آمریکایی‌ها چطور مالک سرزمین سرخپوستان شدند؟+ گزارش تصویری

در سال ۱۸۷۷ ، قبایل سرخ‌پوست سیوکس، سرزمین‌های «پاودر ریور» و «بلک هیلز» را از دست داده بودند و قرارگاه ایشان به منطقه ای با مساحت ۵۵۰۰۰ کیلومتر مربع در سرزمین داکوتا محدود گردیده بود. با افزایش مهاجرت سفیدپوستان، جمعیت زیادی در مرز شرقی داکوتا سکنی گزیدند و دولت به زمین‌های بیشتری برای اسکان سفید پوستان احتیاج پیدا کرد.

در سال ۱۸۸۲ ، ایالات متحده تصمیم گرفت سرخ‌پوستان بومی را وادار به فروش زمین های بیشتری نماید اما سرخ‌پوستان به هیچ وجه زیر بار نرفتند. هیئت اعزامی، از بی سوادی رؤسای سرخ پوست سوء استفاده کرد و با فریب دادن آنها قراردادی را به امضای ایشان رسانید که به موجب آن ۲۲۰۰۰ کیلومتر مربع از زمین‌های سرخ‌پوستان در ازای تعدادی ماده گاو و گاو به سفیدپوستان واگذار می گردید.خوشبختانه دوستان سرخ‌پوست ها در واشنگتن با این قرارداد مخالفت کردند زیرا بر طبق قرارداد قبلی، هر قرارداد جدید باید به امضای سه چهارم افراد ذکور و بالغ قوم سیوکس می‌رسید.

در سال ۱۸۸۸ مسئله تصرف اراضی سرخ پوستان مجدداً مطرح گردید.این بار هیئت اعزامی پیشنهاد خرید اراضی را به سرخ پوستان داد اما  «نشسته گاو» که از معتبرترین رؤسای قبیله بود با امضای قرارداد مخالفت کرد. سرانجام ژنرال کوروک با صحبت های بسیار و عنوان کردن این مسئله که در صورت عدم فروش زمین ها ، دولت آنها را به زور تصاحب خواهد نمود توانست تقریباً امضای تمامی قبایل سرخ‌پوست به جز قبیله نشسته گاو را به دست آورد. به موجب این موافقت‌نامه، سرزمین سیوکس‌ها به شش اقامتگاه کوچک تقسیم شده بود و باقی آن به سفیدپوستان اختصاص می‌یافت .

در سال ۱۸۹۰ ، اخباری از ظهور ووکا، مسیح قبیله پایوت که مؤسس طریقت مذهبی رقص ارواح بود منتشر گردید. رؤسای سرخ پوست به دیدار وی شتافتند و او به سرخ‌پوستان وعده داد تا سال آینده زمین با خاک تازه‌ای پوشیده خواهد شد و همه سفیدپوستان زیر آن مدفون می‌شوند. بر زمین چشمه ها جاری خواهند شد و مراتع سر سبز و درختان فراوان می‌روید و گل ههای گاو وحشی در سرزمین سرخ پوستان ساکن خواهند شد. وی همچنین رقص ارواح را به ایشان یاد داد و وعده داد کسانیکه رقص ارواح کرده باشند از سیل مخرب جان به در خواهند برد و دوباره در زمینِ نو شده، به زندگی خود ادامه خواهند داد. در هنگام بازگشت سران قبیله، مسیح ووکا از ایشان خواست تا همه آنچه آموخته‌اند به سایرین نیز یاد بدهند و طولی نکشید که رقص ارواح میان سرخ‌پوستان رواج فراوان یافت .

سفیدپوستان که با دیده شک و تردید به این مراسم عجیب نگاه می کردند، در نهایت انجام این مراسم را ممنوع اعلام کردند اما اجرای آن با سرعت در میان قبایل سرخ پوست رواج می یافت. سرانجام دفتر امور سرخ پوستان در واشنگتن دستور داد فهرستی از مسببین و مروجین این مراسم تهیه شود. با وجود اینکه نشسته گاو دخالتی در به وجود آمدن این شرایط نداشت اما نام وی نیز در این فهرست گنجانیده شد.

در ۱۵ دسامبر ۱۸۹۰ ، کلبه نشسته گاو توسط پلیس سرخ پوست محاصره شد و در جریان درگیری بین نیروهای پلیس و افراد قبیله کشته شد. فرد دیگری که نامش در این فهرست به چشم می خورد«پابزرگ» بود. وی پس از اطلاع از کشته شدن نشسته گاو، با قوم خود به سمت«پاین ریج» گریخت اما در میانه راه دستگیر شد و به اردوگاه نظامی واندد نی منتقل شد.

صبح روز بعد سرخ‌پوستان اقدام به خلع سلاح سرخ‌پوستان نمودند. یکی از سرخ‌پوستان به نام «گرگ سیاه» ناشنوا بود و متوجه خاسته سربازان نشد و سلاح خود را تحویل نداد. سربازان به سمت وی هجوم بردند  تا تفنگش را ببینند و وی نیز به سمت آنها شلیک نمود. با شلیک نخستین تیر نبرد آغاز شد و صدای گلوله باران کرکننده در اردوگاه پیچید. در میان کشته‎شدگان، پابزرگ نیر دیده می‎شد. مکث کوتاهی در گلوله باران پیدا شد که در فاصله آن دسته‎های کوچکی از سرخ‌پوستان و سربازان، تن به تن به جان هم افتاده بودند و با دشنه و گرز و تپانچه خون یکدیگر را می‎ریختند. چون فقط عده معدودی از سرخ‌پوستان اسلحه در اختیار داشتند  فقط یک راه در پیش پای ایشان بود و آن اینکه بگریزند. بلافاصله مسلسل‌های «هاچ‌کیس» آتش به روی فراریان گشودند. چادرها از باران گلوله تکه تکه شدند و مردان و زنان و کودکان بر خاک افتادند. 

لویز لابلت، از بازماندگان کشتار، بعدها چنین نقل کرد : «ما کوشیدیم دوان دوان جان به در بریم ولی سربازان چنان به ما تیراندازی می‌کردند که گفتی ما یک گله گاو وحشی هستیم. آن سربازان که زنان و کودکان را قتل عام کردند رذل‌های بدبختی بیش نبودند. سرخ‌پوستان هرگز با فرزندان سفیدپوستان چنین رفتار نمی‌کردند.»

وقتی جنون آدم‌کشی پایان گرفت پا بزرگ و بیش از نیمی از قومش کشته و زخمی شده بودند. در محل کشتار ۱۵۳ جسد یافتند و عده زیادی از زخمیان بعدها در فرار یأس آمیز خود از پا در آمدند. طبق برآوردی که در همان زمان صورت گرفت، تعداد کل کشته‌شدگان به ۳۰۰ نفر رسید. 

ارتش به سربازانی که در پی تعقیب و یافتن سرخ‌پوستان گریخته از مهلکه بر آمده بودند ۲۰ مدال افتخار اعطا نمود. فعالان سرخ‌پوست اصرار داشتند مدال‌ها باز پس گرفته شود و آنها را مدال رسوایی و رذالت می‌دانستند. ویلیام تاندر هاک از اعضای قبیله لاکوتا، در این خصوص می‎نویسد: «مدال افتخار وسیله‌ای برای پاداش دادن به سربازانی است که عمل قهرمانانه‌ای از خود نشان داده باشند حال آنکه در کشتار واندد نی سربازان تنها خشونت و ستم از خود نشان داده بودند»