اگر جمهوريخواهان در اين انتخابات بيش از دو سوم آرا را كسب كرده بودند مي‌توانستند از اختيارات بيشتري براي مقابله با ايران برخوردار شده و با تصويب قوانين جديد، اختيار تعليق تحريم‌ها را از رئيس جمهوري بگيرند. اما در حال حاضر اين اتفاق صورت نگرفته است و جمهوريخواهان كمتر از دو سوم صندلي‌هاي كنگره را در اختيار دارند و لذا قدرت سلب اختيارات اوباما براي تعليق تحريم‌ها را ندارند. بنابراين در صورتي كه ايران و گروه 1+5 به توافق نهايي دست يابند، رئيس جمهوري آمريكا مي‌تواند تحريم‌ها را تعليق كند اما براي لغو دائمي آن‌ها نيازمند مصوبه كنگره است كه با توجه به اكثريت جمهوريخواهان كار بسيار دشواري خواهد بود. لذا اوباما به دو دليل نيازمند توافقي است كه بتواند در داخل از آن دفاع كند.
دليل اول متقاعد كردن كنگره است. اگر توافقي كه با ايران انجام مي‌شود، در داخل آمريكا قابل دفاع باشد، اكثريت جمهوريخواهان قدرت مقابله با آن را نخواهند داشت. افكار عمومي آمريكا بشدت مخالف جنگ است. شكست مذاكرات با ايران در افكار عمومي آمريكا به معني احتمال جنگ است و اين مسأله‌اي است كه جمهوريخواهان متوجه آن هستند و نمي‌خواهند به عنوان مسئول جنگ احتمالي با ايران شناخته شوند.
دليل دوم هم انتخابات رياست جمهوري آينده آمريكاست. در شرايط فعلي، دموكرات‌ها از شانس بهتري براي پيروزي در انتخابات آتي رياست جمهوري آمريكا برخوردارند چرا كه جمهوريخواهان هنوز كانديداي برجسته‌اي براي رقابت با هيلاري كلينتون ندارند. لذا توافق هسته‌اي با ايران اگر براي اوباما قابل دفاع باشد شانس پيروزي دموكرات‌ها را افزايش مي‌دهد، در غير اين صورت ممكن است موجب باخت دموكرات‌ها در انتخابات بعدي هم بشود.
اما در صورت توافق نهايي و تعليق تحريم‌هاي يكجانبه آمريكا از سوي اوباما، اولاً: اروپا قادر به تعليق و لغو كامل تحريم‌هاي يكجانبه خود خواهد بود. ثانياً اوباما قادر خواهد بود كه ساير قدرت‌هاي بزرگ را در تعليق و لغو تحريم‌هاي چندجانبه سازمان ملل همراهي كند و جمهوريخواهان، قدرت ممانعت از موافقت اوباما با تعليق و لغو تحريم‌هاي سازمان ملل را نخواهند داشت. در چنين حالتي، ستون فقرات تحريم‌ها در هم خواهد شكست، زيرا اروپا، روسيه و چين با نظرات جمهوريخواهان اكثريت در كنگره آمريكا هم نظر نيستند.
روزنامه اطلاعات