خود اظهاری در ارزیابی های محصولات تراریخته، ضعف قانون ایمنی زیستی است

مهندس علی رزمخواه در آغاز درباره ایمنی زیستی تصریح کرد: قوانین ایمنی زیستی ساز و کارهایی هستند تا بتوانیم استفاده ایمن و درست و بی خطر از فناوری زیستی نوین در جامعه را برای انسان، دام، گیاه و محیط زیست تضمین کنیم.

وی ضمن اذعان به این موضوع که در حوزه زیستی دغدغه های بیشتری برای سلامت جامعه مطرح شده است، تصریح کرد: نوع کار و محصولات در حوزه زیستی، مخاطرات بالقوه ای دارد که متاسفانه در ایران با عنوان «احتمال» ترجمه شده است اما در پروتکل کارتاهنا مخاطرات بالقوه آمده است. بنا بر همین موضوع، جامعه جهانی به این سمت رفته است که پروتکل لازم الاجرایی تنظیم کند تا در آن چارچوب کلی، دولت ها بتوانند استفاده ایمن از این محصولات را برای شهروندانشان تضمین کنند.

این کارشناس حقوقی فعال در حوزه ایمنی زیستی با اشاره به وجود اصول ایمنی در قوانین ایمنی زیستی، اشاره کرد: نخستین و مهمترین اصل قوانین ایمنی زیستی، اصل رویکرد احتیاطی است که باید درباره این محصولات رعایت شود. اصل احتیاط می گوید چون درباره مسئله ای هنوز به قطعیت نرسیده ایم دلیل نمی شود انجام تحقیقات در این زمینه را متوقف کنیم.

وی تصریح کرد: درباره محصولات تراریخته اصل بر سلامت آنها نیست. آنها یکسری مخاطرات بالقوه دارند و به همین دلیل باید در استفاده از آنها احتیاط کرد و ارزیابی های خطر دقیق در این زمینه انجام شود.

رزمخواه در پاسخ به این سوال که آیا ارزیابی های خطر در مورد محصولات زیستی انجام می شود یا خیر، گفت: بخش بزرگی از آزمایش هایی که انجام می شود توسط کسانی است که محصولات تراریخته را تولید و وارد بازار می کنند. یکی از ضعف هایی که قانون ایمنی زیستی دارد این است که ارزیابی های خطر را خود اظهاری کرده است یعنی فردی که خودش کار تولید را انجام داده است بگوید این محصولش خطر دارد یا خیر که این اعتماد بیش از حد منطقی نیست. شاکله خاص این محصولات رویکرد و سیاست های خاص خودش را می طلبد زیرا محصولات زیستی، محصولاتی عادی نیستند که رویکردهای معمولی نسبت به آنها داشته باشیم.