کامیلا کومئو در گفت وگویی با این نشریه اظهار داشت: من تاکنون چهار بار به ایران سفر کرده ام. وقتی از هواپیما پیاده می شوی وارد شهری با جمعیتی بالغ بر بیش از هشت میلیون نفر می شوی و سپس سوار تاکسی شده و با تمام خوبی ها و تواضع ملت ایران اشنا می شوی. ایران کشوری پر از شگفتی است.
وی گفت: دو زن که به تنهایی سفر می کنند باعث کنجکاوی می شود اما همزمان نیز با تربیت و احترام خاصی برای زنان در ایران آشنا می شوی که نمی توان انرا به سادگی در جای دیگری یافت. احترام به زنان در ایران چیزی متفاوت از انقیاد آنان در کشورهای عربی است. ما با هیچ مشکلی در طی فیلمبرداری درایران مواجه نشدیم.
وی افزود: جامعه ایرانی متشکل از طبقات زیادی است و مشکل می توان احساسات مشترک آنها را شناسایی کرد ولی انچه می توان گفت این است که خاطرات جنگ با عراق هنوز زنده است. جنگی که از ۵۰۰ هزار تا یک میلیون نفر قربانی گرفت به این معنی که هر خانواده یک شهید برای دفاع از وطن در قبال تجاوز صدام حسین داده است .
وی گفت: نقاشی های روی دیوارهای تهران نیز معرف داستان این شهدا و متعلق به نسل پدران جوانان امروز ایران است. شهادت چیزی بسیار نزدیک به جوانان ایرانی و بویژه قربانی پدرانی است که در جنگ شهید شده اند. انقلاب ایران یک آزادی برای این ملت بود.
این نشریه ایتالیایی نوشت: این فیلم مستند به همراه تصاویری از نقاشی ها دیواری تهران، اسناد و روزنامه ها که ایران را از سال ۱۹۶۹ تا ۲۰۱۴ روایت می کند در نمایشگاه ماکسی در رم قابل روعیت است و تا روز ۲۹ مارس ادامه دارد. این فیلم مستند بیشتر بر روی نقاشی های دیواری شهر تهران متمرکز می شود، تصاویر عظیمی از اسطوره های انقلاب، بویژه آیت اله خمینی (ره) و یک سری بی پایان از شهدا و قهرمانان وطن که از بالا به رهگذران می نگرند.