تاکید داشته است. از قدیم الایام معروف بود که ایرانیان هیچگاه به کشوری تجاوز نکرده‌اند و همواره این دیگران دیگر بودند که آغازگر تهاجم به ایران شده اند.

 همین نگاه هم بر دکترین دقاع سایبری کشورمان حاکم است، یعنی ایران در فضای سایبر نیز هرگز به دنبال تهدید منافع حیاتی دیگران نبوده و نیست. البته این بهاین معنی نیست که ایرانیان از قدرت پاسخگویی برخوردار نیستند بلکه در تفکر الهی ملت ایران هیچگاه تهاجم به دیگران وجود نداشته است.

درحالی که این موضوع با داشتن تسلیحات سایبری با تناقض آشکاری همراه است چرا که بر خلاف تسلیحات فیزیکی که در عرصه دفاع هم کاربرد دارند اما تسلیحات سایبری صرفا در بعد تهاجمی تعریف می شوند. از همین رو ما به جای ایجاد ارتش سایبری "قرارگاه پدافند سایبری" را در دل مجموعه سازمان پدافند غیر عامل تشکیل دادیم.

 سردار جلالی رئیس سازمان پدافند غیر عامل در ارتباط با این موضوع گفت: "آنچه که در سند جامع پدافند غیر عامل کشور و همچنین سیاستهای کلان این حوزه که در مجمع تشخیص مصلحت نظام به تصویب رسیده، دیده شده توانایی مقابله و دفاع در برابر حملات ارتش‌های سایبری دیگر کشورهاست و از همین رو در مجموعه سازمان پدافند غیر عامل کشور چیزی به عنوان ارتش سایبری دیده نشده است."

بر مبنای سخنان این مقام عالی رتبه نظامی کشورمان درمیابیم که سلاح سایبری در قاموس دفاعی کشورمان جایی ندارد چرا که بایستی ابتدا یک ارتش سایبری در کشور ما تشکیل بشود تا بتوان گفت که جمهوری اسلامی ایران به دنبال تهاجم سایبری است و سپس به دنبال تشکیل چنین ارتشی باید به فکر تولید سلاح سایبری افتاد، چرا که تا محلی نظام یافته برای استفاده از تسلیحات سایبری نباشد اساساً تولید تسلیحات سایبری معنایی ندارد. 

اما علیرغم تمام این موارد ذکر شده باز مشاهده می‌کنیم که برخی از دولتها مانند امریکا به دنبال القاء و جا انداختن این مطلب هستند. کشورمان با ارتش سایبری خود قصد تهاجم به زیرساختهای حیاتی برخی از کشورهای دنیا مانند آمریکا را در دستور کار قرار داده است.

حال باید پرسید هدف از این ادعاها چیست؟

سردار سرتیپ دوم پاسدار، بهروز اثباتی فرمانده قرارگاه فضای مجازی ستاد کل نیروهای مسلح در اینباره گفت: "من وقتی اسناد امنیت ملی آمریکا را مطالعه می‌کردم به این نکته برخورد کردم که یکی از اهداف آن‌ها معرفی کردن ایران به عنوان یک تهدید به مردم آمریکاست و سعی می‌کنند آن را به عنوان یک حقیقت از پیش فرض شده به مردم خود و نیز جامعه جهانی به عنوان یک حقیقت از پیش فرض شده البته بدون ارائه هیچ سندی بقبولانند.

آن‌ها برای توجیه اقدامات خود نیاز به یک دشمن بزرگ دارند. لذا اینجا کلیدواژه‌های بزرگ هم مانند "ارتش سایبری ایران" به کمک آن‌ها می‌آید چرا که مثلاً  آنان برای توجیه این که چند میلیارد دلار بودجه را برای امنیت سایبری خود هزینه می‌کنند، نیاز به چنین بهانه‌هایی دارند تا این طور القا کنند که می‌‌خواهیم با یک ارتش بجنگیم. بنابراین برای این کار نیازمند آن هستند که اول چنین ارتشی را خلق کنند سپس آن را بزرگ جلوه دهند و آن وقت توجیهی برای هزینه‌های خود بسازند. واقعیت این است که ما در جمهوری اسلامی ایران چیزی به عنوان ارتش سایبری نداریم. نه این که ما قدرت سایبری نیستیم بلکه قدرت ما از نوع قدرت آمریکایی‌ها نیست." 

بنابر آنچه که در این گزارش ذکر شد جمهوری اسلامی ایران از آنجا که قصد تهاجم به منافع حیاتی دیگران را هیچگاه در راهبرد نظامی خود قرار نداده است لذا در عرصه فضای مجازی و سایبر هم به استناد همین تفکر هرگز به دنبال ساخت سلاحهای سایبری نبوده و لذا تبلیغاتی که در این زمینه صورت می گیرد جز یک پروپاگاندای رسانه ای چیز دیگری محسوب نمی شود.