مدیرعامل شرکت نفت و گاز پارس گفت: مذاکره برای واگذاری حفاری فاز ١١ پارس جنوبی به ٢ شرکت ایرانی پتروپارس و مپنا به مراحل آخر رسید.
علی اکبر شعبانپور درباره تحولات بخش دریایی فاز ١١ پارس جنوبی و اینکه این فاز به اندازه ٢ فاز متعارف است، تصریح کرد: هر فاز متعارف شامل ١١ حلقه چاه است که طبق مذاکرات که هم اکنون مراحل آخر را طی می کند، بخش حفاری هر فاز به شرکتهای پتروپارس و مپنا واگذار می شود.
وی پیشتر نیز گفته بود: طرح توسعه فاز ١١ پارس جنوبی در قالب دو فاز ١١A و ١١B انجام می شود؛ در فاز نخست این طرح که شامل ساخت یک جکت، یک سکو، یک خط لوله دریایی و حفاری است، گاز تولید شده از دریا این فاز به تاسیسات پالایشگاهی فازهای ٦ تا ٨ پارس جنوبی ارسال می شود.
مدیرعامل شرکت نفت و گاز پارس تصریح کرده بود: فاز ١١B طرح توسعه فاز ١١ میدان گازی مشترک پارس جنوبی به لحاظ فنی و مشخصات کاری مشابه فاز A این طرح است و گاز تولیدی سکوی آن به تاسیسات پالایشگاهی فاز ١٢ پارس جنوبی ارسال می شود.
شعبانپور نیز هدف از ارسال گاز فاز ١١ پارس جنوبی به فازهای ٦ تا ٨ و ١٢ پارس جنوبی را استفاده از ظرفیتهای خالی پالایشگاهی در این فازها و تسریع در دستیابی به تولید مورد انتظار در این بخش از میدان عنوان کرده بود.
گفتنی است، طرح توسعه فاز ١١ نخست قرار بود برای تولید روزانه ٥٦ میلیون مترمکعب گاز ترش به منظور تامین گاز ترش مورد نیاز واحد ایران ال ان جی و استحصال ٨٠ هزار بشکه در روز میعانات گازی همراه گاز طراحی و اجرا شود.
شرکت ملی نفت ایران و شرکت توتال فرانسه در سال ٢٠٠٠ میلادی برای توسعه بخش بالادستی فاز ١١ پارس جنوبی و ساخت یک کارخانه حدود ١٠ میلیون تنی تولید گاز طبیعی مایع شده (ال ان جی) به توافق رسیدند و سرانجام در سال ١٣٧٩ تفاهمنامه ای میان دو طرف امضا شد.
پس از امضای این تفاهمنامه، شرکت پتروناس مالزی نیز برای توسعه فاز ١١ پارس جنوبی پیشقدم شد و با توافقی سه جانبه شرکت ملی نفت ایران ٥٠ درصد، شرکت توتال فرانسه ٤٠ درصد و پتروناس مالزی ١٠ درصد از سهام توسعه بخش بالادستی و تا پایین دستی فاز ١١ پارس جنوبی را در اختیار گرفتند.
در سال ١٣٨٥ و پس از انجام دنباله دار مطالعات مهندسی، پاکتهای مالی و فنی توسعه این مگاپروژه گازی بازگشایی شد و همزمان با بازگشایی پاکتها حساسیتهای بین المللی نسبت به فعالیتهای صلح آمیز هسته ای ایران افزایش یافت.
در حدفاصل سال ١٣٨٥ تا ١٣٨٧ توتال فرانسه به دلیل افزایش قیمتهای جهانی فولاد و بالارفتن هزینه اجرای این پروژه مشترک گازی، به وقت کشی پرداخت و یکسری مذاکرات دنباله دار در تهران و اروپا میان دو طرف آغاز شد و در نهایت شرکت ملی نفت ایران با پیشنهاد حدود ١٠ تا ١١ میلیارد دلاری فرانسوی ها مخالفت کرد که سرانجام پای توتال از پارس جنوبی بریده شد.
چینی ها گزینه بعدی ایران برای توسعه فاز ١١ پارس جنوبی بودند. طرح در سال ١٣٨٨ با هزینه چهار میلیارد دلار به آنها واگذار شد.
طبق قرارداد، شرکت ملی نفت چین (سی ان پی سی چین) موظف شد توسعه این فاز مرزی با کشور قطر را طی ٥٢ ماه تکمیل کند، اما شرکت چینی کوچکترین اقدامی برای اجرای قرارداد صورت نداد؛ شرکت ملی نفت ایران نیز ٥٠ ماه بعد قرارداد با چینی ها را فسخ کرد.
فاز ١١ پارس جنوبی با هدف تولید روزانه ٢ میلیارد فوت مکعب گاز از میدان پارس جنوبی توسعه می یابد. گاز استحصالی این فاز به عنوان خوراک واحدهای ال ان جی به میزان ١٩٠٠ میلیون فوت مکعب در روز تحویل خواهد شد و علاوه بر آن، روزانه ٨٠ هزار بشکه میعانات گازی سنگین در این فاز تولید خواهد شد.