بلایی که آمریکا بر سر ساکنان جزایرمارشال آورد

در سال ۱۹۵۸، آخرین سال آزمایش‌های هسته‌ای در جزایر مارشال، آمریکا انفجار‌هایی را در این منطقه انجام داد که از نظر بسامد و مقیاس شوکه کننده بودند. بین ماه‌های آوریل تا آگوست سال ۱۹۵۸ آمریکا روزانه ۲ بمب هسته‌ای منفجر می‌کرد و یا آزمایش‌های پی در پی را روز به روز انجام می‌داد، در طول کمتر از ۴ ماه ۳۳ بمب اتکی منفجر شدند که نیمی از این انفجار‌ها در بیکینی آتول و «اینوتاک آتول» انجام شدند.

این انفجار‌ها با اسامی رمزی مانند «باتر نوت»، «ژونیپر»، «آسپن» و «رز» که ماهیت مرگبار آن‌ها را مخفی می‌کرد موجب تغییر مکان اجباری بسیاری از ساکنین این جزایر شد. گروهی از ساکنان از این جزایر نقل مکان کرده و به مناطقی ناشناخته و گاهی غیر قابل سکونت رفتند و گروهی نیز در این جزایر ماندند و برفی از اشعه‌های ساکت، اما مرگبار رادیواکتیو بر سر آن‌ها بارید.

این آزمایش‌ها منجر به شیوع گسترده بیماری، سقط جنین و خالی از سکنه شدن این جزایر شدند. بسیاری از جوامع آواره شدند، از سرزمین اجدادی خود جدا و مجبور شدند زندگی جدید را در جزایری ناآشنا آغاز کنند که در آن حقی نداشتند.

در دهه‌های بعد نیز تیروئید، لوسمی، سرطان معده، روده و دیگر انواع سرطان آثاری بودند که از این آزمایش‌های هسته‌ای به جای ماندند.

اگر امروزه قدرت بمب‌های اتمی مانند آنچه که در جزایر مارشال منفجر شد و «آتش و خشم» آن‌ها برای مردم آمریکا انتزاعی به نظر می‌رسد، اما مردم جزایر مارشال این موضوع را دیده‌اند، با آن زندگی کرده‌اند و با اثار مرگبار آن مرده‌اند.

بزرگ‌ترین آزمایش هسته‌ای آمریکا

بزرگترین آزمایش هسته‌ای آمریکا که اسم رمز آن «کستل براوو» Castle Bravo یکم مارس سال ۱۹۵۴ انجام شد. این آزمایش به عنوان یک انفجار سطحی انجام شد و به ۱۵ مگاتن یعنی ۱۰۰۰ برابر قدرتمندتر از بمبی که هیروشیما رانابود کرد، رسید و اشعه‌های رادیواکتیو ناشی از این انفجار تا صد‌ها مایل دورتر بر سر ساکنان جزایر بارید که هیچگونه حفاظتی از آن‌ها در برابر این اشعه‌ها صورت نگرفته بود.