این نشریه آمریکایی در ادامه به ذکر دلایل اقتصادی این موضوع پرداخته و می‌نویسد:
اولا، عراق به گاز ایران نیاز دارد. وزیر برق عراق در جولای سال گذشته اعلام کرد که کشورش حداقل تا ۷ سال برای تولید برق به گاز ایران وابسته است. عراق خود از تولید کنندگان گاز است، اما فاقد تاسیسات لازم برای پالایش و تبدیل آن به سوخت مورد استفاده نیروگاه‌ها برق می‌باشد. گاز دریافتی عراق از ایران سوخت مورد نیاز حدود ۲۰ درصد برق تولیدی این کشور را تامین می‌کند. عراق هم اکنون نیز تنها قادر به تامین ۷۰ درصد از تقاضای داخلی برق خود است. عراق برای پرداخت پول گاز وارداتی و برق خریداری شده به ایران نفت ارسال می‌کند.
ثانیا، آب عراق نیز وابسته به جریان آب رودخانه‌های دجله و فرات است که ۹۸ درصد آب‌های سطحی مورد نیاز این کشور را تامین می‌کنند. اگر ایران بخواهد، می‌تواند مسیر ۱۳ درصد منابع آبی عراق را تغییر دهد. معاون وزیر آب عراق در ماه آوریل گفته بود، ۲۰ تا ۳۰ درصد از آب رودخانه دجله در عراق از ایران سرچشمه می‌گیرد. اگر عراق از تحریم‌ها تبعیت کند، ایران به راحتی می‌تواند جلوی جریان آب عراق را بگیرد. در دورانی که عراق با بحران خشکسالی روبروست، این تهدید می‌تواند جدی باشد، به خصوص که ایران نیز به منابع آبی مذکور بیش از همیشه نیازمند است.
ثالثا، ایران عمدا بازار عراق را مملو از کالا‌های وارداتی ارزان از جمله مواد غذایی کرده است. این امر موجب شده تا تقاضا برای محصولات کشاورزی داخلی عراق که گرانتر از کالا‌های ایرانی هستند کاهش یابد. حتی اگر عراق واردات این کالا‌ها را متوقف کند، کشاورزان عراقی نمی‌توانند به میزان نیاز بازار داخلی محصول تولید کنند.