آوار اصلی قضاوت اجتماعی است، نه سنگ و آهن

چند سال پیش در یکی از گفتگوهایی که با ابوالفضل جلیلی، کارگردان معروف ایرانی داشتم او ماجرایی را تعریف می کرد که می تواند طلیعه گزارشی درباره قضاوت های اجتماعی ما باشد. جلیلی می گفت سر فیلم "حافظ" که ژاپنی ها تهیه کننده اش بودند، با جمعی از هنرمندان ژاپنی آشنا شدم و از آن سال به بعد گاه گعده هایی با آن ها دارم. در یکی از این گعده ها در ژاپن یکی از دوستان از‌ میان آن جمع نیامده بود. متوجه شدم و پرسیدم فلانی که نیامده  یک جور نیست؟ گفتند چطور؟ گفتم به نظر می رسد اخلاق انزواگرایانه داشته باشد. این کارگردان سینما می گفت من وقتی این جمله را گفتم دوستان ژاپنی موضع گرفتند و به من گفتند شما مگر سایکولوژیست هستید؟  مگر متخصص روانشناسی هستید که درباره مسایل علمی و تخصصی قضاوت می کنید؟

پس ما هرچقدر در فرهنگ عمومی مان تمرین کنیم که قضاوت را نه به عنوان یک امر پیش پا افتاده که کاری تخصصی و چندوجهی قلمداد کنیم، در آن صورن امکان پرورش انسان هایی را فراهم کرده ایم که به لحاظ روانی در طیف انسان هایی قرار می گیرند که از تعادل روانی برخوردارند و به راحتی دستخوش جوسازی ها، حیله ها و فضاسازی های رسانه ای قرار نمی گیرند. اما برای این که ما بتوانیم به چنین الگوهایی برسیم  آموزش های کاربردی و موثر در همه سطوح یک ضرورت است. از آموزش های رسانه ای تا خانوادگی و سازمانی که به افراد جامعه آموزش داده شود که چطور و چگونه قضاوت کنند.