جبرائیلی در کانال خود نوشت: تلقی عمومی این است که خاموشی‌های برنامه‌ریزی شده این ایام ناشی از کم‌آبی است. اما صرفا پانزده درصد برق کشور در نیروگاههای آبی تولید می‌شود و ذخیره آب پشت سدها نسبت به سال گذشته صرفا بیست درصد کاهش داشته است، لذا کم آبی نمی‌تواند دلیل این خاموشی‌های گسترده و سراسری باشد. واقعیت این است که نرخ رشد ظرفیت نیروگاهی کشور در دولت آقای روحانی نسبت به دولت سابق، چهل و دو درصد کاهش یافته و این کم‌کاری صرفا ناشی از اهمال یا ضعف مدیریتی نیست.
دولت آقای روحانی در موافقتنامه پاریس تعهد داده است که سوزاندن سوخت‌های فسیلی را دوازده درصد کاهش دهد. باید توجه داشت که نیروگاههای حرارتی که هشتاد و پنج درصد برق کشور را تامین می‌کنند، از سوخت فسیلی استفاده می‌کنند.
طبیعی است که وقتی دولت در توافقنامه اقلیمی پاریس تعهد داده است سوزاندن سوخت‌های فسیلی را دوازده درصد کاهش دهد، نه‌تنها باید از افزایش ظرفیت نیروگاهی کشور خودداری کند، بلکه باید طرح‌هایی را نیز برای کاهش سطح کنونی استفاده از سوخت‌های فسیلی اجرا کند.
این قلم همچنان که قائل است و در جای دیگر مبسوط به این بحث پرداخته که کارکرد رژیم‌های بین‌المللی نظیر سازمان تجارت جهانی تثبیت و نهادینه کردن وضع موجود اقتصاد جهانی به نفع کشورهای پیشرفته است، معتقد است موافقتنامه پاریس نیز کارکرد مشابهی دارد. اگر گرم شدن زمین ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی باشد، این کشورهای پیشرفته هستند که از زمان اختراع ماشین بخار در سال هزار و ششصد و نود میلادی تاکنون، اصلی‌ترین و بیشترین مصرف‌کننده این سوخت‌ها بوده‌اند و قطار پیشرفت خود را به نقطه کنونی رسانده‌اند اما حال که خود صاحب فناوری‌های نوین چون هسته‌ای شده‌اند و در کمال وقاحت دیگران را از رسیدن به این فناوری‌ها بازمی‌دارند، سخن از ضرورت کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی می‌گویند تا مبادا مسیر پیشرفتی که آنها طی کرده‌اند، توسط ملت‌های دیگر نیز طی شود.
اگر بناست مصرف سوخت فسیلی در جهان کنترل شود، باید محاسبه شود که از سال هزار و ششصد و نود تاکنون هر کشور چقدر سوخت فسیلی مصرف کرده و بر اساس آن، سهم هر کشور در کاهش مصرف تعیین شود که اگر اینگونه شد، کشورهای غربی باید حداقل دو قرن هیچ سوخت فسیلی مصرف نکنند.جالب اینکه آمریکا که بیش از نُه برابر ایران گاز گلخانه‌ای تولید می‌کند، از موافقتنامه پاریس خارج شده است.
گزارش‌های رسمی وزارت نیرو نشان می‌دهد مع‌الاسف در دولت آقای روحانی نرخ رشد سالانه ظرفیت تولید برق کشور نسبت به دولت سابق (دوره 84 تا 92) حدود 42 درصد کاهش یافته است. سال 84 مجموع ظرفیت اسمی نیروگاههای کشور 41043 مگاوات بوده است که این ظرفیت در سال 92 به 70235 مگاوات می‌رسد. یعنی در طول 8 ساله دولت سابق، ما شاهد افزایش 71 درصدی ظرفیت اسمی نیروگاههای کشور بوده‌ایم. به عبارت دیگر، در دولت سابق سالانه به طور میانگین 3649 مگاوات به ظرفیت تولید برق کشور اضافه شده است.
اگر افزایش ظرفیت نیروگاههای کشور با همین روند ادامه پیدا می‌کرد، باید در پایان سال 96 ظرفیت اسمی تولید برق نیروگاههای کشور به 84831 مگاوات می‌رسید اما این ظرفیت هم‌اکنون در 78726 مگاوات متوقف است، یعنی میانگین رشد سالانه تولید برق در دولت آقای روحانی، 2122 مگاوات بوده و همان‌طور که اشاره شد، نسبت به دولت سابق، حدود 42 درصد کاهش رشد ظرفیت تولید برق داشته‌ایم.
جبرائیلی همچنین با انتشار توئیت های جداگانه ای به اظهارات دو وزیر نیروی دولت روحانی اشاره کرد که نشان دهنده تلاش آنها برای کاهش رشد توسعه‌ی نیروگاههای تولید برق کشور در راستای عمل کردن به معاهده پاریس است.
رضا اردکانیان وزیر نیرو سال گذشته گفته است: "منطقی نیست برای 200ساعت زمان پیک مصرف در طول سال، چند هزار میلیارد تومان برای هزاران مگاوات اضافه تولید سرمایه‌گذاری کنیم". بر اساس یک برآورد، مصرف‌کنندگان از هر 24ساعت خاموشی 417میلیارد تومان خسارت می‌بینند. این خسارت هنگفت منطقی است?