چه کسی نامه ۷۶ سناتور آمریکایی به اوباما برای فشار به ایران را نوشت؟

«استفن والت» محقق برجسته آمریکایی در نشریه معتبر فارین پالسی نوشت:
نزدیک شش هفته پیش، من نوشتم که انتخاب حسن روحانی در ایران، فرصت خوبی برای باراک اوباماست و‌ مطمئن بودم که می‌توان راهکار دیپلماتیکی برای حل مشکلات ایران و آمریکا پیدا کرد.

 وی در ادامه یاداشت خود نوشته است: در آن هنگام اشاره کردم که نه تنها لابی قدرتمند اسرائیل در آمریکا فشارهای زیادی برای جلوگیری از بهبود رابطه ایران و آمریکا اعمال خواهد کرد، بلکه در این میان، عربستان سعودی و دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس نیز چنین فشارهایی را بر کابینه اوباما تحمیل می‌کنند. اوباما نباید به گونه‌ای رفتار کند که حتی اصلاح‌طلبان نیز در ایران به این نتیجه برسند که آمریکا هدفی جز نابود کردن حکومت ایران ندارد.

وی ادامه می‌دهد: متأسفانه پیشنهاد من تا کنون درست از آب در آمده است. با وجود این که روحانی مواضعی میانه در پیش گرفته و افرادی میانه‌رو را منصوب کرده، ‌نمی‌دانیم که دولت آمریکا چگونه می‌خواهد به این سیاست نوین ایران پاسخ دهد. ما حتی نمی‌دانیم چه کسی سیاست آمریکا در قبال ایران را هدایت می‌کند. تنها آنچه‌ روشن است این که اکنون آیپک‌ (بزرگ‌ترین گروه فشار طرفدار اسرائیل) هر کاری که می‌خواهد در آمریکا انجام می‌دهد.

هفته گذشته مجلس نمایندگان آمریکا، قانون جلوگیری از ایران هسته‌ای را با چهارصد رأی موافق تصویب کرد؛ قانونی که با فشار و حمایت آیپک به تصویب رسید. حتی بسیاری از دمکرات‌های مترقی نیز از این قانون حمایت کردند؛ اما حقیقیت این قانون چیز دیگری است. همان گونه که «پاول پیلار» در نشنال اینترست نوشت، این قانون به جای آن که قانون ممانعت از ایران هسته‌ای باشد، ‌قانون ارتقای ایران هسته‌ای خواهد بود، زیرا هیچ گاه این گونه نبوده‌ که با تهدید نظامی ایران، این کشور فعالیت‌های هسته‌ای خود را محدود کرده باشد، بلکه بر شمار سانتریفیوژ‌های خود افزوده است.

بنا بر این گزارش، چند روز گذشته هم نامه‌ای به امضای ۷۶ سناتور آمریکایی برای باراک اوباما فرستاده شد که در آن از اوباما خواسته شده بود، دیپلماسی را با ایران پیگیری کند، ولی در عین حال، گزینه نظامی را همواره‌ روی میز داشته باشد. متأسفانه این نامه را نیز اعضای آیپک نوشته بودند و ۷۶ سناتور آمریکایی آن را امضا کرده‌اند.

والت به زبان بی‌زبانی می‌گوید: سیاست هویج و چماق در رابطه با ایران، دیگر پاسخ نخواهد داد؛ یعنی تهدید کردن ایران، این کشور را به سمت توانمندی بیشتر ‌می‌برد و بی‌عملی در دیپلماسی را نیز این کشور با بی‌عملی پاسخ خواهد داد.