خطر فرهنگ خشونت پرور آمریکا

پایداری ملی- دو حادثه تیراندازی جمعی اخیر در ال پاسوی تگزاس و دیتون اوهایو یکی دیگر از جلوه های فرهنگ خشونت پروری است که نه تنها جان مردم بلکه آینده ایالات متحده را به عنوان یک جامعه متمدن تهدید می کند. هرچند که حوادث خشونت آمیز در سایر کشورها نیز رخ می دهند ولی به پرتکراری و مرگباری حوادثی که در آمریکا رخ می دهند نیستند. ایالات متحده بالاترین نرخ  قتل با سلاح گرم را در میان اکثر کشورهای توسعه یافته جهان دارد. در ایالات متحده افراد غیرنظامی مالک بیش از 300 میلیون سلاح هستند که آمریکاییان را به  مسلح ترین مردمان در جهان به نسبت سرانه تبدیل می کند. در مقایسه  پلیس این کشور تنها مالک بیشتر از یک میلیون سلاح است. آمریکا نه تنها دارای بیشترین تعداد اسلحه به نسبت سرانه است، بلکه ضعیف ترین قوانین کنترل سلاح را به نسبت تمام کشورهای توسعه یافته دیگر دارد. برآورد می شود که دست کم 30 درصد بزرگسالان آمریکایی مالک یک اسلحه باشند و 11 درصد دیگر نیز با کسی زندگی می کنند که مالک یک سلاح است.

حدود 48 درصد از بزرگسالان آمریکایی در خانوارهایی بزرگ می شوند که در آنها سلاح نگه داری می شود. نزدیک به دو سوم آمریکاییانی که مالک سلاح هستند، بیشتر از یک اسلحه دارند. انجمن ملی سلاح  تلاش چندانی برای تاثیرگذاری بر قانونگذاران با هدف وضع قوانین بازدارنده نکرده است. هر چند اکثریت آمریکاییان می گویند که قوانین ناظر بر اسلحه باید به نسبت امروز بازدارندگی بیشتری داشته باشند، اما گوش قانونگذاران در برابر این مطالبات معمولا ناشنوا بوده است.

همدستی دیوان عالی

برای آنکه چشم انداز طرفداران کنترل اسلحه تیره تر از پیش شود، دیوان عالی در سال های 2008 و 2010 طی احکامی از دامنه اختیارات گسترده دولت های ایالتی و محلی در محدود کردن مالکیت اسلحه  کاسته است. در راستای دامن زدن به اعمال همراه با خودنمایی، حدود نیمی از 50 ایالت آمریکا قوانینی را به اجرا گذاشته اند که به مالک اسلحه اجازه می دهد سلاح خود را آزادانه در بیشتر مکان های عمومی حمل کنند. هرچند  دفاع از خود  غالبا به عنوان توجیهی برای حق حمل سلاح از سوی مردم عنوان می شود، اما تحقیقات نشان داده اند که سلاحی که در یک خانه نگه داری می شود 43 بار بیشتر محتمل است که عامل قتل یکی از اعضا یا یک دوست آن خانواده شود تا یک فرد مزاحم. تعداد نوجوانانی که در نتیجه تیراندازی در ایالات متحده زخمی مجروح می شوند بیشتر از تعداد کسانی است که در نتیجه مجموع دیگر دلایل جان خود را از دست می دهند. طبق اعلام مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا سال 2017 شاهد بیشترین تعداد مرگ با اسلحه در آمریکا به نسبت تمام سال های پیش از آن در طول چندین دهه بوده است. در سال 2017 نزدیک به 40 هزار آمریکایی در نتیجه جراحت های مرتبط با اسلحه جان باختند که رشدی 19 درصدی را به نسبت سال 2012 و بالاترین نرخ سالانه را از میانه دهه 1990 به این سو نشان می داد.

نمونه دیگر کشورها

هرچند بسیاری از آمریکاییان ادعا می کنند که داشتن اسلحه برای امنیت آنها لازم است، تجارب این امر در مکان هایی چون ژاپن و استرالیا نشان می دهد که چنین ادعایی حقیقت ندارد. در ژاپن که قوانین کنترل سلاح بسیار سختگیرانه ای به اجرا گذاشته می شود و – برخلاف ایالات متحده – هنگام خرید سلاح از سوی مردم، چندین بررسی پیشینه از آنها انجام می شود که شامل بررسی سلامت روانی و استفاده از مواد مخدر توسط خود متقاضی یا یکی از اقوام یا همکاران وی نیز می شود. نتیجه نهایی این سیاست های سختگیرانه این است که  برای جمعیت 128 میلیونی ژاپن نرخ مرگ و میر با اسلحه تنها 10 نفر بوده است. استرالیا که از سال 1996 برنامه ای را علیه استفاده از سلاح های گرم به اجرا گذاشته، شاهد کاهش نرخ این مرگ و میرها تا 40 درصد بوده است.

شرطی شدن آمریکاییان از کودکی

آمریکاییان از همان دوران کودکی در معرض خشونت قرار می گیرند. برآورد می شود که  یک کودک آمریکایی تا رسیدن به بزرگسالی در معرض تماشای 16 هزار قتل و 200 هزار عمل خشونت آمیز در تلویزیون قرار می گیرد.کودکان دوست دارند آنچه را که در تلویزیون و سینما می بینند تقلید کنند و به این ترتیب به خشونت به عنوان یک راه عادی برای حل مسائل و کشمکش های خود نگاه می کنند . اندرو اکسوم که در عراق و افغانستان سرباز بوده، از دلهره و ترس خود نوشته که چگونه بعد از بازگشت به آمریکا متوجه می شود که چقدر از بیلبوردهای کنار بزرگراه ها به تبلیغ اسلحه اختصاص داده شده اند:«و این سلاح ها فقط تفنگ های شکاری یا شاتگان نبودند، بلکه انواعی از سلاح های گرم تاکتیکی بودند از جمله تفنگ های تهاجمی که من درعراق و افغانستان به دست می گرفتم. آن موقع بود که با خودم فکر کردم چرا و به چه قیمتی یک نفر ممکن است به چنین سلاح هایی احتیاج داشته باشد؟»

آرنو میشائلیس برتری طلب نژادی سفیدپوستی که اکنون به یک فعال مبارزه با نفرت پراکنی تبدیل شده، از پرزیدنت ترامپ می خواهد که استفاده از ترس را برای انگیزه دادن به مردم جهت ارتکاب اعمال خشونت آمیز متوقف کند. او با تاکید بر اینکه دولت باید مالکیت اسلحه را بسیار جدی تر بگیرد، می گوید که برای «جلوگیری از دست یافتن کسانی که شخصیت متوازنی ندارند به سلاح های تهاجمی»، لازم است که به قوانین فدرال جدیدی به اجرا گذاشته شود.»

بخشی از تقصیرها متوجه ترامپ است

میشائلیس ترامپ را به خاطر استفاده از آن نوع شعارهایی که احتمال وقوع این نوع حوادث را افزایش می دهند مقصر می داند. ادی گلاود استاد دانشگاه پرینستون در انتقاد از این وضعیت یک گام جلوتر می رود. همانطور که او به گزارشگر ام اس ان بی سی گفته «آمریکا در گناهان خود به عنوان یک کشور تنها نیست. اگر بخواهیم صادق باشیم ما در شرارت های خود منحصربه فرد نیستیم. به نظر من  احتمالا ما از جنبه امتناع از به رسمیت شناختن این ویژگی هاست که منحصر به فرد هستیم؛ از جنبه افسانه ها و اسطوره هایی که ما درباره  خوبی ذاتی خودمان تعریف می کنیم تا بتوانیم به پنهان کردن و سرپوش گذاشتن بر همان غفلت و نادانی خودخواسته ای ادامه دهیم که حافظ بی گناهی ماست.

نویسنده: سزار  چلالا (César Chelala) نویسنده و مشاور بین المللی سلامت همگانی

منبع: http://yon.ir/bhyhq