شبکه های اجتماعی جایی برای عاشق شدن نیست!

 راهروهای دادگاه به قدم هایش عادت کرده اند می گوید 1 سال از نخستین روزهایی که چت کردن را یاد گرفته می‌گذرد و نمی دانستم پایان دل‌باختگی پشت صفر و یک‌ها بالا پایین کردن راهروهای دادگاه است.  

غمگین‌تر از همیشه اشک‌هایش را پنهان می کند، در حالی که به صندلی راهرو دادگاه خانواده تکیه داده می گوید عشق تو فضای مجازی و شبکه های اجتماعی نیست و همه‌اش هوس و زودگذر است.

 دنیای عجیبی است، یکی نیست بگوید حرف یک عمر زندگی است و نمی توان از طریق اینترنت شریک زندگی را پیدا کرد. یکی نیست بگوید چرا شبکه های اجتماعی در جهان نوپا و جدید بدون تدارک از پیش فرهنگ‌سازی شده مهمان سرزده زندگی هایمان شده و روابطمان را نابود کرده است.

افراد برای برقراری رابطه صمیمی با یکدیگر باید شریکی پیدا کنند، پیوند عاطفی برقرار نمایند و آن را در طول زمان نگه دارند، گرچه جوانان خیلی به عشق رمانتیک علاقمند اند و مدام در کوچه پس کوچه های مجازی دنبال شریک رمانتیک می گردند اما باید بدانند صمیمیت در روابط دیگران هم یافت می شود که طی آن بین دوستان و خواهر برادرها و همکاران نوعی عهد و پیمان متقابل وجود دارد. 

یافتن همسر برای شریک زندگی رویداد بسیار مهمی در رشد بزرگسالی است که تاثیر عمیقی بر خود پنداره و سلامت روانی افراد دارد. این رویداد در عین حال که فرایند پیچیده ای است به مرور زمان شکوفا می شود و تحت تاثیر انواع رویدادها قرار می گیرد.

همسران صمیمی در مکان هایی یکدیگر را ملاقات می کنند که متناسب با سن، قومیت، مرتبه اجتماعی، اقتصادی و مذهب آنها باشد. وقتی که افراد در مجاورت هم قرار می گیرند معمولا همسرانی انتخاب می کنند که از لحاظ نگرش، شخصیت، برنامه های تحصیلی، هوشو حتی قد شبیه آنها باشد. اما در دنیای مجازی اینطور نیست و دختران و پسران جوان صرف نظر از همه جوانب دلباخته هم می شوند و تصمیم به ازدواج می گیرند که پایان داستان این دلباختگی مجازی غم انگیز است. 

در واقع فرصتی که امروز ما در فضای مجازی به ظاهر، به خود داده ایم از خود گرفته ایم، چرا که در این فضا فرد نه غرض ورزانه بلکه به دلیل پایین بودن عزت نفس و اعتماد به نفس، خودی را از خود نشان می دهد که من واقعی آنها نیست و شما را با شخصی آرمانی آشنا می کند که من آرمانی اوست.

من آرمانی نمی تواند در موقعیت های سخت زندگی آرمانی عمل کند و علت آن این است که خصوصیات معرفی شده از سوی طرف مقابل درونی شده و متعلق به او نیست و اینجاست که من نوعی، در یک عشق مجازی و عشق رمانتیک شکست می خورم و تعبیر و تفسیر من از عشق سیاه و تیره می شود. ازدواج‌هایی که بر اساس شناخت اینترنتی و مجازی باشد، نتیجه خوبی ندارد، چرا که شناخت دو طرف در ازدواج‌های اینترنتی  از هم بسیار کم است، پس در دنیای مجازی عاشق نشوید و به دنیال شریک رمانتیک نگردید.