بهترین درسی که می‌توان به آمریکا داد
عباس گوچلو/ روزنامه ملیت
در شرایطی به سر می‌بریم که تنش سیاسی و اقتصادی جدی بین ما و آمریکا در جریان است. این دوران به هر شکلی که باشد سپری می‌شود، اما چیزی که مهم است، این است که ما بتوانیم این بحران و این تهدید را به یک فرصت تبدیل کنیم. به عنوان مثال یکی از ابعاد مثبت تنش اخیر، این است که همه، ضد ترامپ جبهه گرفته‌اند و چنین چیزی سبب شده است که یخ بین ما و اروپا آب شود.
یک نکته مهم دیگر نیز در این تنش مهم وجود دارد که می‌تواند عبارت از
تحریم و بایکوت تمام تولیدات کالا‌های آمریکایی باشد. به جای اینکه مصرف
کننده کالا‌های آنها باشیم خودمان چیز‌های مورد نیازمان را به شکل بهتر و
مقرون به صرفه‌تر تولید کنیم. از یاد نبریم که ما بعد از واقعه قبرس در
حوزه‌های صنایع دفاعی نظامی و الکترونیک چیز‌های بسیاری را تولید کردیم که
هنوز هم مارک‌های معتبری در صنایع ترکیه هستند که بعضی از آنها عبارتند
از: آسلسان راکت‌ها، تای و دیگر چیزها.
می‌خواهم در همین جا از
فرصت استفاده کنم و به نکته مهمی در مورد دانشگاه‌های ترکیه اشاره کنم. از
سایه سر اورهان پاموک نویسنده بزرگ برنده جایزه نوبل ادبیات جهان و همچنین
عزیز سنجار دانشمند بزرگ ترکیه‌ای برنده نوبل فیزیک، که هر دو در دانشگاه
استانبول درس خوانده‌اند، در لیست ۵۰۰ دانشگاه برتر جهان، نام دانشگاه
استانبول نیز دیده می‌شود. اما دانشگاه‌های دیگر چه؟ آیا آنها هم نباید
مانند دانشگاه استانبول پیشرفت کنند؟
یک نکته در کنگره حزب عدالت و توسعه
ارگون/ روزنامه ینی شفق
ششمین کنگره حزب عدالت و توسعه برگزار شد. در سخنرانی اردوغان در کنگره، به نکات زیادی در مورد حیات سیاسی و اجتماعی آکپارتی اشاره شد. او سرنخ‌های مهمی در مورد سیاست‌های آک پارتی و گذشته و اکنون آن به دست داد.
این کنگره با هیجان و حس خاصی و با حضور طبقات مختلف جامعه و گروه‌ها و احزاب سیاسی جامعه برگزار شد. عدم حضور اعضا و سران حزب دموکراتیک خلق‌ها (HDP) در این کنگره، یکی از نکات مورد توجه بود.
این موضوع کاملاً نشان می‌دهد که اردوغان چه انتقاداتی از این حزب دارد و چرا می‌خواهد از آنها فاصله بگیرد. اردوغان بر این باور است که این حزب از تروریست‌ها حمایت می‌کند و با آنها همدست و همکار است.
تا زمانی که حزب دموکراتیک خلق‌ها از این موضع عقب‌نشینی نکند مسافت بین اردوغان و آنها همچنان باقی خواهد ماند. در واقع این مسئله به ما نشان می‌دهد که حزب دموکراتیک خلق‌ها در چه تناقض عجیبی گرفتار شده است. به همین خاطر رفتار دولت در قبال آنها را به خوبی می‌توان درک کرد.
یکی از نکات قابل توجه دیگری که در بخش آغازین سخنرانی اردوغان وجود داشت این بود که او در تقدیم سلام به مردم ترکیه تمام طبقات، اصناف و مشاغل مختلف مردم را مورد خطاب قرار داد چرا که حزب عدالت و توسعه به دنبال این است که از دام و اسیر ماندن در یک طبقه محدود جامعه خود را برهاند و نشان دهد که حزبی است که درک جامعه شناختی دقیقی از مردم ترکیه و طبقات اصناف و نهاد‌های مختلف جامعه دارد و برای همه آنها تلاش می‌کند.
آیا کشیش برونسون را بدهیم و راحت شویم؟
ارسوی دده/ روزنامه استار
گاهی این سوال به ذهن بعضی‌ها خطور می‌کند که واقعاً در چنین شرایطی که ترکیه تحت فشار آمریکا قرار گرفته، آیا بهترین گزینه این است که کشیش برونسون را بدهیم برود؟
فکر کردن به چنین سوالی ابعاد مختلفی دارد. بعضی‌ها می‌گویند کاملاً مشخص است که مشکل آمریکا با ترکیه به خاطر کشیش برونسون نیست؛ بنابراین کشیش را بدهیم برود ببینیم بعد از آن چه خواهد شد.
چنین گفته‌هایی که در برخی جا‌ها به گوش می‌رسد واقعاً نشان دهنده این است که بعضی‌ها درک درستی از حساسیت و اهمیت سیاسی این مسئله ندارند. بسیار بعید می‌دانم که در دستگاه رسانه‌ای ترکیه، چنین روزنامه‌نگاران صاف و ساده‌ای پیدا شوند.
یعنی چه کشیش را بدهیم برود؟ من فکر می‌کنم اگر کسی واقعاً بر چنین خواسته‌ای اصرار کند، یا جاسوس آمریکا است یا فردی بسیار ساده لوح. همه می‌دانیم که در شرایط کنونی، ترکیه در مقابل تهدیدات آمریکا قرار گرفته است و آمریکا می‌خواهد این کارت را از دست ترکیه در بیاورد، اما برای لحظاتی بر روی این مسئله به طرز جدی‌تری تامل کنیم و به این بیاندیشیم اگر کشیش را بدهیم، بعد از آن چه خواهد شد؟
گام‌های بعدی چه خواهند بود؟ من فکر می‌کنم در گام‌های بعدی چنین دوستانی خواهند گفت: موشک اس ۴۰۰ می‌خواهیم چه کار؟ با همین سیستم دفاعی پاتریوت کارمان راه می‌افتد! بعد از آن هم با چنین جمله‌ای روبه‌رو خواهیم بود: واقعاً مهم است که از روس‌ها بخواهیم برایمان نیروگاه انرژی هسته‌ای بسازند؟ چرا چنین چیزی می‌خواهیم؟ حتماً بعد از آن نیز دوستان خواسته‌های دیگری خواهند داشت. مثلاً ممکن است بگویند در شمال سوریه و در مناطق کردنشین، حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) در همه جا قدرت را در دست گرفته است. خوب ما هم بیاییم آنها را مانند یک دولت به رسمیت بشناسیم!
دوستان، چون این خواسته‌ها و چنین جملاتی پیاپی به دنبال هم ردیف می‌شوند و هیچگاه چنین چیزی پایان نمی‌یابد، پس برای یک بار هم که شده بیدار شویم و این واقعیت را بپذیریم که کودتای نافرجام، تلاشی بود برای اشغال همه آناتولی.
یک پیام شفاف برای تمام دنیا
عبدالله کاراکوش/ روزنامه ملیت
یک ترانه قدیمی در موسیقی ترکیه وجود دارد که مهمترین مصراع آن این است: باز نمی‌گردم از راه تو.
دیروز در ششمین کنگره حزب عدالت و توسعه در سالن، جا برای نشستن پیدا نمی‌شد. تابلو‌های بزرگی با مضامین سیاسی و ادبی نوشته شده بودند که بسیاری از آنها مصراع‌های ترانه‌های ماندگار موسیقی ترکی بودند. یکی از ترانه‌هایی که همه حاضرین کنگره آن را یکصدا با هم تکرار کردند، همین ترانه من باز نمی‌گردم از راه تو بود.
در سخنرانی اردوغان، نکات بسیار زیادی توجه همه را به سوی خود جلب کرد که مهمترین آنها، پیام‌های او مرتبط با تهدید‌های آمریکا بود.
اردوغان در سخنان خود خطاب به آمریکا گفت: ما تسلیم نشده‌ایم، ما عقب نمی‌نشینیم و تکیه به قدرت ملت خود داریم.
در این میان نکات جالب توجه فراوانی نیز در کنگره دیده شد که یکی از آنها بر روی صحنه آمدن ۵۰ دانشجو از ۲۵ کشور خارجی بود که در ترکیه تحصیل می‌کردند. یکی از این دانشجویان آفریقایی که اهل چاد بود خطاب به حاضرین کنگره گفت: به شما تبریک می‌گویم که چنین رئیس‌جمهوری دارید.
در سخنان اردوغان تاکید ویژه‌ای برای انتخابات محلی شهرداری‌ها بود که در آغاز سال ۲۰۱۹ میلادی برگزار خواهد شد. ترکیه ۸۱ استان دارد و اردوغان در سخنان خود از سران شاخه‌های استانی حزب عدالت و توسعه خواست کاری کنند که تمام شهرداری‌های مراکز استان‌ها، به دست حزب عدالت و توسعه افتند.