به گزارش پایداری ملی، براساس توافقنامه تغییر اقلیم پاریس، کشورهای عضو باید بهصورت داوطلبانه میزان تعهدات خود را به کنوانسیون تغییر اقلیم سازمان ملل متحد UNFCCC اعلام کنند. کشورها این تعهدات را ذیل یک سند تحت عنوان برنامه مشارکت ملی NDC ارائه میدهند و براساس آن عمل میکنند. ایران سند تعهدات خود را تحت عنوان برنامه مدنظر مشارکت ملی INDC برای الحاق به این توافق تهیه نموده است. با توجه به سند INDC، ایران تعهدات خود را در دو قالب غیرمشروط و مشروط عنوان کرده است. بهطوریکه در قسمت غیرمشروط بیان کرده است: «کشور تمایل به مشارکت در کاهش انتشار کل گازهای گلخانهای در سال 2030 بهمیزان 4 درصد نسبت به سناریو پایه (BAU) را دارد». همچنین در قسمت مشروط عنوان کرده است: «با توجه به امکان رفع تحریمهای ناعادلانه، حمایت مالی، انتقال فناوری و خرید گواهیهای کربن و بهرهگیری از حمایتهای دو یا چندجانبه، انتقال فناوریهای پاک و توانمندسازی این کشور، پتانسیل کاهش انتشار گازهای گلخانهای درصورت رفع موانع فوق بهمیزان 8 درصد اضافه (درمجموع 12 درصد) را دارد». با این وجود، براساس برنامه ارائهشده توسط سازمان محیط زیست، هزینه اجرای این تعهدات برابر 52/5 میلیارد دلار خواهد بود. در سومین گزارش ملی تغییر آبوهوا در بخش اقتصادی درباره این موضوع اینگونه بیان شده است: «کاهش 12 درصدی انتشار گازهای گلخانهای در کل اقتصاد کشور موجب کاهش ارزش تولید بهمیزان 180078/8 میلیارد ریال خواهد شد که این میزان چیزی در حدود 7/2 درصد از کل حجم اقتصاد کشور را شامل میشود».
*ضررهای اقتصادی گسترده الحاق ایران به توافقنامه پاریس