آمریکا برای تمام کردن کار خود در ادامه توافق هسته‌ای، سخت برای نفوذ در ایران عرق می‌ریزد اما آیا رؤیای کابویی‌ها برای ایران، پایانی خیره‌کننده همانند خیالپردازی‌های فیلم‌های هالیوودی دارد یا پایانی واقعی همچون بسیاری از شکست‌های مادی و معنوی امریکا در جهان حقیقی؟!
از میان سخنان رهبر انقلاب با اعضای مجلس خبرگان رهبری، آن بخش که درباره
«بدحرف زدن» مسئولان امریکایی بود، برای نگارنده اهمیت متفاوتی داشت. رهبر
انقلاب معتقدند «در شرایط پس از برجام» امریکایی‌ها باید مواظب حرف زدنشان
باشند و اینطور نیست که حالا پس از توافق فکر کنند هر طوری می‌توانند حرف
بزنند: «و اما مسائل بعد از برجام. به نظر ما برخی از مسائل هست که اینها
را مسئولان کشور - که البته ما با برادران عزیز و صمیمی خودمان در دولت هم
اینها را در میان می‌گذاریم و گذاشته‌ایم، برای اطلاع آقایان هم عرض
می‌کنیم- [که باید مورد توجه قرار دهند]. اولاً اگرچه به ظاهر در مقابل ما
شش دولتند اما در واقع آن که فعال است یک دولت است؛ آن دولت امریکاست که
به‌طور کامل در این مسئله وارد میدان است و مشغول عرق ریختن و فعالیت کردن و
تلاش کردن هستند. مسئولان امریکایی خیلی بد حرف می‌زنند؛ باید تکلیف این
حرف‌ها روشن شود؛ بالاخره [یک] طرف قضیه ما هستیم، یک طرف هم امریکایی‌ها
هستند.»
این رویکرد انقلابی، عقلانی، ایمانی و وطن‌پرستانه رهبر
انقلاب باید هدایتگر دولت محترم باشد، زیرا همانطور که رئیس‌جمهور محترم
تقریباً در هر سخنرانی اذعان می‌کنند که کارهای دولت با هدایت رهبر معظم
انقلاب انجام می‌شود، مردم نیز انتظار دارند تا آثار این هدایتگری را در
سخنان و عملکرد دولت محترم ببینند و البته رهبر انقلاب نیز از مسئولان
ایرانی خواستند تا پاسخگوی «سخنان رسمی بد» امریکایی‌ها باشند تا به عنوان
یک حق برای آنان تثبیت نشود: «به هر حال آنچه رسماً گفته می‌شود، پاسخ
لازم دارد؛ اگر پاسخ داده نشود همان، تثبیت خواهد شد.»
شاید تا پیش
از این در دولت این استنباط وجود داشت که «در شرایط پس از برجام» نباید هر
طور که دلمان می‌خواهد حرف بزنیم، زیرا امریکایی‌ها واکنش نشان می‌دهند:
«نباید فکر کنیم پس از حصول توافق می‌توانیم هر طور که بخواهیم حرف بزنیم و
عمل کنیم و دیگران در برابر این تغییر رفتار ما واکنشی نخواهند داشت.»
حالا
اما با این هدایت رهبری، مجموعه رئیس‌جمهور و دولت محترم در شرایط پس از
برجام نه‌تنها نباید نگران «حرف زدن‌های داخلی» و «واکنش امریکایی‌ها»
باشند بلکه باید در مقام مطالبه برخیزند و اجازه ندهند مسئولان امریکایی
هرگونه که می‌خواهند حرف بزنند و در موقع لزوم باید پاسخ این سخنان نیز
داده شود. در واقع باید از پندار «حرف نزدن در داخل» به راهبرد «حرف بد
نزدن امریکایی‌ها» رسید.
نکته دقیق دیگر در سخنان رهبری، موضوع «یک
طرف ما و یک طرف امریکایی‌ها»ست. بی‌توجهی به این حقیقت یا عبور ظریف از
کنار آن موجب شده که برخی‌ها بسیاری از حرف‌های بد امریکایی‌ها را برای
مصرف داخلی یا برای مصرف رقبای جهانی و یا برای مصرف در فضای عمومی جهان،
معرفی و از پاسخگویی به آن شانه خالی کنند. رهبر انقلاب اما با اشاره به
«عرق ریختن امریکایی‌ها» که کنایه از تلاش بیهوده یا نمایشی آنان برای
تأثیرگذاری بیشتر بر مسائل با اهمیت پساتوافق است، طرف اصلی ایران را
امریکا و طرف اصلی امریکا را هم ایران می‌دانند و به این ترتیب نوع پویاتر و
انقلابی‌تری از دیپلماسی را از مسئولان ایرانی که در حال حاضر بیش از هر
چیز به دیپلماسی خود مشهورند، مطالبه می‌کنند.
امریکا برای تمام
کردن کار خود در ادامه توافق هسته‌ای، سخت برای نفوذ در ایران عرق می‌ریزد
اما آیا رؤیای کابویی‌ها برای ایران، پایانی خیره‌کننده همانند
خیالپردازی‌های فیلم‌های هالیوودی دارد یا پایانی واقعی همچون بسیاری از
شکست‌های مادی و معنوی امریکا در جهان حقیقی؟!