اعلام جنگ دیپلماتیک « اسرائیل» علیه جهان

تل آویو 23 دسامبر 2016 به جهان اعلام جنگ داد. این‌کاری بود که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی پس از صدور رأی اخیر شورای امنیت سازمان ملل در مخالفت با شهرک‌سازی‌های بی‌رویه این رژیم در سرزمین‌های اشغالی با اظهاراتی خطاب به موری مک کال، وزیر خارجه نیوزیلند بر زبان آورد و گفت: «اگر به حمایت از این قطعنامه ادامه بدهی، ما آن را یک اعلام جنگ رسمی علیه اسرائیل تلقی خواهیم کرد.» البته نتانیاهو قصد ندارد موشک‌های دور برد اسرائیل را به سمت ولینگتون- پایتخت سیاسی نیوزیلند- بگیرد و منظور او نه جنگ سنتی تسلیحاتی بلکه یک نبرد سیاسی بود. نتانیاهو پس از آن به اعلام جنگ علیه نیوزیلند اکتفا نکرده و در عمل نشان داد مقصود او کل جهان و تمامی کشورهایی است که با قطعنامه اخیر شورای امنیت در مخالفت با شهرک سازی‌های مورد بحث موافقند و این اقدام را خلاف قانون می‌انگارند.

نتانیاهو می‌داند که پس از این قطعنامه و خودداری شریک بزرگش -امریکا- از وتوی آن، بیش از هر زمانی به در دردسر افتاده و کمتر از هر زمانی  امکان ادامه دادن به شهرک سازی‌های بی‌رویه خود را دارد و باید به تندروی‌هایش پایان بدهد. عکس‌العمل او در نیویورک بیش از اینکه نشانگر تجربه و پختگی‌اش در صحنه‌های بین‌الملل و در مواجهه با چنین مشکلاتی باشد، از استیصال وی در قبال بیداری جهان سخن می‌گفت. او البته همیشه از درگیری با فلسطینی‌ها استقبال کرده و حتی یک بار به یک مقام ارشد رژیم صهیونیستی گفته بود: «ما فقط به هنگام جنگ با فلسطینی‌ها است که احساس می‌کنیم در جای درست و موضعی که برایمان مفید و حیاتی است، قرار گرفته‌ایم.»
شول‌کیمهی ازدپارتمان مطالعات  روانی- رفتاری در آکادمی «تل‌های» بر پایه گزارشی که در سال 2001 تنظیم و ارائه شد، نتانیاهو را مردی توصیف کرده که روحیات منفی دارد و رویکردهایش از سر بدبینی است. در این گزارش تصریح شده رهبران از این دست همواره می‌پندارند از هر سو علیه آنها نشانه‌گیری شده و معترضان به آنها آدم‌های مغرضی‌اند حال آنکه بی‌سیاستی و افراطی‌گری و موضع‌گیری‌های معیوب ویژگی اصلی خود آنهاست و خبری از سازندگی و خلاقیت مثبت نزد آنها نیست. اینگونه سیاستمداران که نتانیاهو نمونه روشن و واضح آنها است، از طرق ناجوانمردانه برای سرکوب رقبای خود بهره‌می‌گیرند اما تحمل یک دهم اینگونه برخوردها را در قبال خویش ندارند. برای آنها دموکراسی یعنی چیزی که به نفع آنها تمام شود و بی‌عدالتی یعنی هرچیزی که آنها را از مناصب قدرت دور سازد. حرف و وعده آخر آنها این است که خوب می‌دانند چطور با مخالفت سایرین برخورد کنند و با تمام وجود به دشمنان خود بتازند اما در مانیفست آنها هیچ توضیح عقلایی و مفهومی در توصیف دشمنان آنها مشاهده نمی‌شود و استدلالی بر حق در کینه ورزی با رقبای خویش ندارند.
حتی در کابینه اسرائیل نیز اکثریت با کسانی است که نمی‌توانند خود را با اظهار نظرهای غیر مسئولانه نتانیاهو همسو سازند و سعی داشته‌اند از او فاصله بگیرند. از آن قبیل‌اند یواو گالانت، وزیر تعاون و خانه‌سازی و مایکل اورن، معاون وزیر امور داخلی صهیونیستی که پیشتر سفیر اسرائیل در امریکا هم بوده است و هر دو معتقدند موضع‌گیری‌های نتانیاهو افراطی و دور از روال جاری و روند متداول در صحنه سیاست کنونی دنیا است. این در حالی است که نتانیاهو در سال‌های اخیر بارها از دستیاران ارشد خود و وزیران اسرائیل خواسته است به مخالفان سیاستگذاری‌های بین‌المللی‌اش و بویژه شهرک سازی‌های بیمارگونه و انحصار‌طلبانه در سرزمین‌های اشغالی بتازند و از این طریق امریکا را در یک حالت انفعالی قرار بدهند و وادار به حمایت از خویش در این زمینه کنند و فلسطین را به خیال خویش در حالت انزوا قرار دهند.
این نخستین بار نیست که نتانیاهو علیه خویش و رژیمی که وی خود را بهترین مدافع آن می‌انگارد و بواقع برای کل جهان مشکل‌سازی می‌کند. او لابد خوشحال است که دونالدترامپ رهبر محبوبش از 20 ژانویه 2017 در کاخ سفید سرکار می‌آید و جای باراک اوباما را که بسیار دیر شروع به گفتن حقایق درباره اسرائیل کرده خواهد گرفت اما ترامپ مانند نتانیاهو چنان خود محور و معتقد به درستی سیاست‌های تعیین شده توسط خویش است که نمی‌توان با اطمینان به برقراری یک همکاری دیرپا بین او و نتانیاهو اندیشید.