جنگ بیولوژیک؛ حربه آمریکا برای نابودی نسل‌ها از ویتنام تا منا

«جنگ بیولوژیک» شیوه ای است که ایالات متحده آمریکا حداقل در هفت دهه اخیر استفاده از آن را در دستور کار خود قرار داد که اوج بکارگیری این شیوه نیز به جنگ این کشور با ویتنام و پس از آن، بازمی‌گردد.

سلاح‌های بیولوژیکی به دلیل آثار مخرب و مرگباری که دارند، از جمله تسلیحات کشتار جمعی محسوب می شوند. اهمیت استراتژیک سلاح‌های بیولوژیکی برای ایالات متحده آمریکا از آنجایی است که تأثیر مخرب آنها حتی بر نسل‌های بعدی کسانی که از این سلاح‌ها علیه آنها استفاده شده است، باقی می ماند.

گرچه آمریکا همواره با سر دادن شعارهای عوام فریبانه، نمایش امحای تسلیحات کشتار جمعی از جمله «سلاح‌های بیولوژیکی» را به راه انداخته، اما باید به این واقعیت اشاره کرد که آنها، خود سازنده این تسلیحات کشتار جمعی و عامل اصلی گسترش آن بوده اند.

تاریخ، خود بزرگترین گواه بر استفاده مکرّر آمریکایی‌ها از تسلیحات بیولوژیک علیه مردم بی دفاع و بی گناه در جنگ های مختلف است. تأثیر مخرب این تسلیحات مرگبار به حدی است که برخی از کشورها با وجود گذشت چند دهه، همچنان از آثار کُشنده آن رنج می برند.

در مـاه ژوئن سـال ۱۹۲۵ بـیـشـتر دولت‌های بزرگ آن زمان اقدام به امضای پروتکلی در ژنـو کـردنـد کـه بـه کـارگـیـری گـازهـای خـفـه کـنـنـده سـمـی و امـثـال آن و نـیـز استفاده از تجهیزات باکتریولوژیک در جنگ را ممنوع کرده بود.

۲۹ کشور این پـروتـکـل را امـضـا کـردنـد ولی ایـالات مـتـحـده آمـریـکا از این کار سرباز زد؛ مسأله‌ای که به خوبی تمایل این کشور برای بکارگیری و استفاده از تسلیحاتی از این دست را ثابت می کند.

ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۴۳ به دستور «فرانکلین روزولت» رئیس‌جمهور وقت این کشور برنامه سلاح‌های بیولوژیک خود را آغاز کرد. تحقیق درباره این سلاح‌ها در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم ادامه یافت و در طول این دوران، آمریکا موفق شد انبار عظیمی از عوامل و سلاح‌های بیولوژیک به وجود آورد.تحقیق درباره سلاح‌های بیولوژیک در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم ادامه یافت و در طول این دوران، آمریکا موفق شد انبار عظیمی از عوامل و سلاح‌های بیولوژیک به وجود آورد.

از بحث‌انگیزترین جنبه‌های آزمایش‌های سلاح‌های بیولوژیک آمریکا این بود که این کشور در سال ۱۹۵۶ در عملیاتی موسوم به «شهر بزرگ» (Big City) با اگزوز ماشین اقدام به پراکنده کردن باکتری بیماری سیاه زخم در برخی شهرهای آمریکا که بیشتر ساکنان سیاه پوست داشت کرد.

تا کنون وجود ۷ عامل بیولوژیک در زرادخانه تسلیحات بیولوژیک آمریکا اثبات شده است. این عوامل  موارد زیر را شامل می‌شوند:

*باکتری «باسیلوس آنتراسیس»، عامل بیماری سیاه‌زخم

*«فرانسیلا تولارنسیس»، باکتری عامل بیماری تولارمی یا تب خرگوش

*«بروسلا»، باکتری عامل بیماری تب مالت

*باکتری کوکسیلا بورنتی، عامل بیماری تب کیو

*ویروس عامل آنسفالیت اسب ونزوئلایی

*سم بوتولینیوم، عامل بیماری بوتولیسم

*عامل بیماری آنتروتوکسین  B استافیلوکوکی

از سویی؛ در سال ۱۹۴۵ و در زمان جنگ جهانی دوم، به دستور «هری ترومن» رئیس جمهور وقت آمریکا، «هیروشیما» و «ناکازاکی» ژاپن هدف حملات شیمیایی این کشور قرار گرفتند. این دو حمله وحشیانه باعث ویرانی و کشتار گسترده شهروندان این دو شهر گردید. حدود ۲۲۰٬۰۰۰ نفر در اثر این دو بمباران اتمی جان باختند که بیشتر آنان را شهروندان غیرنظامی تشکیل می‌دادند.

با وجود گذشت بیش از ۷۰ سال از حمله شیمیایی ایالات متحده آمریکا به «هیروشیما» و «ناگازاکی» ژاپن ساکنان این دو شهر همچنان از پیامدهای نشأت گرفته از این حمله وحشیانه و غیر انسانی رنج می‌برند. امروز نیز با وجود گذشت بیش از ۷۰ سال از این حمله شیمیایی، ساکنان این دو شهر همچنان از پیامدهای ناشی از این حمله وحشیانه و غیر انسانی رنج می برند. بسیاری از کودکانی که در این دو شهر متولد می شوند، عمدتا یا معلول هستند و یا از بیماری های مختلف و صعب العلاج رنج می برند. این در حالی است که ایالات متحده آمریکا همچنان از یک عذرخواهی ساده از ژاپنی ها امتناع می کند؛ عذرخواهی که البته چیزی را تغییر نخواهد داد.

در سال ۱۹۵۵ هم سازمان CIA در اقدامی به منظور آزمایش میزان توانمندی خود جهت آلوده سازی مناطق شهری توسط عوامل بیولوژیک، باکتری مخصوصی را در شهر «تامپا بای» ایالت فلوریدا پخش کرد که از زرادخانه تسلیحات بیولوژیک ارتش آمریکا گرفته بود. به دنبال آن، دایره شیمیایی ارتش آمریکا آزمایش‌های جدیدی با استفاده از LSD بر روی بیش از هزار نفر از شهروندان آمریکایی را شروع کرد که تا سال ۱۹۵۸ ادامه داشت.

در سال ۱۹۵۶ ارتش آمریکا پشه‌های ناقل بیماری«تب زرد» را در دو شهر «ساوانا» و «آوون پارک» ایالت فلوریدا منتشر کرد و برای بررسی آثار انتشار این بیماری عوامل خود را در قالب کارشناسان و متخصصان بهداشت عمومی به میدان گسیل کرد تا تاثیرات این بیماری را بر روی قربانیان بررسی کند. مهمترین عوارض ویروس تب زرد آسیب رسیدن به کبد و بروز یرقان یا همان زردی اما به شکل شدید آن در فرد بود.

اوج بکارگیری تسلیحات شیمیایی و یا همان تسلیحات کشتار جمعی توسط آمریکا به جنگ ویتنام باز می‌گردد. در آن زمان، آمریکایی‌ها به منظور ممانعت از مخفی شدن سربازان ویتنامی در زیر شاخ و برگ درختان، از مواد شیمیایی «دیفولیانت» استفاده کردند که یکی از مشهورترین این مواد «عامل نارنجی» نام داشت.

بر همین اساس، به دلیل وجود آثار مخرب ناشی از استفاده از این مواد سمی در شیر مادرانی که در معرض این هجوم وحشیانه قرار گرفتند، این مواد به نسل‌های بعدی در ویتنام نیز منتقل شدند. میلیون‌ها ویتنامی در طول جنگ در معرض عامل نارنجی قرار گرفتند.

بر اساس آمار موجود، در حال حاضر تقریبا یک میلیون ویتنامی در اثر این مواد سمی دچار معلولیت یا دیگر مشکلات سلامتی هستند.

با وجود اینکه تمامی قوانین بین المللی از دیرباز تاکنون استفاده از هرگونه تسلیحات کشتار جمعی را ممنوع می دانند، اما ایالات متحده آمریکا ضمن زیر پا گذاشتن تمامی قوانین و موازین بین المللی، از این دست تسلیحات علیه مردم بی گناه و بی دفاع بهره برداری کرده و جنگ‌هایی نابرابر را رقم زده است؛ جنگ‌هایی که قربانیان اصلی آن غیرنظامیان بی‌دفاعی بوده اند که تا به امروز هم در حال پس دادن تاوان اقدامات وحشیانه آمریکا هستند.

علاوه بر ویتنام، کوبا نیز از جمله دیگر کشورهایی است که قربانی استفاده آمریکا از تسلیحات بیولوژیکی شده است. در سال ۱۹۸۱ دولت کوبا رسما اعلام کرد که به دنبال حمله بیولوژیک ارتش آمریکا به این کشور ۳۰۰ هزار نفراز اتباع آن به بیماری تحت عنوان «تب دنگو» مبتلا شدند. در سال ۱۹۸۱ دولت کوبا رسما اعلام کرد که به دنبال حمله بیولوژیک ارتش آمریکا به این کشور ۳۰۰ هزار نفر از اتباعش به بیماری «تب دنگو» مبتلا شده‌ و بسیاری از آنها بر اثر شدت خونریزی مداوم از پای درآمده و کشته شدند.

از سوی دیگر آمریکایی‌ها نه تنها خود به صورت مستقیم و به کرّات از تسلیحات بیولوژیکی استفاده کرده اند، بلکه این تسلیحات کشتار جمعی را در اختیار مزدوران خود نیز قرار داده اند. مجهز ساختن رژیم صدام معدوم به تسلیحات شیمیایی و بیولوژیکی توسط آمریکایی ها امروز دیگر بر هیچکس پوشیده نیست. این اقدام ایالات متحده نشان می‌دهد که مقامات این کشور هیچ ابایی از گسترش چنین تسلیحاتی در نقاط مختلف جهان نداشته و ندارند.

در سال ۱۹۸۷ قرارداد ممنوعیت تحقیق و توسعه تسلیحات بیولوژیک توسط دولت آمریکا به امضا رسید. با این حال، وزارت دفاع این کشور در همان سال مجوز انجام این تحقیقات در ۱۲۷ مرکز و دانشگاه را صادر کرد.

در سال ۱۹۵۵ دولت آمریکا اعتراف کرد که به جنایاتکاران جنگی ژاپن پیشنهاد داده بود، در قبال در اختیار قرار دادن اطلاعات مربوط به تحقیقات تسلیحات بیولوژیک دولت ژاپن، به آنها حقوق و مصونیت از تعقیب اعطا کند. در همین سال دکتر «گارس نیکلسن» فاش کرد که عوامل بیولوژیک مورد استفاده در جنگ خلیج فارس در شهرهایی همچون هوستون، تگزاس، بوکاراتون و فلوریدا تولید شده و پیش از این بر روی زندانیان تگزاس آزمایش شده بودند.

در سال ۲۰۰۱ سندی از پنتاگون، وزارت دفاع آمریکا به دست آمد که نشان می‌داد، طی سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۳ هزاران سرباز آمریکایی عمدا در معرض عوامل شیمیایی و بیولوژیک قرار گرفتند، عواملی مانند گاز اعصاب، گاز سارین، باکتری ای کولای (E-coli)، باکتری باسیلوس گلوبیجی (Bacillus globigii)، سیاه زخم و طاعون بر روی نظامیان بی‌خبر از همه جا که توان هیچ‌گونه دفاع یا محفاظتی از خود نداشتند، انواع و اقسام آزمایش‌های شیمیایی و بیولوژیک انجام شد.

نکته مهم مذکور در این سند آن بود که این گزارش "تنها دو روز پس از حملات ۱۱ سپتامبر" منتشر شده بود و در آن زمان به دلیل شرایط حاکم بر آمریکای پس از حوادث ۱۱ سپتامبر هیچ کس توجهی به آن نکرد.

این در حالی است که بسیاری از اسناد موجود از بکارگیری سلاح های شیمیایی و بیولوژیکی توسط آمریکایی ها در افغانستان در جریان حمله سال ۲۰۰۱ به این کشور حکایت دارند. علاوه بر این، در سال ۲۰۰۳ نیز شاهد استفاده آمریکایی ها از تسلیحات شیمیایی در جریان حمله آنها به عراق بودیم.

در حال حاضر نیز شاهد استفاده از تسلیحات شیمیایی و بیولوژیکی در کشورهایی نظیر عراق و سوریه توسط گروه های تروریستی ـ تکفیری مزدور ایالات متحده هستیم. هرچند که آمریکایی ها اخیرا از این تسلیحات علیه کشوری بهره برداری نکرده اند، اما مزدوران آنها در حال حاضر در نقاط مختلف جهان به نمایندگی از این کشور اقدام به استفاده از این تسلیحات می کنند.هرچند که آمریکایی ها اخیرا از این تسلیحات علیه کشوری بهره برداری نکرده اند، اما مزدوران آنها در حال حاضر در نقاط مختلف جهان به نمایندگی از این کشور اقدام به استفاده از این تسلیحات می کنند.

طی سالهای اخیر گروه های تروریستی ـ تکفیری در سوریه بارها از تسلیحات شیمیایی و بیولوژیکی در مناطق مسکونی این کشور استفاده کرده اند. پر واضح است که یک عده تروریست تکفیری که به خاطر یک مُشت دلار عازم سوریه شده اند، از تکنولوژی و امکانات لازم جهت ساخت این تسلیحات مرگبار برخوردار نیستند.

بنابراین کشورهای حامی آنها و در رأس آنها ایالات متحده آمریکا یا اقدام به تجهیز آنها به این تسلیحات کرده اند و یا تکنولوژی مورد نیاز برای ساخت آن را در اختیار تکفیریها قرار داده اند.

در عراق نیز طی چند نوبت شاهد استفاده از تسلیحات شیمیایی بوده ایم. به عنوان نمونه در استان کرکوک طی چند نوبت تسلیحات شیمیایی استفاده شد که نحوه قرار گرفتن این تسلیحات در اختیار تکفیریها بسیار سؤال برانگیز است.

در یمن نیز، سازمان ها و نهادهای حقوق بشری از جمله سازمان عفو بین الملل بارها با صدور بیانیه های مختلف استفاده رژیم سعودی از تسلیحات شیمیایی علیه مردم بی دفاع یمن را محکوم کرده اند؛ سلاح هایی که ایالات متحده آمریکا در اختیار رژیم سفّاک سعودی قرار داده است.

آمریکایی ها البته مدعی هستند که این سلاح ها بر اساس توافقات نظامی فیمابین در اختیار سعودیها قرار گرفته اند و واشنگتن هیچ مسئولیتی در قبال استفاده از آنها علیه غیرنظامیان یمنی را نمی پذیرد.

در هر صورت، شکی نیست که در حال حاضر بزرگترین زرادخانه سلاح های میکروبی و بیوتکنولوژیکی در ایالات متحده آمریکا قرار دارد و این کشور بر خلاف ادعای مضحک خود مبنی بر لزوم خلع سلاح‌های شیمیایی، این تسلیحات کشنده را در اختیار مزدوران خود در سراسر جهان قرار می دهد.

در پایان اینکه؛ بر اساس این سبقه تاریخی، بهره گیری از جنگ بیولوژیک توسط این کشور و مزدورانش نظیر رژیم سعودی مسبوق به سابقه و غیر قابل انکار است، بر همین اساس نمی توان از عدم نقش‌آفرینی این تسلیحات در رقم خوردن فاجعه ای بزرگ همچون «فاجعه منا» با قطعیت سخن گفت؛ چنانچه پرونده تزریق نیترات و آرسنیک در آب زمزم هنوز باز است و احتمالاتی مبنی بر استفاده از برخی ویروسها در ایام حج به قوت خود باقی است، مسأله ای که در گزارش آتی به طور مفصل به آن پرداخته خواهد شد.