راز بی عرضگی سعودی ها

«راز بی عرضگی سعودی ها»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم جعفر بلوری است که در آن می خوانید؛

1- تعلق خاطر به وطن، داشتن عرق ملی و احترام به پرچم و... مسئله ای است که در بسیاری از کشورها، «ارزشمند» تلقی شده و حکومت ها نیز از آن به نحو احسنت و با هدف ایجاد وحدت و همدلی استفاده می کنند. چه بسا حتی برخی کشورها هزینه های سنگینی را نیز صرف ایجاد یا تقویت چنین روحیاتی بکنند.

فقدان این مهم اما، می تواند به اندازه فایده آن، مضر و حتی خطرناک باشد. وقتی مردم نیویورک در جریان تظاهرات ضد وال استریت، پرچم کشور خود را آتش می زنند، یعنی این عرق و تعلق خاطر در آنها وجود ندارد. «پرچمِ خودسوزی» پدیده ای است که غالبا در کشورهایی مثل آمریکا رخ می دهد. کشورهایی که میلیون ها نفر از ساکنانش بنا بر انگیزه های مختلف؛ مثلا مالی به آنجا مهاجرت کرده اند اما با وجود آنکه رسما شهروند آن کشور شده اند، نه تنها حاضر نیستند آن طور که برای وطنشان جانفشانی می کنند، برای این کشور مایه بگذارند بلکه حتی، ممکن است علیه کشوری که در آن زندگی می کنند نیز به سختی بشورند. یهودیان اتیوپیایی تبار ساکن تل آویو مثال تازه و زنده ای است. آنها طی یکی دو روز گذشته، تل آویو را تا مرز یک جنگ داخلی تمام عیار هم بردند، چرا که می دانستند رفتار برده واری که با آنها می شود، به خاطر این است که متولد سرزمین های اشغالی و یا کشورهای غربی نیستند! پس آنها نیز تا سر حد جنگ خیابانی شوریدند و...

2- در یکی از تعاریف عبارت دولت-ملت(Nation State) آمده «از منظر فنی، به معنای یک دولت مستقل است (موجودیتی سیاسی در یک سرزمین) که توسط یک ملت (موجودیت فرهنگی) هدایت می شود و مشروعیت خود را از خدمت رسانی موفق به شهروندان کسب می کند.» و یا «دولتی مستقل که غالب شهروندانش در چارچوب عواملی که یک ملت را شکل می دهد، با هم متحدند؛ از قبیل زبان یا قومیت.»

دولت ها و ملت ها طبق این تعاریف با یکدیگر نوعی همپوشانی دارند؛ دولت مسئول رفاه و امنیت می شود و ملت هم به دولت مشروعیت می بخشد.

3- جهان در طول تاریخ دیکتاتورهای زیادی به خود دیده است. هیتلر، صدام، موسیلینی و... همه این دیکتاتورها با بحران مشروعیت مواجه بودند اما با همه خباثتشان، هرگز اقدام به وارد کردن ملت یا نیروهای مسلح و ... برای مشروعیت زایی نکردند، کردند؟

عربستان اما در این بین یک استثناست. کشور ثروتمندی که تقریبا، تمام داشته هایش به دلارهای بادآورده نفتی متکی است. طبق گزارش های متعدد، این کشور با استفاده از ثروت خود اقدام به خرید یا اجاره کردن ملت و ارتش هم می کند! اکثر مهندسان و کارشناسان فرودگاه ها، پادگان ها، پالایشگاه ها، تاسیسات و بطور کلی تمام زیرساخت های اقتصادی و غیراقتصادی عربستان تحت اداره مردمی، غیر از مردم خود عربستان است. میلیاردها دلاری که وزیر دفاع این کشور با پرداخت آن، شاهزادگان و سرکردگان وهابی را برای رسیدن به پست جانشینی ولیعهد «خرید»، دلارهایی که با آن مقامات کشورهای غربی را یکی یکی «می خرد» تا از جنایات رنگارنگ این کشور عصر حجری چشم پوشی کنند یا حتی قطعنامه عجیب سازمان ملل که در بحبوحه حملات وحشیانه سعودی ها به یمن علیه انصارالله و به نفع سعودی ها صادر شد، همه و همه نشان می دهد، این کشور حتی در سیاست نیز هیچ سیاستی ندارد و ترجیح می دهد فقط بخرد! سعودی های مست از بوی نفت و پول، دچار این توهمند که، همه چیز خریدنی است، حتی مقام و جایگاه «خادمین حرمین شریفین!».

ارتشی که این کشور برای جنگ در یمن اجیر کرده مثال گویایی است. سنگال کجا عربستان کجا؟! واقعا علت اینکه برخی کشورهای آفریقایی یا آسیایی که هیچ گونه سنخیتی هم، با عربستان ندارند (چه به لحاظ جغرافیایی چه به لحاظ سیاسی) برای نبرد با پابرهنگان یمنی به سعودی ها ملحق می شوند چیست؟ «فقر» یا «وابستگی مالی»، وجه مشترک همه این کشورهاست. مصر، پاکستان، افغانستان و اخیرا سنگال، از جمله کشورهایی هستند که یا وارد جنگ یمن شده اند، یا تصمیم به ورود داشته اند اما بنا به دلایلی ورود نکرده اند. سنگال دو روز پیش اعلام کرد، 2100 نظامی برای جنگ با یمن به عربستان اعزام می کند!

4- روز سه شنبه 15 اردیبهشت، شماری از اعضای یک قبیله مرزنشین یمنی پس از اینکه مشاهده می کنند، ارتش اجاره ای سعودی، دو کامیون حامل مواد غذایی آنها را هدف قرار دادند، بدون نقشه و برنامه خاصی، سلاح های ساده خود را برداشته به مقر ارتش سعودی در شهر نجران عربستان یورش بردند. نظامیان وارداتی سعودی که به انواع سلاح های سبک و سنگین مجهز بودند، یا پا به فرار گذاشتند یا کشته و اسیر شدند. مقادیر نسبتا زیادی سلاح سبک و سنگین به دست یمنی ها افتاد. یک روز پیش از آن نیز خبری در رسانه ها منتشر شد مبنی بر اینکه، ارتش ساده اما با غیرت یمن، کشتی های جنگی عربستان را در دریای سرخ مجبور به عقب نشینی کرده و یکی از آنها را نیز با تمام سرنشینانش به غنیمت گرفتند. تقریبا در تمام رویارویی های جدی که در طول تاریخ بین مردم یمن با سعودی ها رخ داده، عربستان شکست خورده است. اما دلیل این همه بی عرضگی چیست؟

یکی از پاسخ های این سوال همان است که در سه بند بالا برشمردیم. ارتش اجاره ای، دولتمردان خریداری شده، ملت بی انگیزه و بعضا وارداتی و در یک کلام نبود عرق ملی و تعلق خاطر به کشور. چگونه می توان از ارتشی که فقط و فقط با انگیزه پول به این کشور آمده است انتظار داشت جان خود را برای جایی که هیچ تعلق خاطر و تعصبی نسبت به آن ندارد فدا کند؟ راز بی مصرفی ارتش عربستان در همینجاست. هیچ جای دنیا نمی توان ارتشی یافت که با وجود مسلح بودن به پیشرفته ترین سلاح ها، جرات رویارویی با چند عضو یک قبیله مرزنشین را نداشته باشد الا عربستان.

تنها هنر چنین ارتشی می شود، قتل عام زنان و کودکان آن هم از راه دور! البته محاصره صهیونیست گونه یمن، برای جلوگیری از رسیدن دارو و غذا، هنر دیگر سعودی ها است چرا که به قول حضرت آقا «ملت مبارز و انقلابی یمن نیازی به سلاح ندارد زیرا همه مراکز نظامی و پادگانها را در اختیار دارد، آنها به دلیل محاصره دارویی و غذایی و انرژی که شما ایجاد کردید نیازمند کمک های انسانی هستند ولی شما حتی اجازه ورود هلال احمر را نیز نمی دهید.» (16 اردیبهشت 94/دیدار با معلمان)

به اعتراف دوست و دشمن، سعودی ها با وجود داشتن پیشرفته ترین سلاح ها از نوع ممنوعه و غیرممنوعه، حمایت های قدرت های غربی و حتی سازمان ملل، نتوانستند حتی به یکی از اهداف خود در یمن برسند. بنا بر این در این جنگ شکست خوردند. سعودی ها بدانند علت این شکست علاوه بر شجاعت یمنی ها، بحران مشروعیت آنهاست و مشروعیت هم خریدنی نیست.