این بازی با توزیع تصادفی یگان های نظامی ایران و اهداف حساس همچون مکان های سلاح های کشتار جمعی، تاسیسات فرماندهی و کنترل، انبارهای مهمات، سایت های موشکی و کمپ های آموزشی آغاز می شود.
در این بازی، نیروهای ائتلاف (حامیان آمریکا) عملیات‌های مختلف جنگی فوق العاده hyperwar علیه ایران پیاده می کنند. این عملیات ها شامل ماموریت های نیروهای ویژه و جنگ سایبری است. بازیگر باید تاس بیندازد تا پاسخ ایران به هر کدام از عملیات ها تعیین شود.
در یک نقطه از بازی، بر اثر اتفاقات تصادفی یا رفتار بازیگر، بازی از حالت استراتژیک به حالت عملیاتی منتقل می شود.در این لحظه، بازیگر که نماینده ائتلاف است، می تواند یگان های نظامی خود را برای حمله به هدف های تعیین شده قبلی در ایران، استفاده کند.همچنین امکان استفاده از سایر ابزارهای جنگ های فوق العاده همچون موشک های کروز نیز در این بازی وجود دارد اما برای نیروهای ائتلاف تا زمانی که منابع نظامی کافی فراهم نشود و اطلاعات مورد نیاز درباره ماهیت یگان ها و اهداف ایران جمع آوری نشود، استفاده از فاز عملیاتی، مقدور نیست.
با این حال، در طول بازی همواره ریسک آغاز یک جنگ دائمی وجود دارد که بازیگر باید برای آن آماده باشد. در مرحله عملیات، واکنش های ایران مجددا توسط تاس تعیین می شود که به عنوان مثال شامل حمله به کشتی های بیطرف یا بستن تنگه هرمز است.
در سراسر بازی، شاخصی به نام «نقاط نفتی» وجود دارد که بیانگر قیمت نفت است. مقصود این است که برخی رخدادها یا نتایج این حملات نظامی همچون انهدام برخی مناطق مهم یا بستن تنگه هرمز می تواند قیمت نفت را تحت تاثیر قرار دهد.در پایان بازی، قیمت نفت است که نتیجه را تعیین می کند. اگر در پایان بازی، قیمت نفت کمتر از ۸۱ دلار بود، به معنای پیروزی نیروهای ائتلاف است. اگر قیمت نفت به بالای ۱۰۰ دلار رسیده باشد، به معنای پیروزی ایران است. هر گاه در طول بازی، قیمت نفت به بالای ۱۵۰ دلار برسد بازی در همان نقطه با اعلام بحران اقتصادی جهانی و شکست تحقیرآمیز نیروهای ائتلاف به پایان می رسد.
تحلیل بازی بیانگر آن است که نیروهای ائتلاف از چند راهبرد جنگی استفاده می کنند: فعال کردن نیروها، انتقال پایگاه ها، شناسایی اهداف در ایران، شناسایی یگان هایی که از تجهیزات اطلاعات، مراقبت و شناسایی ISR (intelligence, surveillance, and reconnaissance) برخوردارند، و انجام برخی حملات مخفی با استفاده از نیروهای ویژه.
بررسی این بازی همینطور نشان می دهد که در مرحله عملیاتی، نیروهای ائتلاف می توانند اکثر اهداف مهم دارای تسلیحات کشتار جمعی در ایران را منهدم کنند که این پیروزی های نیروهای ائتلاف سبب ثبات بازار نفت می شود و توانمندی های جنگی ایران را کاهش می دهد. متعاقبا می توان در برخی شهرهای ایران، نیروهای ویژه را به کمک گروه های شورشی فرستاد.
همچنین نیروی هوایی آمریکا، شورای همکاری خلیج فارس و رژیم صهیونیستی می توانند مابقی اهداف در خاک ایران را بمباران کنند و هم زمان یک نیروی ویژه دریایی آمریکا به آب های ساحلی ایران نزدیک می شود. سپس، نیروی دریایی آمریکا و گروه پشتیبانی اضطراری هسته ای آمریکا NEST (Nuclear Emergency Support Team) وارد بندر عباس شده و آن را تسخیر می کنند. بندرعباس در این بازی، مقر ذخیره تسلیحات کشتار جمعی ایران است.
در مقابل، ایران با موشک های ضد کشتی و مین تلاش می کند ناوگان آمریکا را از ساحل خود دور سازد. ایران همچنین به طور موقت تنگه هرمز را دو بار مسدود می کنند که موجب افزایش قیمت نفت می شود. اما در هر بار ناوهای مین روب آمریکایی، اوضاع را جمع و جور می کنند.
در پایان، تمامی اهداف در خاک ایران منهدم شده و قیمت نفت به ۶۲ دلار سقوط کرده است و نیروهای ائتلاف به اهداف خود رسیده است.بازی حمله به ایران، شبیه سازی دقیقی از جنگ احتمالی آمریکا با ایران نیست و البته طراحان هم چنین ادعایی ندارند. سناریوهای بازی خیلی حداقلی است و روند قیمت نفت در این بازی ترکیبی از محدودیت های تحرکات نظامی و رصد احتمال پیروزی است تا بیانگر واقعیات بازار نفت.
یگان های نظامی در این بازی بیشتر انتزاعی هستند تا واقعی و آرایش نظامی نیروهای ایران هم خیلی ناقص است. مکان تسلیحات کشتار جمعی ایران در این بازی نیز با واقعیات، فاصله دارد. تاثیر جنگ سایبری نیز اغراق آمیز به نظر می رسد.
با این حال آن چه که بیش از همه قابل تامل است، زمان توزیع این بازی است. در حالی که آمریکا در حال مذاکره با ایران درباره برنامه هسته ای است و مقامات کاخ سفید از ترجیح گزینه دیپلماسی بر جنگ سخن می گویند، انتشار بازی هایی با مفهوم حمله به ایران، جالب توجه است.
مشرق