به گزارش پایداری ملی، مهدی فضائلی نوشت:
"عاشورا" صرفا" یک حادثه تاریخی نیست تا به آن فقط نگاه تاریخی داشته باشیم؛ "عاشورا" یک جریان تاریخی است که در همه زمان ها و همه مکان ها جاری است.
عبارت «کلُّ یومِِ عاشورا و کلُّ ارضِِ کربلا» را اگر چه بطور قطعی نمی توان به امام معصوم نسبت داد لیکن بزرگانی چون حضرت امام(ره)،شهید مطهری و حضرت آیت الله خامنه ای آنرا بکار برده اند و این خود گویای مضمون و محتوای صحیح و قابل اعتنای این عبارت است.
اگر همه زمان ها عاشورا و همه سرزمین ها کربلاست، امروز چگونه می توانیم عاشورایی و حسینی باشیم؟پاسخ به این پرسش نیازمند شناخت دقیق فلسفه حرکت ابا عبدالله الحسین علیه السلام و همچنین شناخت دقیق مصیبتی است که جامعه اسلامی آن زمان، به آن مبتلا شده بود.
اگر بخواهیم عصاره این دو شناخت را بطور
خلاصه بیان کنیم، می توانیم بگوییم قیام و حرکت امام حسین (ع) به قصد احیای
دین و اعتلای حق و در نهایت استقامت، ایثار و فداکاری بود.
دشمن امام نیز، مظهر کامل باطل و فساد و ظلم بود.
این دو جریان امروز نیز در برابر هم صف آرایی کرده اند پس اگر می خواهیم حسینی و عاشورایی باشیم و اگر می خواهیم در خواندن یا لیتنا کنا معکم صادق باشیم و اگر می خواهیم دعای اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و
مماتی ممات محمد و آل محمد مان مستجاب باشد، از یک سو نیازمند موالات و دوستی هستیم و از سوی دیگر ملزم به برائت و بیزاری و انزجار.
موالات و دوستی با حسین(ع) و راه او و هدف او و برائت و بیزاری از دشمنان حسین(ع).
دوستی با راه و هدف ابا عبدالله امروز در انتخاب مسیر مقاومت و ایستادگی در برابر استکبار معنی پیدا میکند و برائت، در بغض نسبت به استکبار و شمرها و عمرسعدها و حرمله های این زمان.
پیش قراول و زعیم امروز راه حسین(ع) کیست؟ و آل زیاد و آل مروان زمانه ما کیستند؟
اگر توانستیم مصداق این دو جبهه را تشخیص بدهیم که اصلا" هم دشوار نیست، آن وقت فقط اراده است که تعیین میکند ما در کدام راه و کدام جبهه قرار بگیریم؛حسینی باشیم یا یزیدی؟