روزنامه کیهان در مقاله ای به قلم سعدالله زارعی نوشت: «ویروس بدبینی را نباید گسترش داد. من به همه دولت‌ها انتقاد داشته و انتقاد کرده‌ام. من اهل مسامحه در برخورد با اشکالات دستگاه‌ها نیستم لکن نوع انتقاد کردن باید جوری نباشد که]براثر آن [ مردم دچار بیماری بدبینی شوند. این بدبینی را دیگر نمی‌شود درست کرد جوری نباشد که]بر اثر تبلیغات دشمن و سخنان ما [ به وضعی دربیایند که هر چه تبلیغات مثبت در یک جهتی انجام بگیرد، برای مردم قابل باور نباشد]در حالی که یک کلمه دروغ از طرف دشمن قابل باور باشد. این چیز خیلی خطرناکی است. این ویروس بدبینی چیز بدی است؛ بدبینی به سپاه، بدبینی به دولت، بدبینی به مجلس، بدبینی به قوه قضائیه، بدبینی به نهاد‌های انقلابی... بله انتقاد اشکالی ندارد... گاهی انتقاد باید عمومی هم باشد نه اینکه همیشه در گوشی باشد، اما اینکه ما به نحوی انتقاد کنیم که مخاطب بند دلش پاره شود و بگوید دیگر همه چیز از دست رفت، اینجوری نباید انتقاد بکنیم... اینجوری نباشد که ما فقط کار‌های منفی را ببینیم. دولت هم کار‌های مثبت دارد و هم مشکلاتی دارد، مجلس همین جور، قوه قضائیه همین جور، دستگاه‌های گوناگون همین جور.»
اگر مجموعه فرمایشات حکیمانه و پر نکته رهبر معظم انقلاب اسلامی در
دیدار دو روز پیش با خبرگان را مرور کنیم، بی‌تردید آنچه ذکر شد یکی از
فراز‌های راهبردی آن می‌باشد و به عبارتی نسخه درمان یکی از بیماری‌های مهم
امروز جامعه‌ماست. «ویروس بدبینی» به یک خطر اشاره می‌کند که اگر در وقت
خود علاج نشده و راه اثرگذاری آن مسدود نگردد، از پا درآمدن موجودی که- هر
چند بسیار توانمند هم باشد- به آن مبتلا شده، حتمی خواهد بود. در این خصوص
نکته‌هایی وجود دارد:
۱- «بدبینی» یک فعالیت ذهنی است که ارتباط مستقیمی با ورودی‌های ذهن
دارد. ذهن آدمی ورودی‌ها را از طرق مختلف می‌گیرد و سپس به تجزیه و تحلیل
آن‌ها می‌پردازد و در نتیجه بعضی از ورودی‌ها را قبول و بعضی را رد می‌کند.
آنچه در ذهن بعنوان «ورودی قبول» باقی می‌ماند، تبدیل به «باوری» می‌شود
که فرد براساس آن حکم صادر کرده و رفتار فعالانه یا منفعلانه خود را براساس
آن شکل می‌دهد. خود این موضوع تبدیل به پایه‌ای می‌شود تا موارد بعدی
ورودی ذهن براساس آن مورد «قضاوت سریع» فرد قرار گیرد. یعنی ذهن برخلاف
مورد اول که به نوعی با وسواس درباره ورودی‌ها به تجزیه و تحلیل دست
می‌زند، در موارد بعد با سرعت بسیار بیشتر و در واقع بدون تأمل کافی به
«نظر» و «حکم» می‌رسد. در این شرایط، ذهن در واقع راه ورود را بر پاره‌ای
از اطلاعات و آگاهی‌ها می‌بندد و متقابلاً بدون محابا به پاره‌ای دیگر از
اطلاعات و آگاهی‌ها و حتی «ضد آگاهی‌ها» - آگاهی‌های کاذب- اجازه جولان
می‌دهد. اگر فردی یا جامعه‌ای به این مرتبه برسد در واقع از عنصر «تفکر»
جدا شده و در یک فرایند احساسی رفتاری منفعلانه پیدا می‌کند.
ذهن در ابتدا ورودی‌ها را دسته‌بندی می‌کند. پاره‌ای از ورودی‌ها از
یک منبع یا منابع بالنسبه قابل اعتمادتر وارد ذهن می‌شوند و پاره‌ای از
ورودی‌ها مربوط به منبع یا منابع بالنسبه غیرقابل اعتمادتر هستند. در اینجا
ذهن بطور نسبتاً کامل تحت تأثیر ورودی‌های دسته اول قرار گرفته و در اکثر
مواقع در برابر ورودی‌های دسته دوم مقاومت می‌کند. اما گاهی این فرایند
دچار بحران و آشفتگی می‌شود و متقابلاً ذهن و کارکرد آن را مختل می‌گرداند.
گاهی منبع یا منابع دسته اول کم و بیش همان آگاهی‌ها و یا ضدآگاهی‌های
دسته دوم را وارد ذهن می‌کنند و در واقع مستقیم یا غیرمستقیم به مدد منبع
یا منابع غیرقابل اعتماد می‌آیند و مقاومت ذهن را در برابر منابع غیر قابل
اعتماد و نیز ورودی‌های آنان می‌شکنند. در اینجا و از این پس دیگر، ذهن
تقسیم ورودی‌ها و منابع به ورودی‌ها و منابع قابل اعتماد و غیرقابل اعتماد
را کنار می‌گذارد و هر ورودی را «تلقی به قبول» می‌کند. این فرایند به
اینجا هم ختم نمی‌شود. ذهن به مرور و زمانی که عادت به اعتماد به منابع
غیرقابل اعتماد کرد، در ادامه نسبت به ورودی‌های تصحیحی منبع یا منابع دسته
اول مقاومت کرده و یک سره به ظرف پذیرش منابع و ورودی‌های دسته دوم تبدیل
می‌شود. خداوند بر درجات عالی حضرت امام خمینی (ره) بیفزاید که در مواردی-
از جمله در مواجهه با مواضع مخرب آقای منتظری در سال‌های پایانی قائم مقامی
رهبری- بشدت موضع می‌گرفتند و می‌فرمودند: بعضی از این حرف‌هایی که از
حنجره این‌ها بیرون می‌آید، همان حرف‌های منافقین است و البته بسیار
«مخرب‌تر از آن» و در جایی دیگر فرموده‌اند «کاری‌تر از آن».
۲- امروز جامعه، بطور کاملاً سیستماتیک و موذیانه در معرض «بدبینی
مفرط» و «یأس نسبت به نظام اسلامی» است در این میان آنچه این توطئه
سیستماتیک که بدون شک دست سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا، انگلیس و... پشت آن
است را مجال موفقیت می‌دهد، «زیرپایی داده شدن» توسط اشخاص و جریاناتی در
داخل است که بدون شک باید آنان را به دو دسته «مرتبط» و «غیر مرتبط دلسوز»
تقسیم کرد. وقتی درست در گرماگرم این منازعه شاهد نامه‌پراکنی یک عنصر
فتنه‌گر علیه مهمترین عنصر قوام بخش جمهوری اسلامی و تبدیل آن به تیتر اول
رادیو فردا، VOA، یورو نیوز، دویچه‌وله، العربیه، رادیو آزادی و... هستیم،
می‌توانیم با قاطعیت به این رابطه حکم کنیم. وقتی نمایندگانی در مجلس شورای
اسلامی در کنار زیر سؤال بردن توانمندی‌های دفاعی و مدافعان امنیتی- نظامی
کشور، از لزوم کنار گذاشتن سوءظن نظام نسبت به آمریکا سخن می‌گویند
می‌توانیم به این رابطه حکم کنیم. اما همه حرف این نیست، بدون تردید در این
میان بعضی دیگر نیز در این ماجرا- بدبینی نسبت به ارکان نظام- نقش دارند
بدون اینکه رابطه‌ای بین آنان و اقداماتشان با سرویس‌ها و دولت‌های دشمن
وجود داشته باشد و بدون آنکه اساساً چنین سوء ظنی به آنان و حتی درباره
دلسوزی‌شان تردیدی روا باشد. از قضا با مراجعه به متن سخنان رهبر معظم
انقلاب اسلامی که در دیدار دو روز پیش اعضای مجلس خبرگان بیان شد،
درمی‌یابیم که روی سخن ایشان در بخشی از بیاناتشان با برخی از منتقدین
دلسوزی است که گاهی جای انتقاد و نوع انتقاد‌شان به بدبین شدن مردم به نظام
و توسعه هجوم «ویروس بدبینی» می‌انجامد و اگر این نباشد به میزان زیادی خط
القایی دشمن ناکام شده و جلوی حرکت ویروس و غلبه بر گلبول‌های مدافع سد
می‌گردد.
۳- تلاش دشمن برای «بدبین‌سازی مفرط مردم نسبت به نظام جمهوری
اسلامی»، همه ارکان نظام و اجزاء موثرتر آن را شامل می‌شود که در سخنان
رهبری هم به آن‌ها اشاره شد، ولی از آن جا که در این معرکه، دشمن روی
ناکارآمد نشان دادن نظام در «حل مسایل اقتصادی جامعه» متمرکز شده است، بدون
تردید «بدبینی نسبت به دولت جمهوری اسلامی» در اولویت دشمن می‌باشد و از
این روست که تمرکز رهبری هم در مقابله با توطئه دشمن و سدکردن حرکت ویروس
بدبینی، روی دولت بیشتر از سایر نهاد‌ها است.
دولت یک کل است که علاوه
بر رئیس‌جمهور، معاونین، وزرا و معاونین وزرا، طیف وسیعی شامل ده‌ها هزار
نفر مدیران میانی که نقش آنان به هیچ‌وجه کمتر از مسئولین اجرایی دسته اول
نیست و شاید بیشتر هم باشد را دربر می‌گیرد و بدون کمترین تردید اکثر آنان و
اکثر مسئولین دسته اول از خدوم‌ترین عناصر جامعه به حساب می‌آیند. با یک
نگاه منصفانه اکثریت اعضای کابینه از مسئولان دلسوز و افراد و شخصیت‌های
خدمتگزار ملت و نظام هستند در عین حال این قلم به خاطر پرهیز از سوءتفاهم
از ذکر نام آنان خودداری می‌کند آنان در بخش‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و
زیربنایی کشور مشغول فعالیت می‌باشند.
در این میان منتقدین دولت به طور
کلی به دو دسته تقسیم می‌شوند. یک دسته جناح‌ها و افرادی هستندکه با هدف
کاملا سیاسی و قدرت‌طلبانه به دولت و اجزاء آن می‌تازند و در حین تاختن،
هیچ نقطه روشنی را در دولت نمی‌بینند. حزب کارگزاران، باز تولیدشده‌های حزب
مشارکت و نیز سازمان مجاهدین انقلاب که دارای ابزار‌های فراوان رسانه‌ای و
فضای مجازی و انواعی از تریبون‌ها و جایگاه‌های دیگر می‌باشند، در این
دسته قرار می‌گیرند. آنان که تا دیروز مدعی پیروز شدن در انتخابات‌های
ریاست جمهوری ۹۲ و ۹۶ و پیروزی در انتخابات اخیر مجلس بودند با این برداشت
که مردم این دولت و مجلس را ناکارآمد دانسته و از آن رویگردان شده‌اند، به
نفی افراط‌گونه همه اجزاء دولت و همه کارکرد‌های آن - حتی اعتراض به
وزارت‌خارجه که تا پیش از این، آن را قله افتخار خود و دولت معرفی
می‌کردند- روی آورده‌اند، اما دسته دوم، منتقد ضعف‌ها و بعضی سوءمدیریت‌های
دولت هستند و از اول به این دولت رویکرد انتقادی داشته‌اند. اکثر آنان و
انتقادات‌شان در اکثر موارد، نشانه‌ای از سودای قدرت مشاهده نمی‌شود، اما
در عین حال این دسته نیز در پاره‌ای از موارد به‌گونه‌ای برخورد می‌کنند که
گویی تمام دولت را نقد می‌کنند و در برخی از موارد ناخواسته به بدبینی
مطلق نسبت به دولت دامن زده می‌شود.
جامعه ما- بر اساس تجربه ۲۰۰ ساله
خود- به غرب بدبین است و آن را دشمن خود می‌داند و بر این اساس در برابر
قضاوت‌های سیاسی و تبلیغات زهرآگین آنان مقاومت می‌کند. اما زمانی که همان
داعیه‌ها را از درون جامعه خود می‌شنود، سرگردان شده و در نهایت تحت تاثیر
تبلیغات دشمنان خود قرار می‌گیرد. پس در این میان افراد و دسته‌های سیاسی
هرچه به نظام مقدس جمهوری اسلامی نزدیکترند باید نسبت به این موضوع حساس
توجه بیشتری نشان دهند باید این نکته که همین دولت هم علیرغم اشکالاتی که
دارد می‌تواند برای اداره کشور کاملا کارآمد باشد، مدنظر و عمل قرار گیرد.