این تیم‌ها را «موسسه بین‌المللی تحلیل سیستم‌های کاربردی» (IIASA) و «موسسه Potsdam تحقیقات اثرات آب و هوایی» (PIK) گرد هم آورده بودند.
در غیاب یک توافق جهانی در خصوص محدودیت‌های انتشار گازهای گلخانه‌ای، کشورها تعهدات داوطلبانه‌ای را با هدف کاهش انتشاراتشان تا سال 2020 انجام دمی‌دهند و مذاکرات کنونی در تلاش برای تثبیت توافق‌های بین‌المللی جهت کاهش انتشارات برای سال 2030 در حال انجام است.
تحقیق جدید حاکی از آن است که تعهدات سال 2020 توسط کشورهای تحت «چهارچوب کنوانسیون سازمان ملل درباره تغییرات اقلیمی» به طور قابل‌توجهی به انتشارات بیشتر آلاینده‌ها در سال 2030 خواهد انجامید تا این که در رسیدن به اهداف طولانی‌مدت مورد توافق در این پیمان مقرون‌به‌صرفه کارساز باشد.
کیوان ریاحی رئیس «برنامه انرژی IIASA » و رهبر ارشد این مطالعه گفت: گسست بین مکان این انتشارات و این که چنین انتشاراتی باید برای تحقق اهداف آب‌وهوایی مطلوب کجا باشند، بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود.
وی در ادامه اضافه کرد: مطالعه ما تیم‌های تحقیقاتی اصلی را در حوزه ارزیابی نظام‌مند مفاهیم این گسست گرد هم آورده است.
ریاحی و همکارانش بر این باورند که ناکافی بودن تعهدات مزبور به افزایش انتشارات گازهای گلخانه‌ای در سال 2030 منجر می‌شود. در حالی که هم‌اکنون رسیدن به این اهداف ممکن است، انتخاب‌های ممکن در آن زمان برای کاهش انتشار این گازها، بسیار محدودتر و هزینه‌برتر خواهد بود.
تحقیقات جدید مفاهیم طولانی‌مدت تاخیر کوتاه‌مدت را در بوته آزمایش می‌گذارد.
ریاحی در ادامه سخنانش اظهار داشت: زمان زیادی برای تغییر اساسی سیستم وجود ندارد، زیرا بیش از نیمی از انرژی جهان باید تا سال 2050 توسط فناور‌ی‌های دوستدار آب و هوا تامین شود.
وی گفت: نتایج ما نشان می‌دهد این امر با هزینه‌های تقریبا متعادل، در صورت شروع از همین امروز، انجام می‌شود و تاخیر نه تنها هزینه را به طور قابل‌توجهی افزایش می‌دهد، بلکه تحول انرژی جهانی با سرعت بی‌سابقه‌ای را می‌طلبد.
این مطالعه توسط مجموع تیم‌های تحقیقاتی از اروپا، آسیا و ایالات متحده صورت گرفت و نتایج آن در Technological Forecasting andSocial Change منتشر شده است.