کنگره توافق هسته‌ای را مشروط تصویب کند/ هفت شرط کنگره

«ریچارد هاس» که بیش از ۱۳ سال است ریاست شورای روابط خارجی آمریکا را عهده دار است و بین سال های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۳ نیز دستیار ویژه «جرج بوش»رئیس جمهور آمریکا بوده است، با درج مطلبی در روزنامه وال استریت ژورنال تحت عنوان «توافق هسته ای با ایران آری، اما ...» خواستار تایید توافق هسته ای دولت اوباما با ایران بطور مشروط شد.

وی در این مقاله با اشاره به ضعف های توافق هسته ای انجام شده با ایران می نویسد: هر چند این توافق محدودیت های چشمگیری را به مدت یک دهه یا بیشتر بر برنامه هسته ای ایران اعمال می کند، اما دسترسی ایران به منابع و فعالیت هایی را می دهد که می تواند نگران کننده باشد. این توافق نگرانی های آمریکا را برطرف نمی کند بلکه برعکس بعد از پایان دوره ده ساله محدودیت ها برای رشد سانتریفیوژها و غنی سازی ایران رفع خواهند شد.

هاس در ادامه می نویسد: این توافق مثل بسیاری از توافق ها پر از مصالحه است که برخی از آنها قابل توجیه و برخی سوال برانگیز هستند.

دستیار سابق رئیس جمهور آمرریکا در این مقاله با اشاره به نقاط ضعف توافق خطاب به سناتور آمریکایی می نویسد: متاسفانه مذاکره مجدد نمی تواند در دستور کار باشد چونکه در این صورت حمایت جهانی از تحریم های ایران فرو خواهند پاشید. همچنین رد توافق موجب خواهد شد تا ایران فعالیت های هسته ایش را از سر گیرد، امری که موجب بروز مشکلات جدید و تصمیم گیری های جدید خواهد شد از جمله تصمیم درباره اقدام نظامی در قالب حملات پیشگیرانه.

به نوشته وی همچنین رد توافق هسته ای توسط کنگره آمریکا موجب خواهد شد تا جامعه جهانی فکر کنند که در این کشور سردرگمی سیاسی وجود دارد امری که موجب خواهد شد تا دیگران آمریکا را کشوری قابل پیش بینی و قابل اعتماد ندانند که این مسئله به صلاح یک قدرت جهانی که باید بازدارنده باشد و تضمین هایی را دهد نیست.

وی در ادامه همچنین خواستار این می شود که کنگره به سادگی به توافق هسته ای رای مثبت ندهد تا کاستی های توافق دولت جبران شود و به این منظور راه حل سومی را مطرح می کند و آن «تایید مشروط توافق» توسط کنگره است.

بر اساس این راهکار وی از کنگره می خواهد تا با اتخاذ اقدامات ، تدابیر و شروطی که موجب شفاف شدن توافق هسته ای با ایران شود و بطور مشروط این توافق را تایید کند.

وی برای این منظور خواستار اتخاذ هفت اقدام از سوی کنگره شده است که عبارتند از:

- آمریکا به داشتن منافع حیاتی خود در منطقه و خلیج فارس ادامه دهد از جمله امنیت دوستان و متحدانش، مخالفت با تروریسم و گسترش سلاح های کشتار جمعی، تضمین ادامه تامین انرژی از منطقه و آزادی کشتیرانی که برای اقتصاد جهانی حیاتی است. هر گونه تلاش از سوی هر کشور یا گروهی در منطقه برای سلطه بر منطقه باید از سوی آمریکا تهدید منافع حیاتی اش تلقی شود. آمریکا باید متعهد به حفظ منافعش با هر وسیله ای از جمله اقدام نظامی باشد.

- توسعه و یا تلاش برای دستیابی به سلاح هسته ای از سوی ایران باید تهدید منافع حیاتی آمریکا تلقی شود که آمریکا نباید آن را تحمل کند.

- ایران باید کاملا به توافق هسته ای جامع متعهد باشد و هر گونه اقدامی از سوی ایران که بر خلاف آن باشد باید از سوی آمریکا با تحریم یا پاسخ مناسب دیگری مواجه شود. آمریکا باید درباره توانمندی ها، منابع و اطلاعات مورد نیاز آژانس بین المللی انرژی اتمی برای انجام ماموریتش در ایران اطمینان حاصل کند.

- آمریکا باید با هرگونه گسترش تسلیحات هسته ای در منطقه خاورمیانه و خلیج فارس مخالفت کند و هر کجا که لازم باشد با دوستان و متحدانش در منطقه وارد مذاکرات دو جانبه برای ترتیبات امنیتی شود و همینطور قابلیت های نظامی متناسب را در اختیار آنها قرار دهد و به آنها اطمینان دهد که برای حفظ امنیتشان نیازی به سلاح هسته ای ندارند. همچنین آمریکا باید کمک های نظامی مناسب از نظر کمیت و کیفیت را در اختیار دوستان و متحدان خود برای مقابله با تهدیدات مستقیم و غیر مستقیم ایران قرار دهد.

- تحریم های فعلی مرتبط با نقض حقوق بشر و تروریسم که علیه ایران وجود دارند باید برگردند و تحریم های بیشتر و اقدامات دیگر ارائه شوند. آمریکا تلاش کند مانع از دسترسی ایران به فناوری نظامی و موشک های بالستیک شود حتی اگر تحریم های شورای امنیت سازمان ملل برداشته شوند.

- دولت آمریکا شروع به مذاکره با دیگر امضاء کنندگان توافق هسته ای یعنی روسیه، چین، فرانسه، آلمان و انگلیس با هدف تمدید محدودیت ها بر برنامه هسته ای ایران از جمله درباره ذخایر اورانیوم غنی شده با غلظت بالا کند. دولت برای این کار باید با کنگره مشورت کند.

- دولت باید هر شش ماه گزارش خود درباره ایران و میزان اجرای توافق هسته ای توسط ایران، میزان تحریم های برداشته شده و نحوه کاربرد منابع آزاد شده توسط ایران، اقدامات منطقه ای ایران و نحوه رفتار دولت ایران با شهروندانش را به کنگره ارائه دهد.