عزیزالله رمضانی، مدیر بین الملل شرکت ملی گاز ایران اظهار کرد: خوشبختانه مذاکره های طرف عراقی و ایرانی پس از چهار روز به نتیجه رسید و پیش نویس قرارداد عملیاتی صادرات گاز ایران به عراق تنظیم شده است.
رمضانی افزود: این قرارداد برای امضای مقامات عالی رتبه دو شرکت ارسال می شود و پس از امضای آن ظرف دو هفته آینده بر اساس آمادگی سیستم مبادله گاز دو کشور، تحویل گاز به عراق صورت می گیرد.
وی یادآور شد: هیئت عراقی متشکل از نفراتی از وزارت برق و وزارت نیروی عراق به صورت مشترک جلساتی با هیئتی از شرکت ملی گاز ایران برگزار کردند.
به گفته وی، در مدت چهار روز برگزاری جلسه های کارشناسی، موارد عملیاتی در خصوص نحوه تحویل گاز، اندازه گیری کمی و کیفی گاز و... مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت.
وی تصریح کرد: بر اساس قرارداد، ارسال گاز به عراق با حجم روزانه چهار میلیون مترمکعب آغاز و به تدریج بر اساس برنامه زمان بندی تا ٢٥ میلیون مترمکعب در روز افزایش می یابد.
رمضانی افزود: همچنین بر اساس الحاقیه ای که به توافق طرفین رسید، مقرر شد ایران در طول سه ماه گرم سال حجم صادرات گاز به عراق را تا سطح روزانه ٣٥ میلیون مترمکعب افزایش دهد.
مدیر بین الملل شرکت ملی گاز ایران با بیان این که ایران تجربه خوبی در حوزه گازرسانی دارد، تاکید کرد: آموزش نفرات فنی، مالی و اجرایی کشور عراق توسط طرف ایرانی از دیگر مواردی بود که در این مذاکره ها مورد توافق قرار گرفت که این مورد نیز بر اساس توافق و برنامه زمان بندی اجرا می شود.
رمضانی با بیان این که خوشبختانه سیستم انتقال گاز ایران آماده است، تصریح کرد: زیرساخت دریافت گاز کشور عراق هنوز کمی کار دارد و حدود یک و نیم کیلومتر از احداث خط لوله آنها یاقی مانده که هیئت عراقی پس از بازگشت به این کشور برنامه زمان بندی خود را برای دریافت گاز اعلام می کنند.
وی اظهار کرد: امیدواریم توافقهایی که انجام شده به موقع به مرحله اجرا در آید تا دو کشور بتوانند از مزایای این قرارداد که منافع دو کشور را در پی دارد استفاده کنند.
مدیر بین الملل شرکت ملی گاز ایران با بیان این که طرف عراقی زمان قطعی دریافت گاز را اعلام نکرده است، گفت: زیرساختهای صادرات گاز ایران کمتر از یکماه آینده آماده تحویل گاز به عراق است.
وی درباره قیمت هر مترمکعب گاز صادراتی به عراق نیز گفت: بر اساس اصول قرارداد قیمت گاز از موارد محرمانه است ولی به طور حتم قیمتهای گاز منطقه ای بوده و منافع دو کشور را در پی دارد و قابل رقابت با سایر منابع است.