شرکتکنندگان که همگی از امضاکنندگان گزارش «بررسی مزایا و منافع تحریمهای بینالمللی علیه ایران» هستند اعلام کردند که برای اتخاذ تصمیمات صحیح میبایست اول خطرات و نتایج بالقوه حمله به ایران کاملا شناخته شوند.
ارتشبد چنی و دریاسالار فالن در مورد جنبههای تاکتیکی این حمله سخن گفتند و خاطر نشان کردند که تعداد و محل استحکامات تأسیسات هستهای ایران مشکل اصلی پیشروی برنامهریزان چنین حملهای خواهد بود.
سرلشگر «فرانک کرنی» افزود که در مورد برنامه هستهای ایران میبایست میان گزینههای نظامی، فشار اقتصادی و مذاکرات دیپماتیک تعادل برقرار کرد و گزینه نظامی میتواند اهرمی مهمی در مذاکرات باشد، پس باید همچنان آن را روی میز نگه داشت.
فالن با اشاره به حملات پیشین صورت گرفته به تأسیسات هستهای دیگر کشورها گفت: «به طور کلی حمله به ایران با یک حمله به پایان نخواهد رسید و شباهتی به حمله سال 1981 یا 2007 نخواهد داشت».
سرلشگر کرنی همچنین تأکید کرد که هدف از چنین حملهای باید به روشنی مشخص شود و افزود: «من به عنوان یک مقام ارتش، نخستین چیزی که از سیاستگزاران میپرسم این است که هدف شما از چنین حملهای چیست؟»
دریاسالار فالن تأکید کرد: «بیاعتمادی متقابل میان ایران و آمریکا عمدهترین مانع پیشرفت مذاکرات هستهای است». عدم وجود ارتباطی میان سخنان رهبران ایران در مورد اهداف هستهای خود و فعالیتهای در دست انجام غنیسازی و میزان اورانیوم غنی شده که بیش از نیاز برای اهداف غیر نظامی است، سبب شده است تا رهبران آمریکا سردرگم شوند.
از سوی دیگر طبقه حاکم ایران گمان می‌کند که هدف آمریکا تغییر رژیم است و به همین خاطر به مذاکرات با بدبینی نگاه می‌کند.
فالن اعتقاد دارد، برای پیشرفت مذاکرات بهترین راه آن است که از سخنان تحریکآمیز استفاده نشود. عدم اطمینان ایران به اهداف آمریکا میتواند به یک حمله نظامی با نتایجی ناخواسته منتهی شود و به قول سرلشگر کرنی: «به عنوان یک برنامهریز نظامی در آن حالت باید انتظار داشته باشید که ایرانیها پس از چنین حملهای به سمت تولید سلاح هستهای بروند یا حداقل در حرف بیشتر به این مسأله بپردازند».
شرکتکنندگان در این میزگرد در پاسخ به این سوال که «بحران ایران به کدامین سو میرود!؟»، همه متفقالقول گفتند: «تنها یک راه حل وجود دارد که البته چندان محتمل نیست» و به گفته سرلشگر کرنی این راه حل کار را بیش از آنکه بهتر کند خرابتر خواهد کرد.
دریاسالار فالن نیز در تأیید این سخنان گفت: «برای آنکه دو طرف بتوانند با هم توافق کنند نیاز به مشوق دارند». با پیش رفتن برنامه غنیسازی ایران، بیش از پیش فشار بر روی دو طرف برای رسیدن به راهحل بیشتر خواهد شد.