به گزارش پایداری ملی، همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان ادعیه روزانه این ماه شریف بسیار جای دقت و تفکر دارد. این دعاهای روزانه که در محافل مذهبی خوانده می‌شود توسط ابن‌عباس از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم نقل شده است و علمای بزرگ اسلام آنها را در کتاب خود ثبت و ضبط کردهاند و ما این ادعیه را از کتاب «اقبال الأعمال» سیدبن طاووس عالم بزرگ شیعه نقل می‌کنیم. این کتاب مانند سایر کتابهاى سید از اعتبار و ارزشی ویژه بین علماى شیعه برخوردار است تا جایی که شیخ عباس قمی در «مفاتیح الجنان» بسیار از ادعیه این کتاب استفاده کرده است.
اینک به‌‌مناسبت فرا رسیدن ششمین روز ماه مبارک رمضان، دعای این روز به‌همراه شرحی بر آن منتشر شده است:
اللَّهُمَّ لا تَخْذُلْنِی فِیهِ لِتَعَرُّضِ مَعْصِیَتِكَ، وَ لا تَضْرِبْنِی بِسِیَاطِ نَقِمَتِكَ، وَ زَحْزِحْنِی فِیهِ مِنْ مُوجِبَاتِ سَخَطِكَ، بِمَنِّكَ وَ أَیَادِیكَ، یَا مُنْتَهَى رَغْبَةِ الرَّاغِبِینَ
خدایا مرا در این ماه به خاطر نزدیک شدن به نافرمانی ات وامگذار، و با تازیانه های انتقامت عذاب مکن، و از موجبات خشمت دورم بدار، به فضل و عطاهایت، ای نهایت دلبستگی دل شدگان
حجت‌الاسلام محمود ریاضت محقق و کارشناس علوم دینی در توضیح دعای این روز نوشت: دوری از خواری و ذلت معصیت و نافرمانی حق تعالی و اجتناب از تازیانه‌های خشم و غضب خداوند متعال و جدا شدن از عوامل و بسترهای زمینه ساز عذاب الهی از جمله خواسته‌های ششمین روز ضیافت الهی است. آنچه موجب دوری انسان و بنده پروردگار از ذلت و پستی و خواری گناه و معصیت می‌شود، مراقبت بر افکار و رفتار و کردار و گفتار است، آنچنان که خداوند را در همه حالات شاهد و ناظر ببینیم «اَلَم یَعلَم بِاَنَّ اللهَ یَرَی ...» آیا انسان نمی‌بیند که خداوند مراقب اوست؟
فراهم آمدن شرایط استجابت این دعا آن است که بدانیم که عالم محضر خداست و این محضر با دوربین مدار بسته کنترل می‌شود، دوربینی که هیچ‌گاه خاموش نمی‌شود و نقص و ایراد فنی پیدا نمی‌کند. مراقبه، محاسبه و مشارطه در تمامی زوایای زندگی بر اساس اوامر و نواهی خالق هستی بنده را از معصیت‌ها و نافرمانی‌ها باز می‌دارد و این بازدارندگی زمینه‌های اجتناب از تازیانه‌های عذاب الهی را فراهم می‌آورد.
رمضان و سفره ضیافت الهی زمینه‌ساز سوزاندن زمینه‌های خشم و غضب حق تعالی است چراکه رمضان یعنی سوزاننده، یعنی فرصتی که زمینه‌های غضب و عذاب الهی را می‌سوزاند و انسان را از خواری و ذلت گناه و معصیت نجات می‌دهد و باعث خروج از ذلت گناه و ورود به عزت طاعت و بندگی می‌شود. خوشا به حال کسانی که با استفاده از خوان گسترده ضیافت الهی از ذلیل بودن به واسطه معصیت و گناه به عزیز بودن بواسطه طاعت و بندگی نائل می‌شوند.