به گزارش پایداری ملی، یک تحلیلگر ارشد مسائل ایران در موسسه مطالعات راهبردی بروکینگز از دولت امریکا خواست خود را برای امتیازدهی به ایران آماده کند.
سوزان مالونی، در یادداشتی که هفته سوم آبان 1391 روی پایگاه اینترنتی این موسسه منتشر شده، راهبرد امریکا را تاکنون صرفا متمرکز بر افزایش فشارها بر ایران بوده زیر سوال برد و نوشت: «مسیر فشار نیز که به عنوان دستاوردی افتخارآمیز از آن یاد می‌شود، نمی‌تواند حکومت ایران را به مشارکت در یک قرارداد بزرگ متقاعد کند. فشارهای اقتصادی نه تنها اعتمادی میان دو طرف این معامله احتمالی ایجاد نکرده است؛ که ایران را بیش از به نیات پنهان آمریکایی‌ها مشکوک و در نتیجه از دسترس خارج کرده است».
مالونی ادامه می دهد: « از نظر تهران، مسئله هسته‌ای تنها دستاویزی است برای خارج کردن قدرت از دست نظام. ضمنا از دید ایران پذیرش خواسته‌های جامعه بین‌المللی بدون کسب امتیازات کافی، فقط باعث اعمال فشارهای تازه و شدیدتری خواهد شد».
وی که همسر ری تکیه دیگر کارشناس برجسته امور ایران در بروکینگز است،با اشاره به لزوم تصحیح راهبرد مذاکراتی امریکا می نویسد: « برای پیشبرد گفت‌وگوهایی پوبا با تهران، بهتر است این نکته مورد غفلت واقع نشود که جمهوری اسلامی انتظار دارد که در مقابل اقدامات خود بر سر موضوع هسته‌ای، حتی اگر تنها یک همکاری مقدماتی باشد، پاداش درخوری دریافت کند».
مالونی در ادامه به وضعیت مباحثات داخلی در امریکا درباره ایران پرداخته و تاکید می کند: «امروزه شاید برای نخستین بار پس از عبور از یک نسل، شواهد محکمی وجود دارد که نشان می‌دهد سیاست‌های خشن در برابر ایران، دیگر هیچ جذابیتی برای یک سیاستمدار آمریکایی ندارد. بر این اساس، اوباما باید هر اقدامی را برای اعمال یک جدول زمانی سفت و سخت و از پیش تعیین‌شده بر تلاش‌ها و برنامه‌های دیپلماتیک خود در قبال ایران رد کند».
ايران هسته‌اي مي‌نويسد: مالونی سپس به اوباما توصیه می کند که موقع تصمیم گیری درباره ایران باید به فهرست بلند شکست ها در مقابل ایران هم نگاهی بکند.
وی می نویسد: «رئیس‌جمهور که با شروع دوره دوم، خود را از قید و بندها و ملاحظات دوره نخست آزاد می‌بیند، ممکن است در دام تمایل به ارائه دیدگاه‌هایی آرمانی و ایراد سخنرانی‌هایی بلندپروازانه گرفتار شود. وقتی پای ایران در میان است، بهتر است با نگاهی به فهرست بلندبالای ناکامی‌های هر دو حزب در برخورد با این کشور و همینطور با در نظر داشتن پتانسیل همیشگی نظام سیاسی تهران برای میزبانی تحولات چشمگیر، میانه‌روی را جایگزین بلندپروازی کرد».