گزینه «حمله به ایران» فقط اهرم فشاری در مذاکرات است

به گزارش پایداری ملی، اندیشکده «پروژه امنیت آمریکا» در گزارشی به قلم «برایان کاستنر» از میزگردی که تحت عنوان «هزینه و عوارض حمله نظامی به ایران» برای تحلیل شرایط حاکم بر پرونده هسته‎‎‎ای ایران از نظر نظامی و با حضور شماری از نظامیان بلندپایه سابق آمریکا در این اندیشکده برگزار شد، می نویسد: ارتشبد «استفان چنی»، مدیر اندیشکده «پروژه امنیت آمریکا» که بازنشسته لشگر دریایی ارتش آمریکا است، دریا سالار «ویلیام فالن»، بازنشسته نیروی دریایی ارتش آمریکا و سرلشگر «فرانک کرنی»، بازنشسته ارتش آمریکا، در این میزگرد جنبه‎‎‎های راهبردی و تاکتیکی حمله‎‎‎ به ایران و هزینه‎‎‎ها و عوارض ناشی از آن را بررسی کردند و نقش اقدامات نظامی در مقایسه با اقدامات اقتصادی و دیپلماتیک را مورد تحلیل قرار دادند.

شرکت‎‎‎کنندگان که همگی از امضاکنندگان گزارش «بررسی مزایا و منافع تحریم‎‎‎های بین‎‎‎المللی علیه ایران» هستند اعلام کردند که برای اتخاذ تصمیمات صحیح می‎‎‎بایست اول خطرات و نتایج بالقوه حمله به ایران کاملا شناخته شوند.

ارتشبد چنی و دریاسالار فالن در مورد جنبه‎‎‎های تاکتیکی این حمله سخن گفتند و خاطر نشان کردند که تعداد و محل استحکامات تأسیسات هسته‎‎‎ای ایران مشکل اصلی پیشروی برنامه‎‎‎ریزان چنین حمله‎‎‎ای خواهد بود.

سرلشگر «فرانک کرنی» افزود که در مورد برنامه هسته‎‎‎ای ایران می‎‎‎بایست میان گزینه‎‎‎های نظامی، فشار اقتصادی و مذاکرات دیپماتیک تعادل برقرار کرد و گزینه نظامی می‌‏تواند اهرمی مهمی در مذاکرات باشد، پس باید هم‏چنان آن‏ را روی میز نگه داشت.

فالن با اشاره به حملات پیشین صورت گرفته به تأسیسات هسته‎‎‎ای دیگر کشورها گفت: «به طور کلی حمله به ایران با یک حمله به پایان نخواهد رسید و شباهتی به حمله سال 1981 یا 2007 نخواهد داشت».

سرلشگر کرنی هم‏چنین تأکید کرد که هدف از چنین حمله‎‎‎ای باید به روشنی مشخص شود و افزود: «من به عنوان یک مقام ارتش، نخستین چیزی که از سیاست‎‎‎گزاران می‏پرسم این است که هدف شما از چنین حمله‎‎‎ای چیست؟»

دریاسالار فالن تأکید کرد: «بی‎‎‎اعتمادی متقابل میان ایران و آمریکا عمده‎‎‎ترین مانع پیشرفت مذاکرات هسته‎‎‎ای است». عدم وجود ارتباطی میان سخنان رهبران ایران در مورد اهداف هسته‎‎‎ای خود و فعالیت‎‎‎های در دست انجام غنی‎‎‎سازی و میزان اورانیوم غنی شده که بیش از نیاز برای اهداف غیر نظامی است، سبب شده است تا رهبران آمریکا سردرگم شوند.

از سوی دیگر طبقه حاکم ایران گمان می‎‎‎کند که هدف آمریکا تغییر رژیم است و به همین خاطر به مذاکرات با بدبینی نگاه می‎‎‎کند.

فالن اعتقاد دارد، برای پیشرفت مذاکرات بهترین راه آن است که از سخنان تحریک‎‎‎‎‎‎آمیز استفاده نشود. عدم اطمینان ایران به اهداف آمریکا می‎‎‎تواند به یک حمله نظامی با نتایجی ناخواسته منتهی شود و به قول سرلشگر کرنی: «به عنوان یک برنامه‎‎‎ریز نظامی در آن حالت باید انتظار داشته باشید که ایرانی‎‎‎ها پس از چنین حمله‎‎‎ای به سمت تولید سلاح هسته‎‎‎ای بروند یا حداقل در حرف بیشتر به این مسأله بپردازند».

شرکت‎‎‎کنندگان در این میزگرد در پاسخ به این سوال که «بحران ایران به کدامین سو می‏رود!؟»، همه متفق‎‎‎القول گفتند: «تنها یک راه‎‎‎ حل وجود دارد که البته چندان محتمل نیست» و به گفته سرلشگر کرنی این راه حل کار را بیش از آن‏که بهتر کند خراب‏تر خواهد کرد.

دریاسالار فالن نیز در تأیید این سخنان گفت: «برای آنکه دو طرف بتوانند با هم توافق کنند نیاز به مشوق دارند». با پیش رفتن برنامه غنی‎‎‎سازی ایران، بیش از پیش فشار بر روی دو طرف برای رسیدن به راه‎‎‎حل بیشتر خواهد شد.