ایران هراسی در نشریات غربی

نشریه فایننشال تایمز، روز سه‌شنبه گزارشی پیرامون ادعای انتقال اورانیوم از سوریه به ایران منتشر کرد. ولی نکته مهم در این جا این است که تاکنون این پنجاه تن فلز اورانیوم - علی‌الظاهر متعلق به سوریه - را هیچ ‌کس ندیده و مطلقاً هیچ‌گونه نشانه‌ای دال بر وجود این محموله در دست نیست. ولی دیوید آلبرایت، کارشناس معروف موسسه ایران هراسی[1] ( موسسه عراق هراسی پیشین[2] ) عکسی ماهواره‌ای از مکانی که گفته شده این محموله اورانیوم در آنجا انبار شده را بررسی کرده و متوجه شده که برخی درختان این منطقه قطع شده است. به طوری که مارک هیبز این سوال را مطرح ساخته:

به نظر می‌رسد که گزارش فایننشال تایمز تلویحاً به این نکته اشاره دارد که قطع تدریجی بی دلیل درختان در منطقه‌ای وسیع در مرج السلطان حاکی از رفتاری مشکوک است. آیا قطع درختان نشانه‌ای از فعالیت‌های هسته‌ای و شرورانه است؟

قطعاً چنین است، چون دیوید آلبرایت می‌گوید! ولی نکته طنز آمیز مسئله این است که آلبرایت به این نکته اشاره نکرده که محل مورد ظن وی از اواخر ماه نوامبر در دست شورشیان است.

همچنین روز سه‌شنبه نشریه نیویورک تایمز گزارشی را منتشر کرد که در آن ایران مسئول حمله سایبری به سیستم‌های رایانه‌ای چندین بانک آمریکایی معرفی شده بود:

مهارت مورد نیاز برای اجرای چنین حمله‌ای با این مقیاس، مقامات دولت ایالات متحده و بازرسان امنیتی را به این نتیجه رسانده که ایران مسئول این حمله است. گمان می‌رود ایران در تلافی تحریم‌های اقتصادی و حملات سایبری صورت گرفته از سوی ایالات متحده به چنین کاری دست زده است.

ولی در این گزارش نیز هیچ سندی برای اثبات این ادعا ارائه نشده. در واقع گروهی از هکرهای سنی مذهب مدتها است که مسئولیت این حملات را پذیرفته و دلیل خود را اعتراض به برخی فیلم‌های منتشر شده در یوتیوب عنوان کرده‌اند. این در حالی است که علی‌الظاهر کارشناسان و مسئولان دولتی ناشناس به نیویورک تایمز گفته‌اند که چنین حمله‌ای تنها از دست یک دولت بر می‌آید.

ولی کارشناسان واقعی به خوبی می‌دانند که چنین ادعایی صحیح نیست. رابرت دیوید گراهام، مدیر عامل شرکت امنیتی اِراتا واقع در آتلانتا گفت، "کاری که می‌توان در اوقات فراغت نیز انجام داد را حمله‌ای تحت حمایت یک کشور" تلقی نمی‌کند.

این حمله علیرغم وسعت آن، عملی کاملاً ساده و ابتدایی است. نرم‌افزاری با عنوان ItsOKNoProblemBro وجود دارد که به طور رایگان در دسترس افراد است و از آن برای دستبرد زدن به تعداد زیادی از رایانه‌های میزبان استفاده می‌شود. این نرم‌افزار مقدار معتنابهی از درخواست‌های http امن را به سامانه‌های بانکی ارسال می‌کند. هر دانشجوی کامپیوتر معمولی نیز با اندکی مهارت در زمینه برنامه‌نویسی و اداره سیستم‌ها می‌تواند طی چند ساعت چنین کاری را انجام دهد.

روئل شوونبرگ، پژوهشگر ارشد در زمینه نرم‌افزار‌های ضدویروس که با لابراتوار کاسپرسکی واقع در مسکو نیز همکاری دارد، در این رابطه گفت: نرم‌افزار مزبور اصلاً پیچیده نیست، حتی می‌توان گفت نسبتا ساده است. من با توجه به جزئیات تکنیکی اعلام شده، شواهد کافی برای دسته‌بندی این عملیات در گروه حملات انجام شده از سوی بازیگران دولتی در دست ندارم.

پرینس، مدیر عامل شرکت کلود فلر[3] نیز عقیده دارد: فکر نمی‌کنم چیز پیچیده و یا عمده‌ای درباره این حمله وجود داشته باشد که بتوان آن را طراحی شده از سوی یک دولت دانست: کودکی که در اتاق مادرش در اوهایو نشسته نیز می‌تواند چنین حمله‌ای را انجام دهد. وی افزود: نسبت دادن چنین کاری به یک دولت را اقدامی خطرناک می‌دانم.

ولی می‌بایست قطعاً ایران را به خاطر انجام این حمله پیچیده - که از دست کودکی در اتاق مادرش در اوهایو نیز ساخته است - مقصر دانست!

آسوشیتد‌پرس نیز روز سه‌شنبه گزارشی پیرامون مامور سابق اف‌بی‌آی منتشر کرد که آخرین بار در ایران دیده شده و مدت‌ها است خبری از وی در دست نیست:

دو سال پس از انتشار فیلم و عکس‌های گروگان‌گیران از رابرت لوینسون، مامور بازنشسته اف‌بی‌آی و مطرح شدن فرضیاتی پیرامون احتمال اسارت وی به دست تروریست‌ها، مسئولان اطلاعاتی آمریکا به آسوشیتدپرس گفته‌اند که مقامات ایالات متحده دولت ایران را مسئول تهیه این تصاویر می‌دانند.

این گزارش تلاش دارد تا به نوعی دولت ایران را در ربودن این فرد مقصر جلوه دهد. وی به سفارش کارفرمای خصوصی برای تحقیق پیرامون قاچاق بین‌المللی سیگار به منطقه سفر کرده بود.

مقاماتی که به خاطر محرمانه بودن این مسئله حاضر به افشای نام خود نشدند، اظهار داشتند: عملیاتی که برای ارسال این عکس‌ها و فیلم‌ها به کار رفته، با مهارت اجرا شده و این امر حاکی از وجود جاسوسانی حرفه‌ای در پس این قضیه است.

بنابراین گرفتن فیلم با موبایل و ارسال ماهرانه آن از طریق ایمیل نمی‌تواند توسط بازیگری غیردولتی صورت گیرد؟ لطفاً بگویید کدامیک از این موارد از دست دیگران ساخته نیست؟

مقامات مزبور در ادامه خاطرنشان کردند که عوامل ایالات متحده در افغانستان قصد ردگیری تلفن همراه استفاده شده برای این عکس‌ها را داشته‌اند ولی دارنده آن دیگر سراغ این عکس‌ها نرفته و تمامی سرنخ‌ها گم شده است.

این فیلم از کافی‌نتی در پاکستان در ماه نوامبر سال 2010 ارسال شده و در پس‌زمینه آن موسیقی جشن عروسی پشتون‌‌ها شنیده می‌شود. ولی فرستنده هیچ ردی از هویت خود باقی نگذاشته و از آن نشانی ایمیل نیز دیگر استفاده نکرده است.

تمامی این موارد، حرفه‌ای! به نظر می‌رسد و از این رو غیر ممکن است که کسانی غیر از ایرانیان شرور، قادر به ربودن فردی - در حال تحقیق پیرامون حلقه قاچاق سیگار در سطح بین‌المللی - و گرفتن فیلم از وی توسط موبایل و ایمیل آن از پاکستان باشند. چه کسی قرار است این حرف‌ها را باور ‌کند؟

دیگر گزارشی که باز هم ایران در آن مقصر جلوه داده شده را نشریه نیویورک تایمز منتشر کرد: رد و اثر ایران در پوشش و غلاف گلوله‌های مورد استفاده در جنگ‌های آفریقا. بنا به این گزارش، فردی مقدار اندکی مهمات به بازیگری دولتی مانند پلیس کنیا فروخته و بعداً این مهمات به دست بازیگرانی غیردولتی در آفریقا رسیده است.

هرچند معامله اولیه این تسلیحات، عملی غیرقانونی محسوب نمی‌شود، تنها سندی که نشان می‌دهد منشا این مهمات ایران بوده، بسته‌بندی این مهمات است که با بسته‌بندی مهماتی که سه سال پیش ادعا شده بود از ایران به نیجریه قاچاق شده مشابهت دارد. از قرار معلوم جعبه‌های چوبی و روکش‌های سبز رنگ، تنها در ایران کاربرد دارد! همچنین، مهماتAK-47 که در آفریقا یافت می‌شود، دارای مشابهت‌های تکنیکی زیادی با مهمات AK-47ایران و محصولات تولید شده در پنجاه کشور دیگر است. مطمئناً تنها مهمات AK-47 ساخت ایران دارای ویژگی‌های مشابه با مهمات AK-47مورد استفاده در آفریقا است!

این چهار گزارش که تمامی آنها در یک هفته منتشر شده، بی‌هیچ دلیلی ایران را مقصر چندین رویداد مختلف جلوه می‌دهد. تمامی این چهار گزارش ادعاهای خود را براساس گفته‌های مقامات ناشناس یا اطلاعات محرمانه ایالات متحده عنوان کرده‌اند. به نظر می‌رسد ایران به احتمال زیاد، در این رویدادها هیچ نقشی نداشته است.

ولی قرائن نشان می‌دهد که دولت اوباما - که این اطلاعات را در اختیار مقامات ناشناس قرار داده – این روزها، در حس و حال مقصر جلوه دادن ایران است. رسانه‌های ایالات متحده تحت رهبری نیویورک تایمز، بار دیگر به عنوان پیام‌رسان‌های همیشه مشتاق، برای شستشوی مغزی افراد با چنین داستان‌های مشکوکی مورد استفاده قرار گرفته‌اند.