خروج پادگان ها از شهر ها چاره ای از سر ناچاری

واقعیت این است که محدود کردن جمعیت شهرها به ویژه در کلانشهر تهران اگر ناممکن نباشد کاری بسیار دشوار است، بنابراین باید به منظور تأمین امکانات و سرانه های استاندارد برای زندگی این جمعیت رو به رشد چاره ای اندیشید.

اما واقعیت های تلخ دیگری نیز وجود دارد که نمی توان و نباید بر آنها چشم بست؛ مثلا اینکه از فشار آب شرب برای جمعیت متراکم شهر تهران رفته رفته کاسته می شود. دامنه این بحران به شکلی دیگر سرانه هایی نظیر بهداشت، آموزش و پرورش، تردد روان در شهر و تأمین فضای سبز در کنار سایر فضاهای تفریحی، فرهنگی، ورزشی و غیره را در برمیگیرد زیرا زمین کافی برای تأمین سرانه های مورد اشاره وجود ندارد. هم اکنون وضعیت دشت تهران به گونه ای شده که با در اختیار داشتن تنها 2/1 درصد از مساحت کشور 20 درصد جمعیت ایران را در خود جای داده است. بنابر این در شرایطی که برای دست اندرکاران مدیریت شهری و حتی مسئولان کشوری چاره ای جز تأمین سرانه های خدماتی مورد نیاز ساکنان پایتخت نیست، توجه ها به سمت آن دسته از اراضی وسیع در اختیار صنایع دفاعی، پادگان های نظامی و زاغه های مهماتی جلب می شود که در کنار مراکز تجمع جمعیت واقع شده اند. مساحت اینگونه ارازی حدود 2 هزار و 873 هکتار برآورد شده استکه عمدتاً در مناطق یک ،4،5،7،13،21،22 قرار دارند. از طرفی بر اساس قانون فروش و انتقال پادگان ها مصوب سال 1388 مجلس شورای اسلامی ارازی بجا مانده از انتقال پادگان ها به خارج شهرها باید به فضاهای عمومی از قبیل بوستان و فضای سبز، تأسیسات و تجهیزات، فضاهای ورزشی، آموزشی، بهداشتی و ... تبدیل شوند. علاوه بر این در طرح تفصیلی جدید شهر تهران نیز در سال 1391 بعد از تصویب در شورای اسلامی شهر تهران به تصویب شورای عالی شهر سازی و حتی رئیس جمهور وقت رسیده تمام اراضی، املاک و فضاهای باز با مساحت یک هکتار و بیشتر باید به منظور ارتقای سطح زندگی به عنوان ذخیره های نوسازی شهری اختصاص یابند.

البته بی تردید تبدیل پادگان ها به عرصه های عمومی شهری می تواند نقش مؤثری در کاهش آسیب های اجتماعی نیز داشته باشد. با توجه به تمامی این الزامات و با در نظر گرفتن اسناد بالا دستی نظیر سند چشم انداز، طرح جامع و غیره شهرداری تهران در برنامه پنج ساله خود که امسال در سال دوم اجرای آن قرار داریم باید بتواند کار انتقال پادگان ها را که در شرایط کنونی از آنها تلقی کاربری های مزاحم می شود به سرانجام روشنی برساند. به نظر می رسد بهترین فرصت ها باید در سال همدلی و همزبانی فراهم باشد تا در سایه همکاری میان مدیریت شهری، مجلس و نهادهای نظامی بتوان چشم انداز های امیدوار کننده ای برای زندگی در شهری را متصور شد که با انواع مشکلات و آسیب ها به سختی دست و پنجه نرم می کند.