۲۳ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۶:۲۹
کد خبر: ۲۲۳۸
غربی ها معتقدند، اگرچه جنگ چیزی دردناک است، اما الزامی ندارد که در عین حال «کثیف» هم باشد!در واقع، سال هاست که سازندگان تجهیزات نظامی و مشتریان آنها به روشی می اندیشند که تکنولوژی به کمک آن بتواند جنگ ها را به فعالیتی «پایدار» مبدل سازند. بدین معنا که، پروژه اولیه آن- یعنی کشتن مردم و به دست گرفتن کنترل یک سرزمین و منابع آن- در تناقض آشکار با هدف گسترده تر «حفاظت از کره زمین» قرار نگیرد.
نخستین مرحله این تغییر الگو را در سال های دهه ۱۹۶۰می یابیم، که طی آن اربابان نظامی به این فکر افتادند سلاح هایی تولید کنند که برخلاف تسلیحات هسته ای متعارف، اجازه دهند تاثیر یک بمباران به اشخاص فیزیکی- که به راحتی «می توان آنها را جایگزین کرد» (!)- محدود گردیده، به ساختارهای زیربنایی و محیط زیست آسیب کمتری وارد آید. به هر شکل، استفاده از سلاح هسته ای برای حل و فصل منازعات در نهایت اقدامی بسیار حاشیه ای باقی مانده، با تولید گلوله های فاقد سرب (فلزی فوق العاده سمی که می تواند میدان نبرد را تقریبا غیرقابل استفاده سازد) است که مجموعه نظامی- صنعتی از چندی پیش در اندیشه تولید مهمات متعارف «سبز»تر افتاده است.

اما، چه اهمیت دارد که تانکی در زمان صلح به تراکتوری قابل استفاده مبدل گردد، وقتی قرار باشد هیچ گیاهی در زمین های کشاورزی آلوده رشد نکند؟!در سطح بین المللی، آگاهی به این موضوعات در قالب اجرای «کنوانسیون ممنوعیت استفاده نظامی و یا هر روش خصمانه دیگری از تکنیک های تغییر محیط زیست» سازمان ملل در سال ۱۹۷۸مشاهده گردیده است، که از جمله «حمله به محیط زیست طبیعی به عنوان اقدامی تلافی جویانه» را ممنوع می سازد. زیرا که، جنگ باید به گونه ای انجام پذیرد که «حفاظت از محیط زیست طبیعی در برابر خسارات گسترده، پایدار و مهم» هدف اولیه باشد. با این حال، دستیابی به این هدف به دلیل کمبود بودجه، بسیاری کشورها همیشه نیز ممکن نیست. به عنوان مثال، گلوله حاوی «تونگستن» بسیار گران تر از گلوله های سربی تمام می شود، اما تاثیر اصطکاک آن بسیار کمتر است، و بنابراین از سایش لوله توپ به شکلی قابل توجه می کاهد.

می توان گفت که، تغییرات فوق در تانک ها بیشتر مشاهده می گردد. و اگرچه گاه قابل توجه ترین پیشرفت های تکنولوژیک غیرنظامی از پژوهش های نظامی حاصل می گردد، اما برعکس آن نیز گاه صادق است. بدین سان، پیدایش تانک های «پیوندی» را مدیون شرکت «بی ای سیستمز» انگلیسی و شریک آمریکایی آن، «نورتروپ گرومن»، هستیم که به دو موتور برقی (که با باتری لیتیوم تغذیه می شوند) و نیز دو موتور دیزل مجهزند که به طور همزمان و یا جداگانه (برحسب موقعیت و شرایط) قابل استفاده اند.

باتری های این تانک ها -که «جی سی وی» یا «خودروی جنگی زمینی» خوانده می شوند- به قدری نیرومندند که می توانند به کار تغذیه تجهیزات شخصی سربازان (تفنگ های لیزری، آی پد، …) نیز بیایند.تانک های پیوندی همچنین مورد توجه ویژه نشریات تخصصی قرار دارند که در این باره می نویسند: ارتش به تانک جدیدی مجهز گردیده که به روی افراد خبیث آتش می گشاید و در عین حال در مصرف بنزین صرفه جویی می کند!»، در حالی که به توپ های اتوماتیک ۲۵ میلیمتری و یک مسلسل ۶۲/۷ میلیمتری مجهز است که همان قدرت تخریب رقیبان خود را که توجهی به محیط زیست ندارند، دارا هستند.

این خودرو که در حال حاضر به بهای ۱۱میلیون دلار فروخته می شود، به نسبت هنوز گران است و فعلا ارتش های «پولدارتر» قادر به استفاده از آن هستند. نتیجه آن که، بی شک آینده نزدیک شاهد ظهور ارتش هایی به طور کامل مجهز به بمب های «تمیز»، مهمات بدون سرب و تانک های برقی نخواهد بود. اما، قدر مسلم آن که جهان کاملا فراموش کرده است که «تمیز» یا «کثیف»، سلاح ها به هرحال می کشند!

 

 کیهان


گزارش خطا
ارسال نظرات
نام
ایمیل
نظر