اصل اول حمله به آمریکا است. روشن است که بین مردان ایرانی و تیم آمریکایی در مذاکرات، به چه کسی باید اطمینان کنیم. پس متهم اصلی آمریکاست که خلف وعده کرده و دروغ می‌گوید. این مساله باید برای مردم روشن شود. مهمترین کار رسانه این است.
از دیشب تا حالا در شبکه های اجتماعی هیجان زائد الوصفی علیه مذاکرات شکل گرفته است. حق نیز همین است. مساله ملی است و مردم ما نیز غیرتی. اما قبل از هر ارزیابی باید مساله به اندازه کافی روشن باشد. بدانیم چه چیز را باید نقد و چه را حمایت کنیم. مساله اینجاست!
آنچه قابل حمایت است؛
آنچه قابل حمایت است سند منتشر شده توسط وزارت خارجه ایران و بیانیه وزیر خارجه است.
چرا حمایت؟
خط قرمزها رعایت شده است. تحریم ها یکجا لغو می شود. حق غنی سازی پذیرفته شده است. پژوهش و توسعه سرجای خودش است. بیانیه الزام آور نیست و نیازی به مصوبه مجلس ندارد و باقی مسائل..
البته در ازای این دست آورد، چیزهای مهمی هم داده ایم که سخت و البته طبیعی است.
نباید انتظار داشت که از مذاکره با 6 نماینده استکبار، معجزه ای حاصل شود. مگر اینکه بزنیم زیر میز که این حرف دیگری است.
دلسوزی و خیرخواهی بدون توجه به واقعیت ها، افسردگی می آورد.
چه چیز را باید مطالبه کنیم؟
1- اصل اول حمله به آمریکا است. روشن است که بین مردان ایرانی و تیم آمریکایی در مذاکرات، به چه کسی باید اطمینان کنیم. پس متهم اصلی آمریکاست که خلف وعده کرده و دروغ می گوید. این مساله باید برای مردم روشن شود. مهمترین کار رسانه این است.
اینکار نشود، بدون تردید خیانت کردیم. نباید فراموش شود که اول این مردم و افکار عمومی هستند که هویت و قدرت مقاومت می سازند و بعد هسته ای و غنی سازی و غیره
2- تیم مذاکره کننده باید به این سطح از آشفتگی در خصوص اسناد مذاکرات پاسخ دهد. باید هرچه سریعتر برای تشویش صورت گرفته و دروغگوئی طرف آمریکایی توضیح داشته باشد. باید تفاوت بیانیه ارسالی به رسانه ها و آنچه توسط ظریف قرائت شد را روشن توضیح دهد. در نهایت اینکه باید هرچه سریعتر در گفت وگو با خبرنگاران ابعاد مبهم مذاکرات را توضیح دهد.
لازم است درست مطالبه کنیم. بدانیم چه را مطالبه کنیم.