بر اساس این مقاله، تهران به اندازه کافی ذخایر خارجی دارد تا بتواند واردات خود را برای مدت ۱۰ ماه پوشش دهد و این یکی از سالم‌ترین سطوح پوشش واردات برای یک اقتصاد نوظهور محسوب می شود.
در ادامه مقاله اندیشکده کاتو آمده است که کسری مالی ایران نسبتا کم و بدهی های عمومی آن نیز کمتر از ۱۰ درصد از تولید ناخالص داخلی آن است اما با وجود تحریم تجارت خارجی ایران، در حساب جاری خارجی این کشور همچنان اندوخته چشمگیری وجود دارد.
کاتو نوشته است که یکی از حقایق ناخوشایند درباره تحریم‌های اقتصادی ایران این است که این تحریم ها منجر به تعطیلی تجارت جهانی ایران نشده اند؛ اگرچه صادرات نفت ایران از زمان اجرای جدیدترین دور تحریم ها، به شدت کاهش داشته است اما این کاهش تا حدی از طریق ۲۰ درصد افزایش صادرات غیر نفتی ایران مانند سیمان، سنگ آهن، پتروشیمی و پسته و فرش ایرانی جبران شده است.
در واقع، این سایر کشورها به خصوص چین، هند، مالزی و کره جنوبی بوده اند که شکاف ایجاد شده ناشی از تحریم های غربی علیه ایران را پر کرده اند. علاوه بر این، روسیه، ترکیه، عراق و امارات متحده عربی نیز به تسهیل این پاشنه آشیل (و نقطه ضعف) اقتصادی موجود در تحریم ها علیه ایران کمک کرده اند.
در پایان این مقاله اینطور آمده است که: در حالیکه مجازات های تحمیل شده علیه ایران از طریق وضع تحریم ها شدید بوده اند اما در فلج کردن اقتصاد انعطاف پذیر ایران ناکام مانده اند و به نظر می رسد که منافع همه در هماهنگی روی تنها گزینه دوام پذیر و عملی باقی مانده یعنی یک «راه حل دیپلماتیک» است.
فارس