اکنون سه کشور اروپایی که طی یک سال اخیر بازی در زمین امریکا را نسبت به انجام تعهدات حقوقی خود در برجام ترجیح داده‌اند، در مقابل انتخابی بزرگ قرار دارند. آن‌ها باید میان استمرار همراهی با کاخ سفید و حفظ منافع ایران مطابق توافق هسته‌ای، صرفاً یک گزینه را انتخاب کنند.
به گزارش پایداری ملی، «حسن رشوند» در روزنامه «جوان» نوشت:
سرانجام پس از یک سال از خروج امریکا از برجام و انتظار وعده‌های عمل نشده طرف اروپایی در انجام تعهدات برجامی، به خصوص در ایجاد کانال مالی و تأمین منافع برجامی کشورمان، جمهوری اسلامی تصمیم گرفت به برخی تعلل‌ها در این مسیر طی شده پاسخ و این پیام را به طرف‌های برجامی خود بدهد که صبر انقلابی ملت ایران نیز حدی دارد. بنابراین با اعلام تصمیم به کاهش تعهدات خود در توافق هسته‌ای، قرار است از این پس متناسب با رفتار طرفین برجام، تعهداتش را انجام یا کاهش دهد. این تصمیم، از سوی رئیس جمهور و شورای عالی امنیت ملی به پنج کشور باقیمانده در توافق هسته‌ای (آلمان، روسیه، فرانسه، چین و انگلیس) ابلاغ شد. چرا که بر اساس بند‌های ۲۶ و ۳۶ برجام این حق به ایران داده شده است تا در صورت نقض تعهدات برجام توسط یکی از طرفین توافق، ایران نیز تعهدات برجامی خود را به صورت کلی یا جزئی انجام ندهد.
این اقدام جمهوری اسلامی، به منزله یک «واکنش» در مقابل «کنش» ایالات متحده امریکا و اتحادیه اروپا طی یک سال گذشته بوده است و در صورتی که اروپایی‌ها (به خصوص سه کشور اروپایی) بخواهند از طریق کشاندن پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل، توافق خود با ایران را زیر پا گذاشته و عرصه را بر ملت ایران تنگ‌تر کنند، طبیعی است که با اقدامات سخت‌تری همچون خروج ایران از برجام و از سرگیری کامل فعالیت‌های هسته‌ای مواجه خواهند شد. اروپا طی یک سال اخیر، نه تنها اقدامی در راستای تأمین و حتی احیای حداقلی منافع ایران در برجام صورت نداده است، بلکه با طرح مسائلی مانند لزوم توقف غنی‌سازی اورانیوم از سوی ایران و همراهی پشت پرده و آشکار با کاخ سفید در پروسه اعمال فشار‌های موشکی و منطقه‌ای بر ایران، بدعهدی خود را در قبال کشورمان به اثبات رسانده است. از همین رو، همه وجدان‌های آگاه جهانی در چنین شرایطی این اقدام ایران را قانونی‌ترین اقدام ممکن در ذیل مفاد برجام تلقی می‌کنند. طرف‌های برجامی ایران به‌درستی می‌دانند آنچه ایران در این شرایط انجام دادکاملاً مستندات حقوقی داشته و فراتر از سند برجام نبوده است. چراکه در بند‌های ۲۶ و ۳۶ برجام، کاهش تعهدات برجامی ایران در صورت تخلف طرف مقابل پیش بینی شده است.
هم اکنون سه کشور اروپایی که طی یک سال اخیر بازی در زمین امریکا را نسبت به انجام تعهدات حقوقی خود در برجام ترجیح داده‌اند، در مقابل انتخابی بزرگ قرار دارند. آن‌ها باید میان استمرار همراهی با کاخ سفید و حفظ منافع ایران مطابق توافق هسته‌ای، صرفاً یک گزینه را انتخاب کنند. در این معادله، استمرار بازی دوگانه اروپا مانند آنچه طی یک سال اخیر انجام داده‌اند، خارج از قاعده بوده و طبیعی است که از این پس، دیگر اروپا نمی‌تواند به بهانه آماده‌سازی کانال مالی S. P. V. یا اینستکس از زیر با مسئولیت خود شانه خالی کند و با پروژه سرگرم سازی ایران و دفع الوقت، تنها شاهد یکه‌تازی امریکا باشد. آنچه مسلم است این است که اکنون زمان صبر و مدارای جمهوری اسلامی با اتحادیه اروپا به پایان رسیده است. بدون شک در صورتی که طرف اروپایی طی ۶۰ روز آینده نتواند یا نخواهد اقدامی فوری، عملیاتی، تضمین شده و قاطعانه در راستای حفظ منافع ایران در برجام صورت دهد، جایی برای مصالحه با آن‌ها از سوی ایران باقی نخواهد ماند. بنابراین، اقدام اخیر ایران، نخستین گام قاطعانه و محکم در برابر عهدشکنی امریکا و بی تعهدی اتحادیه اروپا بوده است.
تصمیم شورای عالی امنیت ملی نشان می‌دهد، تهران سیاست چشم در برابر چشم را در پیش گرفته است و پنج کشور باقی مانده در برجام یا در رفتار خود تجدید نظر می‌کنند و عمل به تعهدات برجامی‌شان را آغاز می‌کنند و یا باید منتظر عواقب بدعهدی خود باشند؛ این هشدار شورای عالی امنیت ملی را باید مقامات اروپا جدی بگیرند «در هر زمان که خواسته‌های ما تأمین شود، ما نیز به همان میزان اجرای تعهدات متوقف شده را از سر خواهیم گرفت و در غیراین‌صورت، جمهوری اسلامی ایران مرحله به مرحله، اجرای تعهدات دیگر را متوقف خواهد کرد.» این واقعیت را طرف‌های اروپایی برجام باید در نظر داشته باشند که پنجره دیپلماسی مدت زیادی باز نخواهد ماند و مسئولیت شکست برجام برعهده طرف‌هایی است که تعهدات خود را زیر پا گذاشته‌اند. گستاخی امروز امریکایی‌ها و انفعال اروپا ناشی از این تصور غلط است که دست جمهوری اسلامی ایران بسته بوده و مانعی در برابر بدعهدی و خباثت آنان وجود ندارد.
همین محاسبه و برداشت غلط است که آنان را جری کرده است. اروپا باید بداند از این پس، توپ در زمین آن‌ها ست. اگر تمایل به حفظ برجام دارند، اکنون باید پس از یک سال صدور بیانیه و موضع‌گیری سیاسی بی محتوا، حرکتی عملیاتی از خود نشان دهند. هرچند مواضع امروز وزیر خارجه فرانسه و مقامات انگلیسی نشان داد که اروپا قصد دارد در را بر همان پاشنه‌ای بچرخاند که تاکنون می‌چرخانده است. این در حالی است که از حرکت‌های مثبت ایران در شرایط فعلی، روشن کردن گام‌های بعدی در طی کردن مسیر برجام است.
ایران به صراحت اعلام کرده است که چنانچه پس از ۶۰ روز طرف‌های مقابل، حرکت قابل قبول و لازمی را از خود نشان ندهند، ارتقای سطح غنی سازی و بازگشت راکتور آب سنگین اراک به وضعیت سابق، گام‌های بعدی ایران خواهد بود. طرف‌های برجامی ایران باید این هشدار ایران را جدی بگیرند که اگر کشور‌های غربی به دنبال بردن پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل باشند، جمهوری اسلامی دست بسته نخواهد بود و برای برداشتن گام‌های بعدی، دیگر منتظر پایان مهلت ۶۰ روزه نخواهد ماند.