این توافق در جلسه ای که میان نخست وزیر وقت اسرائیل، دیوید بن گوریون و کنراد آدنائر، صدر اعظم آلمان در دهه 1960 در هتل والدورف آستوریا نیویورک جریان داشت، نهایی شد. فرانز جوزف اشتراوس، وزیر دفاع سابق آلمان غربی، پیش از این مدعی شده بود که بن گوریون و آدنائر در جلسه ای که در پاریس در سال 1961 برگزار شده بود، بر سر برنامه تسلیحات اتمی اسرائیل بحث کرده اند.
این اقدام محرمانه تحت عنوان عملیات شریک تجاری نامگذاری شده بود و بودجه آن توسط بانک توسعه متعلق به دولت آلمان غربی تامین می شد. گزارش ولت پس از آن بود که شیمون پرز، رئیس جمهور سابق اسرائیل (که در دهه 190 مسئول برنامه تسلیحات اتمی اسرائیل بوده است) اوایل این ماه تامین بودجه تسلیحات اتمی اسرائیل توسط آلمان را رد کرد. مقاله ولت این انکار را رد کرده است و بر روی این مسئله تاکید کرده که محرمانه بودن جزئی از بازی همکاری آلمان-اسرائیل بر سر تسلیحات اتمی بوده است.
اسرائیل ساخت اولین نیروگاه اتمی اش در صحرای نقب و در نزدیکی شهر دیمونا را در دهه 1950 آغاز کرد. منابع اطلاعاتی آمریکا وجود نیروگاه دیمونا را در سال 1960 فاش کردند. (این درحالی است که براساس اسناد آرشیوی جدید، ایالات متحده از وجود این نیروگاه پیشتر از آن آگاهی داشته است.) بن گوریون در واکنش به این خبر بیانیه ای منتشر و اعلام کرد که این نیروگاه صرفاً برای مقاصد غیرنظامی است. کمتر کسی در جامعه بین المللی باور می کرد که این هدف واقعی نیروگاه باشد.
پرز اعلام کرده بود که هزینه ساخت نیروگاه دیمونا 40 میلیون دلار است، اما این تنها نیمی از مقدار مورد نیاز برای تکمیل این پروژه بوده است. همین مسئله این سوال را به ذهن متبادر می سازد که بقیه بودجه این پروژه از کجا آمده است؟ براساس گزارش ولت، این مسئله تنها نشان می دهد که حامیان مالی بین المللی به تامین بودجه این برنامه کمک کرده اند.
این فرضیه که آلمان غربی در تامین بودجه دیمونا نقش داشته است، اولین بار زمانی مطرح شد که بن گوریون به نظر یک رونامه اسرائیلی درباره اقدام آدنائر مبنی بر بازدارندگی اتمی اسرائیل که جزء جدایی ناپذیر امنیت اسرائیل و جلوگیری از وقوع جنگ های آینده بوده است، اعتراض کرد.
با وجود مشارکت آلمان غربی در ساخت تسلیحات اتمی اسرائیل، همچنان فرانسه بزرگترین نقش را در میان کشورهای خارجی در این زمینه دارد. در سال 1957 و پس از بحران سوئز، پرز و نمایندگانی از فرانسه سه قرارداد محرمانه امضا کردند که براساس آن فرانسه راکتور آب سنگین 24 مگاواتی در اسرائیل می ساخت که با استفاده از 385 تن اورانیوم و همکاری دو کشور در زمینه تسلیحات اتمی و تحقیق و توسعه صورت می گرفت و تاسیساتی برای تولید پلوتونیوم هم احداث می شد.
این مسئله یک سال پس از درخواست پرز از موریس بورژ مانوری، وزیر دفاع فرانسه به وقوع پیوست که گفته بود «شما چه نظری درباره این دارید که اسرائیل پتانسیل دفاع از خودش را داشته باشد؟» همچنین قابل ذکر است که نروژ نیاز اسرائیل به 20 تن آب سنگین را حل کرد و بریتانیا این محموله را به دست اسرائیل رساند.