بمباران شیمیایی سردشت مدال نکبت بار تاریخ بر گردن مدعیان حقوق بشر/ صنعت شیمیایی نیازمند بازآرایی در بُعد ایمنی و پدافندی است

7 تیر 1366، آتشی بر تکه‌ای از جان ایران افتاد که هنوز پس از گذشت سالها، جراحت آن بر روح ملت ایران تازه است. روزی که گوش فلک از ناله زنان و مردان و کودکان سردشتی کر شد و درد و بیم آن برای همیشه برای بازماندگان این حادثه جانکاه باقی ماند. 

بشر اگرچه عنوان اشرف مخلوقات را یدک میکشد اما کم نیست شواهد و رخدادهایی که گاهی به آدمی یادآور می‌شود که همین انسان زمانی که پای ارتکاب جنایت وسط باشد خوی وحشی گری اش از او حیوانی می‌سازد که خون خوار ترین حیات وحش نیز از وی گریزان می‌شوند. بمباران شیمیایی سردشت یکی از همین مدالهای نکبت بار تاریخ بر گردن مدعیان حقوق بشر است. 

روایت فاجعه سردشت، شرحی است بر جنایتی جنگی نه علیه یه قوم، نه علیه یک ملت بلکه علیه بشریت.

تراژدی سردشت و مقاومت کردهای غیور ایرانی، روایت حماسه مردمی به زلالی چشمه های جوشان کوههای سربه فلک کشیده زاگرس است که در راه پاسداشت میهن ایستادند و غریبانه شربت شهادت نوشیدند. این شهر جزو نخستين شهرهای قرباني سلاح هاي شيميايي در جهان است که هنوز هم آثار مخرب گاز خردل از زندگي مردم غيور آن پاک نشده است.

فاجعه سردشت با تمام تلخی های جانکاه و زخمهای کاری که بر روح و تن مردم این دیار و ملت ایران به جای گذاشت، درس‌هایی بزرگ البته به بهایی سنگین برای ما داشته است. نخستین درس، روایت ایستادگی، یاریگری و انسجام ملی مردم ایران در کنار غیورمردان کُرد کشور در حوادث و رویدادها فاجعه باری است که جبهه استکبار بر ملت ایران تحمیل کرده است. روایتی که سبب شد با وجود سکوت مجامع غربی در برابر این جنایت هولناک، چهره کریه مدعیان حقوق بشر بیش از همیشه در پیش چشم ملت های آزاده جهان آشکار شود.

بدون شک توصیف مقام معظم رهبری از این جنایت در حق ملت ایران، حق مطلب را در آشکارسازی چهره مستکبران و مدعیان دروغین حقوق بشر ادا کرده است. ایشان در بیانات خود در سوم اردیبهشت ماه 1376 در دیدار نیرو‌های حاضر در مانور طریق القدس‌ فرمودند: «جنگ، اتّفاقِ خشن و نامطلوبی است؛ اما بالاخره قاعده و قانونی باید داشته باشد. در جنگ هم جوانمردی و ناجوانمردی داریم. رژیم متجاوز بعثی، ناجوانمردانه‌ترین روش‌ها را علیه ملت ایران و جوانان ما به کار برد. شهر تهران و ده‌ها شهر را بار‌ها و بارها، برای مدّتهای طولانی با موشک‌های دوربرد کوبیدند. در جبهه‌ها، سلاح‌های شیمیایی به کار بردند؛ نه یک بار، نه دوبار، نه مدت یک ماه، دو ماه؛ سال‌های متمادی، شاید پنج سال، شش سال، در این جبهه‌های ایران و عراق، سلاح شیمیایی به وسیله رژیم بعثی به کار رفت. این سلاح‌ها را چه کسی به آن‌ها داده بود؟ غیر از کشور‌هایی که دم از حقوق بشر میزنند؟! بعد ما بسیاری از مجروحان شیمیایی را برای معالجه به همین آلمانی فرستادیم که سلاح شیمیایی از زیر دستش خارج شده بود! این‌ها وجدان دارند؟! این‌ها برای ارزش‌های انسانی و جان انسان‌ها احترام قائلند؟»

درس دیگر از واقعه سردشت، اهمیت میزان آمادگی و بازدارندگی کشور برای مقابله با تهدیدات احتمالی است. این تهدیدات در دو دسته قابل بررسی است. نخست تهدیدات ناشی از حملات تروریستی و خرابکارانه است. این تهدیدات با توجه به سابقه دیرینه دشمنی استکبار و ایادی آن با جمهوری اسلامی ایران، بخش مهمی از توان بازدارندگی کشور را طلب می‌کند.

از سوی دیگر با توجه به توسعه زیرساخت‌های شیمیایی و پتروشیمیایی کشور که سهم قابل توجهی در توسعه اقتصادی کشور ایفا می‌کند، ضرورت حفاظت ایمنی و امنیت این زیرساختها هر روز دو چندان می‌شود. واقعیت این است که وضعیت صنعت شیمیایی نیازمند بازآرایی در بُعد ایمنی و پدافندی است. این مهم به ویژه زمانی که از بروز، ظهور و تشدید تهدیدات ترکیبی آگاه باشیم بیش از پیش اهمیت می یابد. 

همه آنچه گفته شد اهمیت توجه به پدافند شیمیایی را بیش از پیش نشان می‌دهد.

اهمیت جلوگیری از وقوع فجایعی مانند سردشت، سازمان پدافند غیرعامل کشور را برآن داشت تا نسبت به تدوین، تصویب و ابلاغ نظام مصون‌سازی و عملیات پدافند شیمیایی کشور، اقدام نماید. نظامی که تکلیف تمام دستگاه های کشور، چه در بخش خصوصی و چه دولتی در آن مشخص شده است. 

از سوی دیگر این سازمان تجهیز آتش نشانی شهرهای کشور را به تجهیزات شناسایی و رفع آلودگی‌های شیمیایی، تدوین طرح دفاع شهری به عنوان مدرن‌ترین و علمی‌ترین دفاع شهری و اجرای فاز دوم تامین تجهیزات CBRNE در شهرهای بالای 200 هزار نفر جمعیت را از سال های گذشته آغاز کرده است که امروز شاهد پیشرفت قابل ملاحظه در این زمینه در شهرهای کشور هستیم.

با وجود تمام این تلاشها، معتقدم، هیچگاه نباید اجازه دهیم وضعیت وحشتناک آن روز و مصیبتی که بر مردم سردشت گذشت در گذر زمان به دست فراموشی سپرده شده یا کمرنگ شود. به عنوان یک ایرانی مسلمان متعهدیم برای احقاق حقوق مردم مظلوم و آسیب دیده سردشت در دادگاه ها و مجامع بین المللی از تمام ظرفیت های دیپلماتیک برای محکومیت همه کسانی که در بمباران‌های شیمیایی، رژیم بعث را کمک و تجهیز کردند استفاده کرده و از پا ننشینیم. متعهدیم تا روایتگر جنایتی باشیم که در فاجعه سردشت نه فقط بر کردهای عزیزمان که بر ملت ایران گذشت. 

در پایان ضمن ابراز همدردی با خانواده شهدای این فاجعه، برای جانبازان عزیز شیمیایی این شهر سرافراز و همه جانبازان انقلاب و دفاع مقدس، آرزوی شفای عاجل را از درگاه ایزد منان خواستارم.