روزنامه صهیونیستی جروزالم پست در گزارشی به بررسی پیشینه و پیامدهای قرارداد تاریخی هسته ای میان ایران و آمریکا پرداخت.
روزنامه صهیونیستی جروزالم پست در گزارشی نوشت: در نیمه شب 13 ژوییه 2015 به روزنامه نگاران حاضر در وین آماده باش دادند؛ سرانجام قراردادی تاریخی درباره برنامه هسته ای ایران آماده شده بود.
چند روز بود که کاخ سفید بی سروصدا خود را برای این لحظه آماده می کرد. آنها می دانستند که قرار است چه اتفاقی افتد: اعلان برنامه جامع اقدام مشترک در زمینه برنامه هسته ای ایران همراه با جشنی در اتریش و سخنرانی های تلویزیونی باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا، و حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، همراه بود.
پس از این رویداد تاریخی، بی درنگ یورش بی امان مخالفان سیاسی در قالب تبلیغات منفی، پرداخت رشوه و سخنرانی های "بنیامین ناتانیاهو ،" نخست وزیر رژیم صهیونیستی،آغاز شد.
نویسنده این گزارش در ادامه افزود: اکنون مقامات آمریکا و رژیم صهیونیستی می گویند رویارویی صریح میان واشینگتن و تل‌آویو اجتناب ناپذیر بوده است و بحران 2015 را با قطاری افسار گسیخته مقایسه می کنند که سرانجام واژگون می شود. این قطار ایستگاه مبداء خود را سال 2011 ترک کرده بود، هنگامی که نخستین بار مجرایی پنهان در عمان برای ارتباط با ایران باز شد؛ ولی در سال 2015 بود که نشانه های بحران حاد میان آمریکا-رژیم صهیونیستی آشکار شد و همان هنگام بود که مردم آگاه شدند چرا این دو متحد دیرینه دچار واگرایی شده اند.
کاخ سفید از مدتها پیش پی برده بود رژیم صهیونیستی نه تنها با هرگونه توافق هسته ای با تهران؛ بلکه با هرگونه قراردادی که بتوان به دست آورد مخالف است. دولت اوباما درک می کرد که رژیم صهیونیستی درصدد است تا ایران را از منافع راهبردی برنامه ای هسته ای که اطمینان می داد تهران در آستانه دستیابی به جنگ افزارهای هسته ای است محروم کند؛ ولی مقامات آمریکایی در خفا پذیرفته بودند که ایران کشوری در آستانه دستیابی به فناوری هسته ای است و تنها کار خردمندانه ای که آمریکا می تواند انجام دهد، جلوگیری از دست یافتن این کشور به جنگ افزارهای هسته ای خواهد بود.
دو سال گفتگوهای محرمانه میان مقامات آمریکایی و رژیم صهیونیستی در حاشیه مذاکرات هسته ای با بیاعتمادی ژرفی پیگیری شد: هنگامی که گفتگوها آغاز شد تل‌آویو در جریان جزئیات گفتگوها قرار نگرفت و مقامات صهیونیست نه به دلیل همکاری دفاعی که با آمریکا داشتند؛ بلکه با جاسوسی از رفت و آمد مشکوک هواپیماهای بینامونشان دولت آمریکا در مسقط از ماجرا باخبر شدند.
نویسنده در ادامه آورده است: با پیشبرد گفتگوهای هسته‌ای بیآنکه اولویت های رژیم صهیونیستی در گفتگوهای واشینگتن بازتاب داشته باشد – موضعی که مقامات آمریکا تا امروز از آن دفاع کرده و می گویند آرمان ناتانیاهو تسلیم بیچونوچرای ایران بود –رژیم اشغالگر در سال 2015 به این جمع بندی رسید که چاره ای ندارد مگر اینکه استدلال های خود را به گوش همگان برساند.
به باور نویسنده مقاله، سخنرانی نخست وزیر رژیم صهیونیستی در کنگره آمریکا در ماه مارس برای او و دستیارانش، ثمره کوششهای پنهانی و ناکام برای واداشتن دولت اوباما در بازتاب موضع اسرائیل در مذاکرات هسته ای بود.
در مقابل، قرار شد مقامات ارشد (از جمله رئیس جمهور آمریکا) با تمام نمایندگان کنگره لابی کنند. یک حساب کابری ویژه در توییتر نیز دیدگاه کاخ سفید را بازتاب می داد، و روشن و استادانه روی وب سایتی ویژه در کاخ سفید مزایای برنامه جامع اقدام مشترک را بازگو می کرد.
سیاست رژیم اشغالگر برای همگانی کردن دیدگاه های دولت خود صحنه را برای مشاجره ای یک ساله آماده کرد که در تاریخ اتحاد دو کشور سابقه نداشت.
در نظرسنجی که مرکز سیاست خاورمیانه موسسه بروکینگز در دسامبر منتشر کرد، آشکار شد که نگاه منفی دموکرات ها به ناتانیاهو از 22 درصد در سال 2014 به 34 درصد در سال 2015 افزایش یافته است. پس از بگومگوها در کنگره در ماه سپتامبر بر سر توافق هسته ای، اکنون نیمی از دموکرات ها می گویند رژیم صهیونیستی بیش از اندازه بر سیاست های آمریکا نفوذ دارد.
ولی مقامات صهیونیست به آمارهای جداگانه ای اشاره می کنند: بنا بر نظرسنجی مرکز پژوهش «پیو»، بیش از نیمی از دموکرات ها توافق هسته ای ایران را نمی پذیرند یا در برابر آن مردد هستند و اکثریت قاطع رای دهندگان آمریکا آن را رد می کنند.
واگرایی گسترده بر سر ایران در 2015 ، تاثیر برجسته ای بر سال پیش رو خواهد داشت: این لحظه برای مردم آمریکا فرصتی فراهم کرد تا در زمینه ای که برای هر دو کشور اهمیت دارد سیاست های آمریکا و رژیم صهیونیستی را با هم مقایسه کنند. هنگامی که آمریکایی ها در نظرسنجی ها شرکت می کنند 59 درصد می گویند موضع گیری هر نامزد در برابر رژیم صهیونیستی برایشان مهم است.
در پایان نویسنده می پذیرد که پیامدهای سیاسی برنامه جامع اقدام مشترک درست در هشت سال آینده با گسترش موشکهای بالستیک و سانتریفیوژها آشکار خواهد شد و در ده سال آینده در زمینه کارایی و گستردگی زیرساخت هسته ای ایران و در 15 سال یا بیشتر در دیگر زمینه ها همچون الزام جهانی برای شفافیت و پاسخگویی آشکار خواهد شد.
ولی پیامدهای سیاسی در آمریکا بی درنگ نمایان می‌شود.