«گروه اقدام ایران» بی‌نتیجه خواهد بود/تحریم‌ها، قدرت سابق را ندارند

به گزارش پایداری ملی، «مایک پامپئو» وزیر امور خارجه آمریکا در کنفرانس خبری خود که در آستانه سالگرد کودتای 28 مرداد در ایران برگزار کرد، تشکیل «گروه اقدام ایران» را در وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد و گفت که این گروه قرار است سیاست‌های واشنگتن در قبال تهران را هماهنگ و اجرا کند.

روزنامه آمریکایی «واشنگتن‌پست» در گزارشی درباره «گروه اقدام ایران» تأکید کرده است که این کارگروه جدید که در دولت «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا تشکیل شده، هیچ کارایی نخواهد داشت.

«نیکلاس میلر» استادیار دانشگاه «دارتموث کالج» و نویسنده این یادداشت در ادامه سه دلیل اصلی را برای این ادعا مطرح می‌کند. به نوشته وی، اولین دلیل این مسئله این است که درخواست‌های دولت ترامپ واضح و شفاف نیستند. پامپئو پس از اعلام تشکیل گروه اقدام ایران گفت که هدف از تشکیل این گروه تلاش برای ایجاد تغییراتی مهم در رفتار تهران چه در داخل و چه در خارج از مرزهای این کشور است.

این گزارش می‌افزاید: «پامپئو در سخنرانی ماه می خود درخواست‌های اصلی آمریکا از ایران را مطرح کرد و از 12 حوزه اصلی نام برد که بنا به ادعای وی واشنگتن انتظار دارد ایران رفتارش را در این 12 حوزه تغییر دهد. از این 12 عنوان، 4 مورد مربوط می‌شد به درخواست دولت آمریکا برای تدوین یک توافق هسته‌ای قدرتمندتر و 8 مورد دیگر نیز مربوط می‌شود به حوزه‌های دیگری که آمریکا انتظار تغییر رفتار ایران را دارد... این 12 درخواست نسبتا واضح است.

اما این مسئله که آیا دولت ترامپ سعی دارد سیاست‌های داخلی ایران را تغییر دهد، مشخص نیست... پامپئو در اظهارات اخیر خود تأکید خاصی بر تغییر رفتار رژیم ایران هم در داخل این کشور و هم در خارج از این کشور دارد».

تحریم‌های جدید آمریکا علیه ایران کارایی قبل از برجام را ندارد

واشنگتن پست دلیل دوم عدم کارایی این کارگروه جدید دولت ترامپ را اینگونه عنوان می‌کند که «آمریکا هزینه کافی برای ایجاد تغییر را تحمیل نکرده است». این نشریه می‌افزاید: «دولت ترامپ عمدتا در تلاش است تا تحریم‌هایی را علیه ایران مجددا وضع کند که پیش از توافق هسته‌ای نیز بر این کشور تحمیل شده بود اما این بار این تحریم‌ها قطعا قدرت کمتری در مقایسه با دوره قبل از توافق سال 2015 میلادی با ایران خواهند داشت چرا که در حال حاضر آمریکا بدون حمایت اروپا و دیگر کشورها این تحریم‌ها را علیه ایران وضع کرده است».

این گزارش همچنین تأکید می‌کند: «به لحاظ تاریخی، ملت‌ها معمولا در قبال تسلیم در برابر چنین خواسته‌های گسترده‌ای مقاومت می‌کنند حتی در شرایطی که با مخالفان قدرتمندی چون آمریکا مواجه می‌شوند... علاوه بر این، تحقیقات در حوزه علوم سیاسی نشان داده است که تحریم‌های اقتصادی بعید است که در تحمیل تغییرات سیاسی مهم در کشورهای مختلف اثرگذار باشند به ویژه در شرایطی که از حمایت های چندجانبه نیز برخوردار نباشند.

بنابراین اگر مردم ایران به این نتیجه برسند که درخواست‌های آمریکا غیرمنطقی است، تحریم‌ها اثر معکوس خواهند داشت و قدرت دولت این کشور را بیشتر خواهد کرد و یا باعث افزایش حمایت مردم ایران از دولت این کشور خواهد شد».

این گزارش در ادامه، دلیل سوم را اینگونه مطرح می‌کند که «آمریکا مسیر مشخصی به ایران پیشنهاد نداده است» و ادامه می‌دهد: «برای اینکه این استراتژی موثر واقع شود، باید مسیر مشخصی برای مذاکره و همچنین اعتماد در اختیار ایران قرار گیرد و به ایران این اطمینان داده شود که در نهایت پس از امتیازهایی که می‌دهد، تحریم‌ها لغو خواهند شد.

البته تحقق این مسئله نیز دشوار است چرا که رئیس‌جمهور آمریکا در ماه جولای گفت که مایل به گفت‌وگو با ایران بدون پیش‌شرط است و درست در همان زمان وزیر خارجه آمریکا خلاف این مسئله را عنوان کرد و گفت واشنگتن در شرایطی حاضر به مذاکره با ایران است که تهران نیز نشان دهد به انجام تغییرات اساسی در نحوه رفتار خود با مردم این کشور و همچنین کاهش رفتارهای «بد» خود تمایل دارد و با یک توافق هسته‌ای قدرتمندتر نیز موافقت می‌کند.

بنابراین هنوز رویکرد اصلی دولت آمریکا مشخص نیست و نمی‌دانند که از ایران چه می‌خواهند.»

واشنگتن پست در ادامه تأکید می‌کند: «یکی از دلایل این مسئله که دولت ترامپ چنین سیاستی را دنبال می‌کند که به نظر می‌رسد شانس بسیار پایینی برای موفقیت دارد، می‌تواند این باشد که احتمالا دولت آمریکا احساس اغراق‌شده‌ای از دستاورد تحریم ها در نهایت دارد.»

میلر در پایان این یادداشت نوشته است که با توجه به موارد فوق، به نظر می‌رسد که دولت آمریکا بیش از آنکه به دنبال تغییر رفتار ایران باشد، به دنبال تغییر نظام سیاسی ایران است، چراکه به صراحت از ناآرامی در ایران حمایت کرده است.

وی سپس درباره تبعات پیشبرد چنین سیاستی هشدار داده و نوشته آمریکا حتی در موارد موفق تغییر نظام سیاسی کشورها نیز با تبعات ناخوشایندی روبرو شده است.